Taferelen als bij Woodstock

 Vanmorgen had ik allemaal opgeluchte berichten van musea omdat het kabinet zich eindelijk niet meer laat ringeloren door die medici in het OMT; de culturele sector mag tot 22.00 uur open en dus kunnen we weer naar musea, zij het wel voorzien van de anti-virale (har har) muilkorf en de magische QR code. Was het kabinet zo onverstandig geweest om zich opnieuw aan de overdreven maatregelen, dan had ik echt taferelen zoals bij de opening van het muziek festival "Woodstock" verwacht: niet goedschiks, dan kwaadschiks! in goed NLs.
Wanneer je kunt verhalen over zaken die ruim 50 jaar geleden speelden, dan word je toch echt oud hè?! Woodstock, dat was in augustus 1969. Er werden bij dat festival 200.000 mensen verwacht en er meldden zich 400.00; en wat gebeurde er toen? Wie de film over dit flower power festival heeft gezien kent de hordes die de hekken omver trokken en zonder toegangsbewijs het festival terrein betraden. De optredens van o.a. the Who (wie kent hen nog?) schreven pop-historie; het verhaal gaat dat op het moment dat de zanger, Roger Daltrey aan het eind van het lied zijn vuist hief, honderdduizend vrouwen een kind van hem wilden?! Ga er maar aanstaan.
Onze voorheen zo kalme maatschappij is inmiddels behoorlijk aan het bruisen gegaan en soms kreeg je een onaangenaam gevoel van een soort revolutie, anarchie die in de lucht hing en dat terwijl het hoogtepunt van de pandemie met dit toch niet erg virulente virus - de meeste kleine kinderen werden er niet eens ziek van - nu toch wel achter de rug is. Wordt tijd om over te gaan naar ons oude normaal en deze hele kermis snel te vergeten.
Wie de film van Woodstock heeft gezien zal toch vooral denken aan de schitterende optredens van wereldberoemde muzikanten. Die hebben uiteindelijk, met de filmrechten de organisatoren financieel veilig gesteld. Is goed afgelopen; nu moet onze maatschappij weer tot rust zien te komen!