Het was geen erg aantrekkelijk weer om er op uit te gaan; het regende en waaide stevig: "misschien iets voor een stadswandeling?", stelde ik voor. Het werd weer een wandeling uit het boekje over Jacob Olie en zijn foto's van Amsterdam uit het begin van de 19e eeuw, het begin van de fotografie. Deze derde wandeling is samengesteld uit foto's die Olie maakte van de plekken van de voormalige schans; de Sarphatistraat, de Weteringschans en de Marnixstraat lopen over het tracee dat voor die tijd het verdedigingswerk droeg. Nu werd het een statige, brede straat met veel perkjes en plantsoenen.
De wandeling begon op de brug van de Amstel bij de Sarphatistraat. We zochten onze weg vanaf het Centraal Station door de binnenstad via Zeedij, Warmoestraat, Oude Zijds Voorburgwal, Gebed zonder End, Rembrandtplein en uiteindelijk bij genoemde brug. Onderweg maakte Roos tal van foto's waaronder een imposante gevel van een gerechtsgebouw bij het voormalig spinhuis.
We liepen door de Sarphatistraat; het begon steeds meer te regenen helaas, maar we hielden vol en bewonderden de fraaie huizen die nog tussen de nieuwbouw stonden. Het imposante gebouw van de Nederlandse bank, het Amstelveld met daar een beeldje van Kokadorus, een gewezen standwerker op de markt van het Amstelveld.
We gingen vervolgens door de 2e Weteringdwarsstraat richting Leidseplein en besloten daar om de tram te nemen; we waren behoorlijk nat en verkild geworden.
Onderweg maakte Roos mij erop attent dat de treinramp bij Harmelen vandaag precies 60 jaar geleden had plaats gevonden. Later las ik in de Trouw dat deze grootste treinramp in NL door vrijwel iedereen vergeten was. Nou, dat is bij mij zeker niet het geval; vrijwel iedere keer dat ik de spoorkruising van Utrecht naar Gouda en van Woerden naar Breukelen passeer denk ik aan die verschrikking. Een voormalig buurman van mij woonde in Woerden en heeft van nabij de ravage aanschouwd en mij daar over verteld; is me altijd bijgebleven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten