Geschiedenis vertellen of onderwijzen doet zich veelal voor als een voortschrijdende vertelling over strijd aan de hand van de jaren; denk maar aan Livius die vanaf de stichting van de stad "Ab urbe condita" jaar na jaar verhaalt over de oorlogen en hun bijbehorende gebeurtenissen als de strijd van de twee drielingen, de verraderlijke schoolmeester, de vernedering bij de caudijnse pas; of aan het boek dat ik las over Karel de Grote met jaar na jaar de slachting onder de verschillende Europese volkeren in het kader van de "kerstening". Wat veel prettiger leest zijn fictieve verhalen die spelen in een bepaald tijdsgewricht zoals destijds de Lanny Budd serie van Upton Sinclair; deze serie was wel erg fictief en regelmatig moest de schrijver zich behelpen met toekomstvoorspellers en waarzegsters, niet erg waarschijnlijk maar ze hielpen de verhaallijn in ieder geval vasthouden.
Maar nu heb ik een tweede boek over de Spaanse burgeroorlog en in dit geval ook over de nasleep daar van: "De patiënten van dokter García", een boek waar ik gewoon niet kan stoppen met lezen. Geweldig hoe zij de trieste ondergang van de democratie aldaar beschrijft; hoe een democratie verwoest wordt terwijl de buitenwereld toekijkt; hoe uiteindelijk de Duitse oorlogsmisdadigers op slinkse wijze, eveneens met volledig medeweten van genoemde buitenwereld, konden worden weggesluisd via Spanje naar de Zuid Amerikaanse staten als Argentinië. Dit alles onder het mom van het communistisch gevaar; tja, dat speelde erg sterk in mijn eerste levensjaren zo vlak na WO II.
De internationale politiek van die tijd wordt natuurlijk gekleurd door het opkomend fascisme enerzijds en het opkomend communisme anderzijds; de "vrije wereld" zat daar tussen geklemd. Denk maar aan die foto waarin Chamberlain, wapperend met het papiertje mèt handtekening van Adolf Hitler; denk maar aan de glimlach van Stalin tijdens de ondertekening van het Molotov-Ribbentroppact; wat zal men gerild hebben op politiek niveau. De uitkomst van deze verschrikkelijke wereldcrisis was uiteindelijk een stinkende beerput in Spanje en de koude oorlog. Van die stinkende beerput doet Almudena op heel bijzondere wijze verslag in haar boek.
Het leest geweldig ondanks de veelheid aan (schuil)namen. Dit boek behoort wat mijn leesadviezen betreft tot de allerhoogste categorie. Overigens wil ik ook "het IJzig hart", nogmaals aanbevelen in uw lezersgunst.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten