Spekbacon en pekelvlees

Zicht op Workum vanaf de sluis

 Aan de titel van deze blog kan de aandachtige lezer al afleiden waar ik vandaag ben geweest; ja, ja bij slager Blom in Workum, zoals hij zelf al aangeeft: "een der laatste Mohikanen". Hij maakt nog de echte ouderwetse pekelvlees waarvan hij zelfs in Workum niet vaak meer verkoopt; waarschijnlijk omdat de mensen zo ontzettend bang zijn voor vet; bijna net zo bang als voor Corona. Nou, ik niet, ik ga voor lekker en dat betekent "lekker vet". En als je maar veel beweegt dan kan dat ook helemaal geen kwaad: wordt geheel en al door de spieren gebruikt voor de energievoorziening. Misschien een omslachtige manier om te smullen, maar het helpt ook nog eens om Corona en andere narigheid te voorkomen. Beweging is het
beste preventicum!
Maar om naar Workum te gaan moet je wel vroeg opstaan en lang reizen. De vorige keer dat ik er was, dat was ergens in de zomertijd. Op straat was het toen een herrie van jewelste door de motorfietsen; geen pretje voor de wandelaar. Maar vandaag was het uitgestorven; heerlijk om dit plaatsje in haar volle schoonheid te kunnen bewonderen. De straatjes, de prachtige kerk met het leugenbankje op het plein. Het bakkertje met de echte Friese dûmkes, dat heerlijke anijskoekje. En verderop natuurlijk slager Blom. Het was niet druk in de winkel en ik werd door de slager zelf geholpen. We raakten gezellig met elkaar aan de praat; hij is al de vijfde generatie en zo te horen komt er hierna weer een slager Blom. Nou deze slager Blom mag van mij nog wel even blijven hoor; vandaag had hij gelukkig het pekelvlees waarvoor ik al een dik met boerenboter gesmeerde boterham had meegenomen. En natuurlijk spekbacon. Een paar stukken van de spekbacon en een stel droge worsten maakten mijn rugzak weer behoorlijk zwaar; niet zo zwaar als vrijdag na het bezoek aan de marktslager in Soest, maar toch wel behoorlijk. Roos kocht paardenrookvlees; daar is ze gek op en inderdaad smaakt dat goed!
We liepen het dorp uit over de brug bij de sluis en liepen richting Hindeloopen over een oude zeedijk zo te zien. Was geen bijzondere wandeling; Friesland is niet echt een wandelprovincie; lijkt net een biljartlaken met slootjes. We misten het treintje naar Leeuwarden precies en liepen nog maar een stukje extra, maar dat hadden we weer snel gezien. Toen maar de trein naar Stavoren voor de kou en weer terug naar Leeuwarden. In Zwolle namen we afscheid en ging ik via Lelystad en Almere naar station Amsterdam Zuid en door naar Utrecht. Allemachtig, wat een rit, maar rond 8 uur was ik weer op honk. De erwtensoep stond al klaar dus ik zat alweer snel te eten. Was een gezellige dag geweest.