Voor de tweede keer

Een paisano met Roos in gesprek

Vandaag weer een wandeling met Rafa. Ik smaakte het genoegen om voorin te kunnen zitten op weg naar de wandeling van vandaag. Ach, dit soort zaken laat ik altijd lekker over me heen komen: "ik zie wel wat er gaat komen". Neemt niet weg dat ik daardoor zowel de heenrit als de terugrit met Rafa heb kunnen praten over verschillende aspecten van de Spaanse maatschappij en niet alleen maar over het wandelen.

We gaan op weg. Eerst instructie van Rafa

De rit voerde langs veilig afgezette bergwegen met scherpe bochten en schitterende uitzichten op bergen en diepe dalen; het is toch wel een heel mooie omgeving als je het binnenland ingaat. Op zeker moment zag ik een reclamebord waarop paella werd aangekondigd: "dat bord herken ik", en inderdaad, hier waren we al eerder geweest met een wandeling door Marjon geleid. Bij aankomst werd ik aangesproken door een spaanse meneer; vermoedelijk een landarbeider op leeftijd. Ik riep Roos erbij; de meneer had duidelijk behoefte aan een praatje en realiseerde zich niet dat ik hem niet kon verstaan. Een vriendelijke meneer die met trots over deze omgeving sprak met haar vele wandelingen en mooie verten.

De verlaten terrasjes waar vroeger de landbouw op werd bedreven.

Vandaag dus die wandeling die we al eerder deden; het was die wandeling waarin we telkens weer verrast werden door een oefening met een helikopter. Nu niet, we liepen rustig in ganzenpas door het zonovergoten landschap; we boffen met het weer; lekker in korte broek door het struweel. Er werd rustig aan gelopen; alle tijd om om me heen te kijken; ik maakte wat foto's van de oude landbouw infrastructuur; de terrasjes met de verzamelde stenen als muurtjes om de aarde bij elkaar te houden. Het leven van een bergboer bestond voor een belangrijk deel uit stenen sjouwen. Ik sta vaak verbaasd over de hoeveelheid stenen die in de loop van de eeuwen moeizaam uit de landerijen zijn verwijderd en in muurtjes of in hopen zijn neergelegd. In NL hebben we de dijken met moeite aangelegd en in dit soort landen als Spanje en Griekenland is het een kwestie van stenen verplaatsen.

Roos ruikt aan de overvloedige amandelbloesem

Het is wel grappig dat je van zo'n wandeling zo weinig herinnert; bij het restaurant aan het begin herkende ik de plek; ook bij de eerste stukken was er herkenning. Maar bij een cruciale afslag was ik ervan overtuigd dat we de vorige keer linksaf waren gegaan en Rob eveneens, maar nee hoor, uiteindelijk herkende ik een bepaalde opgang weer en de plek waar we de vorige keer hadden geluncht en het is hoogstens twee weken geleden. Je kunt zo'n wandeling rustig vaker lopen want verrassend blijft het altijd.

Rafa spreekt de groep toe

En om 18.00 uur zijn we nog naar de Pilatesles van Guillermo geweest. Door al dat wandelen dat ik doe heb ik toch wel erg stijve spieren merk ik. Ik zal toch weer eens wat vaker naar Pilates moeten gaan; vind het wel leuk om dat hier in Calpe ook te doen. We hebben een heel programma zo al met al met bridgen, wandelen en alle activiteiten van "Loopend Vuurtje" en dan nu ook nog cultuur, Pilates en woensdagavond zingen. Het bevalt me hier uitstekend en ik zal Roos proberen over te halen om volgend jaar weer te gaan overwinteren in deze zonnige omgeving met activiteiten. Ik kan het eenieder aanbevelen.
Voordat we vertrokken hadden vrienden het over "zelfgekozen verbanning" of maakten van die opmerkingen als: "een hele oude tante van mij deed dat vroeger ook", daarmee wel de toon versterkend die ik zelf ook een beetje voelde: het is iets voor oude mensen; eerlijk gezegd zie je hier ook meer rollators en van die gemotoriseerde leunstoelen dan kinderwagens. Maar de combinatie van lekker veel zonlicht en warmte maar vooral die activiteiten en het groepsproces maken deze zes weken tot een feest. Al dat beton neem ik op de koop toe en daar kijk ik zo langzamerhand ook wel omheen.