Nog maar net op tijd

Op ee fotogenieke plaats moest iederee een foto maken.
Stom genoeg had ik geen fototoestel of GSM bij me.
Foto verkregen van Anet per WhatsApp.

Marjon kwam eraan gelopen met een groep wandelaars op het moment dat ik Imanis verliet om me naar het ontmoetingspunt te begeven. Dat was allemaal op het nippertje; Marjon gaat altijd precies op tijd op stap; ik was niet aanwezig op het vertrekpunt waar ook Anne-Marie aanwezig was. Het bleek dat indien er meer deelnemers zouden zijn zij ook zou rijden; ik paste nog maar net in het busje dat met mijn deelname precies vol was.
De rit naar het beginpunt was werkelijk prachtig; we staken een pas over naar het volgende dal; er stond een restaurant dat we na afloop zouden gaan bezoeken, aldus Marjon. In de verte kon je de contouren van de bergen bij Guadalest goed zien met het observatiecentrum en het kasteeltje. Ook zag ik twee grote roofvogels zwevend speuren.
Hoewel een pittige wandeling was aangekondigd was het niet alleen een vrij korte, maar ook bijzonder relaxte wandeling en het weer werkte ook nog mee; kortom, lekker en vooral ook gezellig gewandeld; ik was de enige vent in het gezelschap van verder allemaal dames. Charmant in korte broek met lange thermobroek eronderuit kon ik met korte mouwen toch warm blijven. Soms koelde het behoorlijk af in de wind, maar de hele dag volop zon.
Na afloop van het wandelen heb ik in het bergrestaurant een lekker biertje gedronken en de anderen Apfelstrudl gegeten. Vervolgens gingen we naar een bodega waar ik  een goede fles wijn heb gekocht; el mejor de la casa; kon niet beter.

Ontzettend gezellig om elkaar weer te ontmoeten na
zo veel jaren. Teresa tussen haar twee NLse
vrienden. Was erg fijn om elkaar weer te zien!

Tot slot bij Imanis nog een koffie gedronken en toen naar huis. Bij aankomst liep ik bij de lift Roos tegen het lijf; zij ging Teresa ophalen bij hotel Esmeralda. Ik ging douchen; toen ik uitgedoucht was hoorde ik de bel en droogde me snel af: "zal Roos wel zijn", dacht ik en terecht. Haar electronische sleutel voor de deur functioneerde niet meer, dus ze kon er niet meer in. Snel een handdoek omgedaan. Was een hilarische ontmoeting met Teresa, gekleed in handdoek en met een natte kop. Na de eerste gedachten wisseling bleek dat Teresa dolgraag langs de zee wilde lopen; hebben we uiteraard direct gedaan; lekker over het strand naar de haven van Calpe en via de boulevard ook weer terug naar restaurant La Fosa. Daar hebben we Zarzuela gegeten; was heerlijk.
Bij thuiskomst een glaasje wijn gedronken. Onder andere over de nieuwe dochters gesproken. Al pratend merkte ik dat het toch wel een heel ingrijpende gebeurtenis voor me is geweest; deze zes weken hebben veel rust in m'n hoofd gebracht.