Ochtendgebed bij Imanis

Alex van bar restaurant Imanis

Roos wilde vanmorgen om 9.30 bij de Pilates les zijn; om half acht werd ik wakker; te laat om de eerste "thuisgangers" uit te zwaaien, maar ruimschoots op tijd om bij het Duitse bakkertje broodjes te gaan halen. Probeer ik mij in mijn beste Duits verstaanbaar te maken daar blijkt dat de dame voortreffelijk NLs spreekt; zij heeft enkele jaren in NL gewoond. En dus nam ik afscheid met: "doei", de uit Brabant overgewaaide modernistische afscheidsroep.
Lekker  met z'n tweetjes ontbeten en toen naar Imanis voor de koffie. Ik voelde hem al op komen zetten en moest na binnenkomst direct naar de gebedsruimte voor mijn ochtendgebed; het dieet van bonen en sinaasappels stimuleert dat hier in Spanje in hoge mate! We hadden ons eerste bakkie nog maar nauwelijks op of ook Roos moest gevolg geven aan haar gebedsdrang.

Aan het ontbijt

Grappig genoeg kwam degene waarvan ik de uitdrukking "ochtendgebed" heb, Henk de Kater, gisteren nog ter sprake toen Roos mij vroeg of ik de gisteren op 93-jarige leeftijd overleden huisarts Nico van Hasselt kende. Dat was het geval, beide heren kende ik uit mijn tijd als hoofd van het huisartsenlab, de SAL te Utrecht.
Na Imanis ging Roos naar Pilatesles; ik ging wat boodschapjes doen; jamon, melk, bananen en agua con gas voor Roos. Toen ik thuis kwam zat Roos pontificaal op de bank; de Pilatesles was niet doorgegaan wegens migraine van de lesgever. Jammer, maar helaas?!

Scheermesjes voor Roos.
Taai als jarretels?!

Op dringend verzoek van Roos gingen we 'smiddags naar een visrestaurant bij de haven van Calpe; Roos had daar haar oog reeds op laten vallen toen we voor het eerst bij de haven liepen te kijken. Dom genoeg bestelden we zowel voor- als hoofdgerecht. Na het voorgerecht - gefrituurde vis - zat ik feitelijk al vol en daarna kwam een oude wens van mij: Zarzuela, een visschotel in bijzondere saus. Hier zit een anekdote aan verbonden die ik graag in deze blog wil ventileren. In vroeger tijden - ik was nog met Lien getrouwd - gingen we bijzonder vaak uit eten, in Amsterdam was dat. Bij een van die vele gelegenheden aten we in een visrestaurant en ik at daar zarzuela. Dat was wel zo onbeschrijfelijk lekker; vooral die geurige, rode, smaakvolle saus was "goddelijk". Jarenlang heb ik geprobeerd om die smaak ook zelf te bereiken; het mosselsap als basis, ik probeerde van alles maar het lukte me nooit. Deze vakantie heeft Roos ook zarzuela gemaakt, althans wat er volgens haar voor door moest gaan. Ik hield het er maar op dat ik me toen niet zo lekker voelde, maar de smaak haalde het lange na niet bij wat ik me ervan herinnerde en enigszins van had voorgesteld. Maar nu dan in Calpe.
Ik kan niet anders zeggen dan dat het lekker was ondanks dat ik feitelijk al behoorlijk vol zat, maar het haalde niet bij mijn herinnering uit die jaren zeventig in dat kleine Spaanse restaurantje in Amsterdam. Later heb ik nog eens woorden gehad met Roos over het woord "Zarzuela"; volgens mij was het een visgerecht en volgens Roos was het een Spaanse dans. Moeten we maar vergeten; het betekent beide ha ha; zoals meestal had Roos gelijk.
Roos nam vooraf een gerecht met schelpdiertjes die wij in NL scheermesjes noemen; de Spaanse naam is mij ontschoten. Ze wilde dat altijd al eens proberen. Wel, zag er leuk uit zo'n schotel met zes van die langwerpige schelpen met daarin een langwerpig stukje schelpdier, maar het mondgevoel was dat van het kauwen op een stuk rubber; zo stel ik mij voor dat je op jarretels zit te kauwen. Ter compensatie hielp Roos mij met de berg gefrituurde vis. Haar hoofdgerecht was heerlijk zo vernam ik terwijl ik mij door de enorme pan zarzuela heen werkte. Gelukkig stelde de ober voor om de rest, inclusief de lekkere saus mee te nemen in een bakje. Alzo geschiedde.
En om de dag af te sluiten hebben we nog lekker gebridged in de NLse club hier in Calpe; we werden net als vorige week vierde; niet slecht. Had helaas geen fototoestel bij me om dit vast te leggen.