Alweer (bijna) voorbij

Een laatste gesprek van de twee vriendinnen, Teresa en Roos

Teresa had ons een enorme zak sinaasappelen gegeven; het is zo onaardig om een geschenk niet in haar geheel te accepteren maar hoe we meer dan vijf kilo sinaasappelen mee naar huis moesten nemen was mij ook niet duidelijk. Over dat en over die snijdende koude in NL had ik wakker gelegen. Maar de sinaasappel-problematiek was door de dames allang opgelost; wat er nog stond nam Teresa weer lekker mee naar Madrid, vier uur rijden van Calpe! Spanje is zo onvergelijkbaar veel groter dan NL; dat heb ik me wel gerealiseerd met de komst van Teresa.
Na het ontbijt gingen we naar Exotic waar de zondagskoffie van onze groep om 10 uur bijeen was; een terras aan zee was de wens van Teresa en daar voldoet Exotic aan. Roos en Teresa gingen apart zitten en een laatste gesprek aan; de twee dames zijn goede vriendinnen ook al zien ze elkaar niet erg frequent. Een afspraak voor een volgend bezoek, hetzij in NL, hetzij in Spanje ligt inmiddels vast.

Ons kluppie op het terras van Exotic aan de koffie

Na exotic brachten we Teresa terug naar de auto en namen hartelijk afscheid. Grappig genoeg had Teresa er een beetje over ingezeten of we elkaar nog wel zouden herkennen; nou, dat was geen enkel probleem geweest en we hadden het allen ontzettend fijn gevonden. Bij het ontbijt had ik weer alle praats en het Spaanse ging me al vlotter af; gisteravond was ik helemaal afgedraaid.
We zwaaiden haar uit; het was weer een prachtige dag; we hebben overdag wat gekuierd, in ons naakie in de zon liggen braden en
Om 14.00 uur was er een jeu de boules toernooi georganiseerd door Marjon. Even over drieën gingen we eens even kijken hoe de felle strijd zich had ontwikkeld; we vielen met onze neus in de boter voor de halve finale. Naar ik begreep hadden de Hollanders twee van de vele banen alhier in Calpe ingepikt van de Engelsen; die spelen hier het spel van de ballen al vijftien jaar op de zondagmiddag en dat hadden die brutale Hollanders toch kunnen weten! Maar even dreigen met Michiel de Ruyter en het noemen van Chatham waren kennelijk voldoende geweest om het veroverde terrein - tijdelijk - te mogen gebruiken. Overigens kon je de routine van de Engelsen wel degelijk zien; wat vijftien jaar oefenen niet op kan leveren?!

De twee kampioenen

Maar de leut van "ons" Hollanders droop eraf; gejuich bij iedere slimme worp was deel van het plezier. Uiteindelijk werden de jarige Greet en haar strijdgenoot Jeanine kampioen!
Wij gingen terug naar het appartement en kwamen daarbij langs de winkel waar Roos een paar leuke sandaaltjes had gezien; natuurlijk was het bedoelde paar niet in haar maat beschikbaar, maar enkele andere zomerschoentjes gelukkig wel. Uiteindelijk

Roos met een paar van haar nieuwe schoenen

heeft ze twee paar zomerschoentjes/sandaaltjes gekocht; maat 41 leek een heel probleem maar uiteindelijk is ze goed geslaagd bij de rad Spaans sprekende verkoper.
Op mijn voorstel gingen we bij het Indiase restaurant luisteren; vooral de muziek vonden we heel bijzonder. Best aardig gegeten, waarbij het nagerecht - een fantasie in mango en gestampte amandelen - ons verraste. Toen we de maaltijd hadden beëindigd kwamen er twee bekenden binnen gestruind, Marjon en Anne-Marie, de eigenaren van "Loopend Vuurtje", de organisatie waarmee we hier van het product "Actief overwinteren" genieten. Ze hadden ons helemaal niet in de gaten totdat een: "hallo meisjes", hen aan onze tafel deed aanschuiven. Ze zijn hier duidelijk "oude bekenden" merkte ik aan de bediening. We lieten ons een biertje brengen en zaten genoeglijk te praten waarbij Roos en ik nogmaals aangaven dat we zo genoten van het hier in Calpe zijn en vooral zo tevreden waren over het aanbod aan activiteiten door "Loopend Vuurtje". Natuurlijk zijn Roos en ik - door het initiatiefrijk gedrag van Roos moet ik eerlijk bekennen - ook zelf krachtig aan de slag geweest met initiatieven, maar het zijn toch vooral de wandelingen met Rafa en Marjon alsmede de talloze excursies die onze weken tot een succes hebben gemaakt, de kwaliteit van het appartement niet te vergeten! Na het instellen van de verwarming, de reparatie van het fornuis en ons herstel van de griep hebben we het hier tadelos naar ons zin gehad. Wat mij betreft doen we dit volgend jaar opnieuw.
Daar konden de dames het mee doen. Bij ons vertrek waren ze alweer zodanig in elkaar verdiept dat onze afscheidsgroet niet meer tot hen doordrong.
Na een uurtje lezen gingen de luikjes om half tien dicht.