El pipi abre puertas

Het heeft even geduurd, maar ik geloof dat ik nu toch echt mijn draai hier in Calpe wel heb gevonden. Zoals het een man betaamt ging het primair natuurlijk om het eten. Ik moest echt weer wennen aan het Spaanse eten; het smaakte me allemaal niet die eerste dagen; kwam wellicht ook omdat we allebei niet erg lekker waren; hoesten en proesten en kachels die het niet goed deden. Is nu allemaal achter de rug gelukkig.
De ontdekking van het Duitse bakkertje zette de goede weg in! De croissantjes en vooral het witte brood van het bakkersvrouwtje zonder tand, hier om de hoek begonnen ons tegen te staan en toen ontdekten we de Duitse bakker; heerlijk zuurdesembrood en bruine bolletjes met verschillende zaden. Het Spaanse broodbeleg is overigens uitstekend; geitenkaas en jamon iberico zijn heerlijk op het Duitse brood.
We hebben een bonensoep gemaakt met lamsvlees die erin ging als het bekende evangelie in een weduwvrouw; heerlijk.
Ook voor het wandelen heb ik mijn "drietje" gevonden; gewoon een afgemeten tijd lopen over het kustpad langs de klif richting Moraira op en neer; daar ben ik de dag mee begonnen vandaag terwijl Roos naar de Pilatesles was. En na de lunch, gezellig met z'n tweetjes ben ik aan de wandel gegaan richting het oude dorp van Calpe en heb ontdekt - wat Roos al eerder had gezien - dat er boven in het oude Calpe best leuke plekjes laagbouw zijn zonder van die gigantische betonkastelen voor de toeristen. Ik heb even van de aseos gebruik mogen maken in een tentje waar louter Spanjaarden zaten te eten en waar zo te zien authentiek Spaans eten werd geserveerd. Gaan we een keer nassen!