Kun je echt naar Baraque Michel via de Helle?

Roos, met op de achtergrond de uitloop van de
Miesbach in de Helle

Op mijn wandelkaart staat met een rode stippellijn een pad aangegeven vanaf het bruggetje over de Helle naar Baraque Michel, een uitspanning op het hoogste punt van de Hoge Venen, tevens het hoogste punt van België (dacht ik). Ik had bedacht dat we vandaag maar eens moesten onderzoeken of dat pad ook echt begaanbaar was. Toen ik met zoon Peter enkele weken geleden ook langs de Helle had gewandeld had ik bij het bruggetje wel iets gezien over een wandelpad naar Baraque Michel; ik achtte de haalbaarheid dan ook niet veel minder dan 100%, maar toch.
Na een werkelijk voortreffelijk ontbijt, met gerookte zalm, verschillende vlees- en worstsoorten en wat al niet meer vertrokken we via Im Brand richting Hoge Veen, Brakvenn meen ik. Een wat fantasieloos pad dat ik al honderd keer heb gewandeld. Onderweg een afslag naar een Rundweg over het Venn die door Roos bepaaldelijk niet over het hoofd werd gezien. En uiteindelijk kwamen we bij de Helle. De eerste brug over en toen weer die prachtige wandeling die zo afwisselend is dat je iedere keer het gevoel hebt dat je hem voor het eerst loopt. We kwamen bij het steenstrandje bij de Miesbach, het kleine beekje waarover Roos jaren geleden zo'n lief gedichtje heeft gecomponeerd. Nu een foto gemaakt met Roos en profil met de Miesbach op de achtergrond.

Borstbeeld van twee personen op het Venn

Verder gelopen; was toch wel een hele onderneming met klimmen klauteren en door de modder je weg zoeken. We kwamen twee dames tegen die de andere kant opliepen en ons vroegen of er hier een Rundweg langs de Helle was. Nou, die is er niet echt, tenzij je 40 km een Rundweg zou willen noemen. Zij kwamen vanaf Baraque Michel daarbij mijn expeditie om dit te onderzoeken enigszins overbodig makend. Prima zo!
We vonden een goede plek om ons broodje dat we van de ontbijttafel hadden meegenomen te verorberen; lekker in het zonnetje op een boomstam. Op het zuivere water van de Helle zag ik een hele groep schrijverkens de "eeuwige name gods" schrijven. Wij moeten altijd met bewondering de strofe van Guido Gezelle debiteren als we dit wonderlijk insect op het water zien bewegen; hier bevond zich op een specifieke plek in het stromende water een groepje van enkele tientallen van deze glimmende waterinsecten.
Ik stelde Roos voor om vanaf de eetplek maar weer om te keren en het zelfde stuk langs de Helle terug te lopen in plaats van de asfaltweg aan de andere kant van de Helle na de oversteek bij de brug. Zo gezegd zo gedaan waarbij die arme Roos in een veengat stapte waarbij ze bijna haar sandaal verloor. Met een ontzettend smerige sok, broekspijp en sandaal weer verder tot we verderop in de beek e.e.a. uit konden spoelen.
Verder naar Mützenich waarbij Roos voorstelde om de afslag bij de Rundweg over het veen in te gaan: "ach, waarom niet". Op de GPS zag ik dat dit een uitstekend alternatief was voor die uitentreure belopen weg van hedenochtend. En dat pad voerde ons over het Brackvenn langs waterpartijen, veenbessen, volop met bessen getooide lijsterbesstruiken. Het alternatief kon je volgen tot "Zoll", de plek waar vroeger een douanekantoortje stond. Tegenliggers maakten nog een foto van ons samen.
In restaurant "Zur Stehling" lekker gegeten. Terug in ons hotel nog even gelezen en opnieuw heerlijk geslapen in de volkomen stilte van hotel Zur Buche; bevalt me prima!