Op stap met broer Henk

Bij het graf van onze ouders

Gezellig een daggie met m'n jongste broer op stap. We hadden afgesproken in Hoorn op het station. Ik stelde voor om even langs "het graf" te gaan; dat is natuurlijk het graf van onze ouders. Vaak wil ik als ik met een van mijn broers afspreek daar even langs; ze liggen tussen Hoorn en ENkhuizen, in Westwoud op een heel klein en intiem begraafplaatsje. We reden er al pratend heen en hoewel Henk een bijzonder geroutineerde chauffeur is rijdt hij steevast verkeerd wanneer hij door mijn gepraat wordt afgeleid. Maar uiteindelijk kwamen we er wel natuurlijk.
Het doet me toch zeker wat wanneer ik die gang naar dat plekje weer ga; ruim twaalf jaar geleden toen vader werd begraven en ik als laatste met mijn blote handen wat grond pakte en die op de kist wierp; later bij de teraarde bestelling van de urn met de resten van moeder.
Als ik zo'n dag met broer doorbreng is het ook geen wonder dat we praten over vroeger, over ons ouderlijk huis, over wat je voor elkaar hebt betekend, hoe je je hebt ontwikkeld, hoe verschillend je bent geworden ook al kom je uit het zelfde nest. Over de grootouders en hoe je e.e.a. hebt beleefd. En je weet elkaar ook weer te verrassen met een nieuwe verhaal dat de ander dan niet wist zoals dat Henk en onze andere broer Jan samen bij oma ten Brink gingen eten en dat ze dan een half witbrood met dik roomboter en suiker op zaten te nassen. Henk had die smaak van roomboter nooit vergeten maar vond die niet terug in de roomboter van de supermarkt. Daarom had ik op zijn verzoek een stuk van mijn boerenboter voor hem meegenomen; het haalde het toch niet bij de herinnering aan die boter van onze oma daar in de Jan Evertsenstraat.
En zo vloog de dag voorbij. We maakte een wandeling over de dijk vanuit Enkhuizen waarbij we nog een sneeuwbuitje op ons hoofd kregen. We beëindigden de dag met een broodje makreel; tja die Elverens blijven een stel vreetzakken; hebben we van onze vader, was ook zo'n snoeperd.