Onze grootmoeders waren nichten van elkaar, onze moeders achternichten en Gerti en ik dus achter-achter nicht en neef en niet eens meer familie maar toch hebben we over die vele generaties heen nog contact. Niet zo heel frequent; het is toch vooral vriendschap die bijeen wordt gehouden door "the glue of a postage stamp", zoals Jan Wolkers dat eens benoemde in Turks fruit meen ik, maar toch.
Gerti stuurde mij afgelopen kerst een uitgebreide kerstwens met daarin ook de wens om elkaar binnenkort weer eens te ontmoeten. En daarom zaten Roos en ik vanmorgen al om half zeven in de trein op weg naar Venlo en aldaar verder met de internationale boemeltrein naar Düsseldorf. En dan is het alsof al die jaren wegvallen. De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was zo'n tien jaar geleden.
'sMiddags kwam haar zoon Bernd met zijn vrouw en zoontje Clemens langs. Destijds bleek dat Gerti en ik vrijwel tegelijkertijd grootouders waren geworden; Clemens en Gijs zijn beiden in december 2010 geboren; daarvan heb ik nog verslag gedaan in deze Blog.
Leuk, bijdehand menneke die inmiddels grote Clemens. Hij wilde "der Ferry" begroeten en dat deed hij met de "high five". In de loop van dit weekend raakte grootmoeder Gerti niet uitgepraat; haar kleinzoon betekent vrijwel alles voor haar in deze wereld; leuk hoor.
Met veel Kaffee und Kuchen brachten wij de dag door en we raakten weer helemaal bijgepraat. 'sAvonds gingen we gezellig uit eten bij een restaurant - op mijn voorstel - waar we tien jaar geleden ook hadden gegeten; een soort uitgebreid huiskamer restaurant waar de familie de keuken en het restaurant bestiert. Dietrich, de LAT-partner van Gerti was ook van de partij; we hebben ons het Huerige bier goed laten smaken. De avond nog afgemaakt bij Gerti thuis met een voortreffelijk glas Médoc en daarna geslapen als een Roos. Het is flink vermoeiend om de hele dag Duits te praten en dat, overgoten met heerlijk Duits bier doet een mens goed slapen.
Gerti stuurde mij afgelopen kerst een uitgebreide kerstwens met daarin ook de wens om elkaar binnenkort weer eens te ontmoeten. En daarom zaten Roos en ik vanmorgen al om half zeven in de trein op weg naar Venlo en aldaar verder met de internationale boemeltrein naar Düsseldorf. En dan is het alsof al die jaren wegvallen. De laatste keer dat we elkaar ontmoetten was zo'n tien jaar geleden.
'sMiddags kwam haar zoon Bernd met zijn vrouw en zoontje Clemens langs. Destijds bleek dat Gerti en ik vrijwel tegelijkertijd grootouders waren geworden; Clemens en Gijs zijn beiden in december 2010 geboren; daarvan heb ik nog verslag gedaan in deze Blog.
Leuk, bijdehand menneke die inmiddels grote Clemens. Hij wilde "der Ferry" begroeten en dat deed hij met de "high five". In de loop van dit weekend raakte grootmoeder Gerti niet uitgepraat; haar kleinzoon betekent vrijwel alles voor haar in deze wereld; leuk hoor.
Met veel Kaffee und Kuchen brachten wij de dag door en we raakten weer helemaal bijgepraat. 'sAvonds gingen we gezellig uit eten bij een restaurant - op mijn voorstel - waar we tien jaar geleden ook hadden gegeten; een soort uitgebreid huiskamer restaurant waar de familie de keuken en het restaurant bestiert. Dietrich, de LAT-partner van Gerti was ook van de partij; we hebben ons het Huerige bier goed laten smaken. De avond nog afgemaakt bij Gerti thuis met een voortreffelijk glas Médoc en daarna geslapen als een Roos. Het is flink vermoeiend om de hele dag Duits te praten en dat, overgoten met heerlijk Duits bier doet een mens goed slapen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten