Het boek "De droom van de Ier" over het leven van Roger Casement van de pen van Mario Vargas Llosa, gebaseerd op waargebeurde zaken heeft er keihard ingehakt bij mij. Wreedheid, natuurlijk niet op de enorme fabrieksmatige schaal als in het "Dritte Reich", maar van een wreedheid die dat nog overtrof; hoe kunnen mensen dat andere mensen aandoen. Het boek heeft mij ernstig geraakt en misschien verklaart dat deels wat mij vanmorgen overkwam toen ik achter de vleugel bij Roos kroop. Ik speelde van de Goldberg Variationen nr. 25, de diep emotionele variant die leed op een muzikale wijze vorm geeft. Voor het eerst speelde ik niet alleen de eerste helft, maar ook het tweede deel. Ging niet foutloos natuurlijk; vooral met die lastige syncopische en ritmisch lastige delen ging het bepaald niet vlekkeloos, maar ik kwam een heel eind en in tweede instantie klonk het zelfs een beetje zoals het hoort. Daarna speelde ik de finale, de laatste variatione met de bijna triomfantelijke maar toch ook heel bedachtzame climax en geheel buiten mijn wil om liepen de tranen over mijn wangen. Ik sloot af met het thema zoals het hoort.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten