Een stoere vader

Walter breekt door de muur en groet Gijs

Deze foto zag ik op de Facebook pagina van m'n dochter staan. Ik vind hem zo ontzettend leuk dat ik hem heb overgepikt voor m'n Blog. Hier ziet u mijn schoonzoon Walter, stoere vader met z'n zoon, mijn kleinzoon Gijs. Direct toen ik deze foto zag begreep ik hoe vader en zoon zich voelen; heerlijk zo'n verbouwing in je huis voor elkaar gekregen zodat je wat comfortabeler kunt wonen. En Gijs ziet zijn stoere vader plotseling door de muur heen komen; op die leeftijd staan kinderen nergens van te kijken en vinden het ook doodnormaal dat vader plotseling door de muur heen breekt.
Daar had ik het enkele decennia geleden met mijn eigen vader over; die verbaasde zich er ook over dat kinderen (in die tijd mijn eigen kinderen dus) eigenlijk nergens mee zitten en alles als normaal beschouwen. Als voorbeeld noemde ik toen nog: "zelfs als je nu op je handen lopend en in je zwembroek binnen zou komen dan zouden ze hooguit even opkijken, maar ze zouden het niet raar vinden". Voor kinderen is de hele wereld een voortdurende verrassing omdat ze nog niet zo'n vastgeroest referentiekader hebben als volwassenen.

Ris de veau à la Rose

Uit elkaar geplozen zwezerik

In 1981 promoveerde ik op een dissertatie met als titel: "T-cells cause SLE and related disorders". T-cells zijn een onderdeel van het "immuun-apparaat", ook bekend als het afweersysteem. De T staat voor "Thymus", in het Nederlands de zwezerik, een klier die slechts aanwezig is bij jonge dieren; hij zit ergens in de hals. De T-cellen spelen een essentiële rol bij de herkenning van wat "eigen" is en wat "vreemd" is.
Maar daar gaat het hier nu niet om; de zwezerik is tevens een fantastisch ingrediënt van de wat betere keuken; ik ben er dol op. En nu wil het toeval dat Roos er ook verzot op is doch tevens over een heel goed en toch eenvoudig recept beschikt. Dat heeft zij mij in een onverholen moment toevertrouwd en dat wil ik stiekem met u delen.
U koopt bij een goede slager een kalfszwezerik, bij voorkeur gesealed, d.w.z. in vacuüm verpakt in slagersplastic. Meestal wordt zwezerik bevroren verkocht en is daarom al ingesealed. Je laat het geheel ontdooien en kookt het in de verpakking gedurende 15 minuten in kokend water; au bain Marie dus. Dan laat je de zwezerik ingepakt afkoelen. Vervolgens uitpakken en de lobjes van de zwezerik met je vingers los trekken. Het resultaat daarvan zie je op de foto. Vervolgens licht zouten en door bloem rollen. Overtollige bloem afschudden en zachtjes bakken in ruim roomboter met in plakjes gesneden knoflook. Serveren met gebakken aardappelen. 1 zwezerik is net niet voldoende voor 2 personen maar te veel voor één persoon. Maar dat is maar goed ook, want het is geen erg gezond voedsel. Dat merk je ook wel want het is erg machtig. Dus beperk je altijd tot 1 zwezerik met z'n tweetjes.
Voor vanavond heb ik met enige reserve Roos uitgenodigd om te komen eten; ik zal maar zeggen om gezondheidsredenen, maar vooral als zelfbescherming; ik zou het ondanks mijn eigen waarschuwingen anders zeker allemaal hebben opgegeten!

Een Email van Guy de Maupassant

Guy de Maupassant

Volgens de Wikipedia pagina die aan hem is gewijd, had Guy de Maupassant een pessimistische kijk op het leven. Dat vind ik eigenlijk in zijn werk niet zo direct terug, in tegendeel, ik heb hem altijd beschouwd als een bijzonder geestig schrijver die de maatschappij, en vooral de mens beschrijft van binnenuit. Onlangs heb ik dan ook weer eens een bundel met verhalen ter hand genomen. De bundel heet "Op een lenteavond", en daar kwam ik in een van de verhalen de uitdrukking "het email van haar tanden" tegen. En dat las ik toch werkelijk als "e-mail". Ik moest er zelf om lachen; het woord "email" wordt natuurlijk ook zelden gebruikt; zelf zou ik het als "émaille" schrijven, maar dat zal wel weer niet correct zijn volgens de nieuwe spellingsregels. Overigens wordt deze glanzende laag op de tanden meestal "glazuur" genoemd; de vertaling vind ik dan ook niet geheel correct.

Uit deze bundel, in het verhaal "Zondagen van een Parijzenaar", dat je op zich als een pastiche kunt beschouwen, komt een buitengewoon kritische beschouwing over democratie voor; een beetje in de voetsporen van Plato die het algemeen kiesrecht eveneens beschouwde als het overgeven van de macht aan zoals Guy dat noemde, middelmatigen en imbecielen. Als je de bewegingen van het Europese electoraat kritisch bekijkt heeft Guy wel een beetje gelijk nietwaar. Churchill zei al: "democratie is een slechte staatsvorm, maar ik ken geen betere". Guy de Maupassant laat zijn kritische figuur de bijbelse woorden reciteren: "Wat Gij niet wilt wat u geschiedt, doe dat ook een ander niet". 

Gisteravond liet Bolkestein ook niet na om de ideeën, de grondslagen voor de maatschappij, die voortkomen uit de Christelijke cultuur, als pilaren van onze beschaving te benadrukken. Dat moeten we in Europa vooral niet vergeten; het thema was kennelijk destijds in het eerste Interbellum tussen 1871 en 1914 al actueel.
Nawoord.
Verder geeft Guy in een ander verhaal een geweldige sneer aan onervaren politici. Citaat: geef hem een horloge waarvan je de veer hebt kapot getrokken en hij zal antwoorden: "Ik ben geen horlogemaker, wat denk je wel". Maar geef hem de echte problemen van de landspolitiek en hij denkt deze wel even op te lossen. Het deed me opnieuw aan de lezing van Bolkestein van gisteravond denken.

De intellectuele verleiding

In de Bilthovense Boekhandel, sinds kort verhuisd naar de oude Albert Heijn Locatie op de Julianalaan sprak mr Dr Frits Bolkestein over zijn nieuwe boek: "De intellectuele verleiding". Ik kon het niet geloven toen Roos enkele weken geleden deze lezing noemde; zij had het gelezen in één van onze streekbladen; ik ging direct naar de genoemde boekhandel om een tweetal kaarten aan te schaffen. Niet echt tot mijn verbazing werd ik op de reservelijst geplaatst. Maar ... ik werd donderdagmiddag gebeld en we konden terecht.
Bolkestein heb ik bij zijn aantreden in de politieke arena in 1978 bijzonder bewonderd. Ik kon vanuit mijn eigen positie als goed gesetteld academicus zijn "move" slechts als idealistisch beschouwen. Hij was diep begaan met 'slands huishouding en politiek en wilde daar een bijdrage aan leveren vanuit zijn kennis en ideeën. Dat heeft hij dan ook met veel élan gedaan. Onlangs las ik zijn boek "Onverwerkt verleden" en realiseerde me in de volle breedte dat het hier een zeer origineel denker betreft die zich niet door wat dan ook van de wijs laat en liet brengen; zelfs niet als jong student, zoals ikzelf en vele van mijn studiegenoten, de latere "intellectuelen" en intelligentsia dat wel degelijk deden; het was toch wel heel ongepast om in de jaren zestig het communisme of "de revolutie", als dwaasheid en onbezonnenheid af te doen. Maar niet Bolkestein die op 23-jarige leeftijd en student in Praag op kritische toon een studentencongres toesprak (in 1956!).
En daar stond hij nu, een stoere man op leeftijd (hij werd deze maand 79 jaar oud), ongelooflijk belezen, energiek, alert. Met grote bewondering heb ik de lezing aangehoord en natuurlijk het nieuwe boek gekocht en een handtekening laten plaatsen; Bolkestein was aan het eind duidelijk vermoeid maar toch tot signeren bereid. Voor de opbrengsten van het boek hoeft hij het vast niet te doen; ook hier is het waarschijnlijk zijn verantwoordelijkheidsgevoel dat hem heeft gedreven om het te schrijven (in het Engels!), te laten vertalen en uitgeven en te promoten. Na afloop sprak ik nog een dame, afkomstig uit Amerika die haar bewondering voor de heer Bolkestein met mij deelde.
In bed heb ik nog de inleiding en het eerste hoofdstuk gelezen en wat vooruit gebladerd. Iedere wat ontwikkelde lezer van dit Blog moet ik dit boek aanbevelen.
Ik koop hoogstzelden een boek; ik beschouw het in het algemeen als voorloper van oud papier, maar het gesigneerde exemplaar van "De intellectuele verleiding" komt op mijn rijtje met Homerus, Livius en Thucydides.
Het deed mij goed toen hij aan  het eind van de lezing verkondigde dat hij een aanhanger van de chaostheorie was; dat deel ik in ieder geval met hem.

Single niet welkom in restaurant?

Wie denkt er niet aan van der Valk als je
een toekan ziet?

In de Metro, ochtendblad van iedere treinreiziger sinds "De pers" is verdwenen, las ik op de voorpagina: "Single voelt zich niet welkom in restaurant". Dan moet mij toch een ervaring van het hart, zij het dat die inmiddels van bijna dertig jaar geleden is. Mijn oudste was met veel moeite ter wereld gekomen en ik moest om vrouw en kind te bezoeken dagelijks naar het VU ziekenhuis in Amsterdam gedurende een kleine twee weken. Ik werkte in Utrecht en woonde, hoe kan het anders, in Bilthoven, dus een hele drukte.
Op een avond kwam ik na het bezoekuur en het stuk rijden om pakweg 21.30 uur aan in Bilthoven. Inmiddels had ik een reuzetrek en natuurlijk niets in huis, dus naar "De Biltsche Hoek", een restaurant langs de weg (ja ja toen had ik nog een auto) bij ons in de buurt. Het restaurant was nagenoeg verlaten dus met de nodige terughoudendheid vroeg ik of ik nog terecht kon: "ja natuurlijk meneer", dat gaf me al een warm gevoel. En toen de bestelling werd opgenomen en ik vroeg wat ik nog mocht bestellen: "wat u wilt meneer, kiest u maar van de kaart". Noem dat maar eens "niet welkom". Ik heb daar in m'n eentje in dat grote restaurant heerlijk gegeten en kon ook, zonder het gevoel dat ik werd weggekeken een nagerecht nemen. Daarom geen kwaad woord van mij over van der Valk! Later heb ik nog eens zo'n positieve ervaring gehad in dat zelfde restaurant, waarvoor hulde.
Dat was afgelopen weekend wel wat anders in restaurant "de Smederij" in Enkhuizen. M'n broer had een paar geschenk bonnen van dat restaurant van een zakenrelatie gekregen, maar hij wilde er nooit meer eten vanwege de poeha en de kleine porties; hij had nog voor een fors bedrag aan bonnen liggen.
 Hij had absoluut gelijk; vooral het nagerecht, een kaasplankje was zo belachelijk dat ik er nog over in de lach schiet als ik er aan terug denk. Van drie zachte kaassoorten elk twee flintertjes; te zot voor woorden. Wel een heel vriendelijke bediening en een gemoedelijke sfeer, maar het eten stelde niks voor. En het zat er helemaal vol; maar inderdaad, geen singles. Wij voelden ons er heel welkom, maar zullen er nooit meer terug komen. De prijs/prestatie verhouding was wel erg zoek.

Duivekater

Zelfgebakken Duivekater

Het is een streekgerecht uit de streek ten Noorden van Amsterdam; ik ken het uit mijn kinderjaren van mijn grootmoeder in Zaandam: Duivekater. Het is een wat zoetig, stevig brood dat je zonder speciaal beleg eet maar wel met (dik!) roomboter. Ik ben er dol op en prijs me gelukkig dat ik er een goed recept van heb. Dat komt uit het onvolprezen kookboek van Pellaprat: "De fijne keuken". Ooit kreeg Anneke dit boek tijdens het Ladies program bij een studieweekend van een computerfirma in Zuid Frankrijk; dat was geen straf om deel te nemen; nu staat het in mijn kookboekenrijtje.

Dat toch vrij eenvoudige recept wil ik u niet onthouden.

Maak eerst een voordeeg van 250 gram bloem, 175 ml water, 2 zakjes gist en 25 gram suiker. Laat dit bij kamertemp. een half uur tot een uur rijzen; houdt het proces in de gaten want het kan snel gaan! Roer af en toe. Voeg vervolgens nog 75 gram suiker, 8 gram zout 40 gram boter, nog 250 gram bloem en het sap van een halve citroen toe. Meng dit goed door elkaar en kneed het geheel heel intensief; kneed minstens een kwartier intensief; dat komt de structuur ten goede. Maak er vervolgens een langwerpige bol van en laat het brood op de bakplaat rijzen bij kamertemp. Bestrijk de bovenkant tot slot met eidooier en maak er eventueel met een scherp  mesje motieven op aan. Bak het brood af in een voorverwarmde oven op 200 graden ged. 50 minuten. Af laten koelen en plakken snijden, besmeren met boerenboter. Eet smakelijk. 

Genius loci en De Lidah boeaja

De naam van twee plantensoorten; maar in één adem genoemd: twee verhalen uit de bundel "Het tuinhuis" van de hand van Hella Haasse. Het zijn wel de twee verhalen die mij het sterkst treffen; als verhalen van Emile Zola, een meester in de korte verhalen. De teruggetrokken, Japanse echtgenote die op bedrieglijke wijze verknoopt raakt in het spionage avontuur van haar echtgenoot; de verrassende ontknoping en het walgelijke einde dat op de titel terug voert: de Lidah Boeaja een doornige plant met sap waar de inlanders hun haar mee behandelden. Genius Loci; het mystieke verhaal van de sexueel onbevredigde echtgenote die in haar fantasieën rond de eenzame plek van het echtelijk vakantiehuis in de wouden van het Franse platteland haar uiteindelijke hoogtepunt bereikt. Hoe schrijf je het bij elkaar. Chapeau voor onze Hella!

De beeldentuin van Jits Bakker in gevaar

Bronzen sculptuur voor het boshuis
in het Houdringhebos

Tijdens mijn "drietje", de voorheen met een "3" gemarkeerde wandelroute door het Houdringhebos van Utrechts Landschap, kom ik vaak langs de beeldentuin van Jits Bakker. Ik maakte daar de hier getoonde foto van het beeld voor het boscentrum bij de ingang van het bos. Eerlijk gezegd ben ik niet zo erg onder de indruk van het werk van onze lokale beeldhouwer maar dat kan komen omdat ik het werk van Bernini heb mogen aanschouwen; ik vind de beelden met personen erg houterig en te onnatuurlijk. Neemt niet weg dat het fijn is dat deze beelden in de openbare ruimte kunnen worden aanschouwd. De laatste keer dat ik er was vroeg ik mij wel af of het openbaar tentoon stellen nog wel verantwoord was met al die rovers van koper en brons. En nu las ik in één van onze vele buurtkrantjes dat er twee beelden zijn ontvreemd. Bij mijn laatste wandeling door het bos ben ik gaan kijken; op twee sokkels staan nog slechts de restanten van wat ooit een bronzen sculptuur was. Dat doet toch wel zeer.
Laatst was ik op reis in het Oosten van het land en vernam ik via de luidsprekers dat er treinuitval was wegens koperdiefstal. Mij schoot toen door het hoofd dat het vernielen c.q. ontvreemde van iets dat zo'n enorme impact heeft strafmatig toch wel een wat grotere impact zou mogen hebben; in China weten ze daar wel raad mee vermoed ik; vernieling van infrastructuur, c.q. staatseigendom wordt daar buitengewoon zwaar gestraft; daar laat je het wel uit je hoofd om met gevaar voor je leven koper te gaan stelen.
In genoemd krantje las ik dat de opbrengst van de koperdiefstal uit de beeldentuin hooguit 500 euro bedraagt. Overigens vraag ik me ook af wie de opkopers van dat gestolen koper zijn; je kunt toch duidelijk zien waar het vandaan komt?!

1738 miljard dollar

Een mij onbekend stuk wapentuig

Je kunt je een dergelijk bedrag niet voorstellen; 1738 miljard dollar, afgerond zo'n 1400 miljard Euro. Dat is wat de wereld per jaar uitgeeft aan militaire bewapening. En, foei, dat stagneert dit jaar. Althans, Europa en de VS geven minder uit door de economische omstandigheden terwijl de nieuwe wereldmachten China en India meer besteden. Wat daarvan de impact is moge duidelijk zijn; de krachten in de wereld gaan verschuiven. 

Onlangs las ik in de Elsevier een artikel dat een economische macht zonder militaire macht minder te betekenen heeft. Japan is daarvan het belangrijkste voorbeeld; tot voor kort economische macht nr. 2 in de wereld, maar militair gesproken maar een onderdeurtje. Dit waanzinnige bedrag (300 dollar per wereldbewoner, inclusief alle armoedzaaiers en dat ieder jaar weer) doet mij vooral denken aan een rare mop waarin de vraag aan een generaal wordt voorgelegd hoe groot de atoomkracht van zijn leger is en hoe vaak de wereld wel niet vernietigd zou kunnen worden. Die vraag wordt dan beantwoord met "zeker meerdere keren", waarop de ondervrager verder gaat: "wilt u wat precieser zijn: twee keer, drie keer, tien keer?". 

Mijn generatie is opgegroeid in de meest langdurige oorlogvrije periode van west-Europa; dat zou ik graag zo willen houden ook voor de volgende generaties. Of je je dan juist stevig moet bewapenen of minder is voor mij een open vraag; we leven in een onrustiger tijd dan ik mij kan heugen, misschien afgezien van mijn prille jaren tijdens de Cuba crisis.

Door het land van Willem Maris

Schilderachtig uitzicht over een uitgegraven stuk in het veen.

Die oude landschapsschilderijen, gemaakt in de tijd dat kleurenfotografie nog niet mogelijk was doen mij veel vanwege natuurlijk schoons dat je toen nog in overvloed had. Vooral het cultuurlandschap, het boerenland was van een ongehoorde schoonheid. Daarvan getuigde de tentoonstelling van Willem Maris die Huib en ik onlangs bezochten. We hadden toen al besloten om het gebied rond het plaatsje Noorden nog eens aan te doen. Daar in Noorden hebben veel van de Haagse school schilders hun ezels opgesteld. En er loopt een aantal wandelingen doorheen. Huib en ik waren er al eerder. Verrassend mooi is het stuk in het natuurgebiedje "De Haeck", aldus de oude gedenksteen, gesticht op 24 augustus 1933. Wellicht een restant van een oud landgoed. Even verderop zat een zwaan te broeden. Een dag later zag ik met Roos, terwijl we aan de wandel waren in de buurt van Breukelen al jonge eendjes. Het lekkere voorjaarsweer zorgt voor een vroege lente; de vogels wachten de maand mei voor het ei niet af.

Broedende zwaan

De eerste "pulletjes" van het jaar

Kinderspeelplaats opgebroken

De zijkant van onze flat volledig plat gesnoeid

Tijdens de rondvraag op de ledenvergadering van de vereniging van eigenaren (VvE) van onze flat kwam deze kaalslag ook aan de orde; voorheen was dit een behoorlijk dichtgegroeid bosje met laaghangende takken van de bomen en struiken; kortom een ideale plek voor kinderen om te verstoppen, hutten te bouwen, lekker spelen dus. Helaas denkt tegenwoordig vrijwel niemand daar over zoals ik dat doe. Iedereen die de vergadering bijwoonde beschouwde de kinderen met hun spel als overlast; die schreeuwende kinderen, rotzooi tussen de bosjes. Welnu, één van onze flatbewoners had een oud bankstel buiten gezet en zich niet gerealiseerd dat je eerst moet bellen voordat "de gemeente" het op komt halen (wist ik ook niet overigens). Het gevolg was dat de kinderen het na enkele dagen "hun hut" hadden binnen gesleept. Inderdaad, het werd een beetje een rotzooitje, maar ik gunde het die kinderen.
Mijn eigen kinderen beschikten over een enorme tuin met daarin ook de onvermijdelijke hutten tussen de struiken. Mijn tuin was behoorlijk wild; ik hield primair rekening met de levende natuur; een grote vochtige composthoop met alle tuinafval, vooral takken, dood hout en bladeren. Er was ruimte voor insecten, vogels, overwintering van egels e.d. Bijvangst was dat het een ideale kindertjestuin was. Maar in de ogen van de buren ongetwijfeld een zooitje. Toen ik een paar jaar na de verkoop mijn oude buurvrouw weer eens sprak liet zij dan ook op hoge toon blijken dat het nu allemaal toch wel "erg netjes" was. Ach ja, het zij zo; ik word wat weemoedig als ik langs mijn oude tuin fiets.
Ook de flatbewoners vonden het terecht dat de kinderspeelplek was opgeruimd, zeg maar kaal geslagen. Ik heb tijdens de vergadering m'n mond maar gehouden; ik zou louter onbegrip hebben ontmoet vrees ik.
Grappig genoeg kwam ik de gemeentelijke uitvoerder in zijn autootje tegen, precies op het moment dat ik de hier getoonde foto maakte; hij stopte expres en we kwamen tot een gesprek. Natuurlijk beaamde ik tegenover hem dat ik het als bestuurslid van de vereniging erg netjes vond staan en prima uitgevoerd. Maar ik kon het ook niet laten om te zeggen dat ik het die kinderen zo gunde om een ouderwetse speelplek te hebben. Hij was het met mij eens en meldde dat hij in zijn jeugd ook nog aan de takken kon hangen; iets dat tegenwoordig voor kinderen vrijwel uitgesloten is helaas.
Zo'n echt avontuur in een kindertuin kan geen computerspel een kind bieden!

Een concert van blazers

De "koper sektie" van het Rotterdams Philharmonisch

Mijn goede vriend Jaap B. had ons uitgenodigd tot het bijwonen van een concert dat hij had georganiseerd. Het vond plaats in de oud katholieke kerk op het Bagijnehof in Delft. Een dergelijk concert had hij drie jaar eerder ook doen plaatsvinden vanwege zijn 65e verjaardag. En nu was het naar zijn zeggen zonder reden. Dat was voor zijn assistente echter geen reden om hem niet toe te spreken vanwege zijn 40-jarig huisartsenschap. In 1972 was hij als beginnend huisarts neergestreken in Delft. Jaap ontkende heftig dat dit jubileum de reden zou zijn; hij wilde gewoon met de hem dierbaren deze heerlijke muziek genieten.
Het concert was, net als drie jaar geleden heel bijzonder. De volle klanken van het blazers ensemble, de kopersectie van het Rotterdams philharmonisch orkest zijn heerlijk om te beluisteren. Bij binnenkomst de direct herkenbare tonen van de Orfeo van Monteverdi. Later een potpourri van opera en pop muziek, in combinatie gepresenteerd als popera. Leuk hoor en na afloop gezamenlijk een glas heffen.
Het leukste vond ik wel de uitvoering van de aria uit Mozarts opera "Die Zauberflöte", de koningin van de nacht, maar dan voor tuba. Die heb ik geregistreerd en kunt u hier beluisteren.

De Schotsman

Natuurgebied "De Schotsman"

Op de derde dag van ons Bridgeweekend in Zeeland, de zondag was het eveneens goed wandelweer. Echter, Roos wilde liever fietsen. Nou, daar had ik geen zin in; het was droog en helder, maar er stond een fikse wind en ik vond het koud. In zo'n geval ga ik veel liever wandelen (eerlijk gezegd, ik houd helemaal niet van fietsen). Dus Roos op de fiets en ik aan de wandel. Bij de receptie van het hotel had men een prima folder met daarin een eenvoudig overzicht van "te bewandelen" paden. Direct achter het hotel begon de Schotsmanweg; die liep ik af tot een overstapje over het prikkeldraad, over de dijk en daar begon een (aangelegd?) natuurgebied. Mooie, schone sloten, Schotse Hooglanders met enorme horens en uiteindelijk opnieuw het Veerse meer.

Fraai gelegen huizen met uitzicht op Veere

Er stonden dure huizen met direct uitzicht op Veere, aan de overkant van het meer.
Ik kwam Janny en Agnes nog tegen die lekker aan het fietsen waren. Tussendoor gestoken naar de oorspronkelijke zeedijk en die weer een stuk afgelopen tot de hoogte van Kamperland en via deze wereldstad weer landinwaarts en overgestoken naar de kust van de Westerschelde. Imposant om die enorme waterkering van zo nabij te kunnen aanschouwen.
Een klein paadje leidde naar de duinen; het was me tot dan toe eigenlijk nogal tegen gevallen dat je nergens de duinen in kon gaan, zoals dat op Texel overal mogelijk is. Maar hier dan een klein paadje. Ook dat liep uiteindelijk vast; het bleek, aldus een informatiebord om een natuurgebiedje te gaan dat "spontaan" was ontstaan bij de aanleg van een weg. Door de zanduitgraving was een klassieke, natte duinvallei ontstaan. Dat had ik al gemerkt en ik had daar heerlijk, op m'n rug gelegen van het zonnige weer genoten; lekker uit de wind.
Op het balkon van de hotelkamer uitgerust in de zon en vervolgens een bad genomen. Na een smakelijk maal voor de laatste keer gebridged en nu werden we tweede in onze lijn! En 'savonds natuurlijk de prijsuitreiking en gezelligheid. Tot slot nog wat Utrechtse liederen, èn natuurlijk "Het dorp" gezongen met Richard; heerlijke afsluiting!

Vissie scoren in Veere

De karakteristieke toren van het stadhuis
te Veere; foto genomen vanuit een achterstraatje 

Natuurlijk begin je een Blog over Veere met een fotootje van de karakteristieke torenspits van het stadhuisje. In dit verstilde straatje, buiten de loop van de toeristenstroom hadden we een vrij uitzicht op dit stadsjuweeltje zoals dat al meerdere eeuwen staat. Geen auto's te zien; muren, opgetrokken uit middeleeuwse kloostermoppen en oude, handgevormde bakstenen. Daar kan ik geweldig van genieten.
We liepen het hele stadje door; een apotheekhoudende huisarts; waar kom je dat nog tegen. Ook de voorkant van het stadhuis straalt allure uit. Beelden sieren de gevel. Bij de haven stonden de Schotse huizen; kennelijk een museum, want we konden er in. Het gaf enigszins de geschiedenis weer van Veere, kennelijk vanouds een vestingsplaatsje. De Schotten waarnaar deze twee huizen zijn genoemd waren huursoldaten die door de "Oranjes" in de vrijheidsoorlog tegen Spanje werden ingehuurd. De informatie gaf aan dat een aantal van de soldaten in ons land zijn gebleven en inmiddels hun familiaire sporen hebben achtergelaten in een miljoen landgenoten; tja zo gaan die dingen als je maar lang genoeg terug gaat in de geschiedenis. Maar inderdaad ben ik wel eens zo'n typisch Schotse naam in een puur Nederlandse familie tegengekomen; de familie MacGillavry. Een bekende MacGillavry was ooit voorzitter van de Nederlandse Entomologische Vereniging (NEV); twee van zijn kinderen werden hoogleraar chemie. Over die twee hoogleraren met hun typische achternaam ken ik nog een anekdote die ik misschien nog wel eens in een Bloggie vast zal leggen.

Stijlkamer in de Schotse huizen te Veere

Het interieur van de Schotse huizen bestond o.a. uit een stijlkamer; daarnaast een uitstalkast met allerlei archeologische vondsten uit de tijd van de tachtigjarige oorlog. Leuk om dat te zien; weer eens wat anders dan die Romeinse vondsten waar ik altijd met zo veel genoegen naar mag kijken in verder oorden. We vulden in het museum nog even ons waterflesje voor de terugweg.
Als lunch hebben we in de snackbar een portie kibbelingen gegeten; smaakte heel goed. Daarna weer terug naar Noord Beveland over de dijk, langs het stukje natuur en het laatste stukje met de bus door naar het hotel. Het was niet te geloven maar de bus kwam binnen twee minuten; puur toeval want we hadden geen idee van de bustijden. Ach, het was maar één halte over de Veerse dam, maar we hadden het wel gezien en wilde gewoon snel naar het hotel en in bad. Na een verkwikkend bad en een voortreffelijk dinerbuffet opnieuw gebridged. Het resultaat was iets beter dan de eerste avond. Al met al was ik zo moe dat ik direct na het bridgen naar bed ben gegaan. Roos heeft nog heerlijk met deze en gene zitten babbelen en zelfs nog een dansje gewaagd met Richard. Zondag alweer de laatste avond; maar dan zal ik wakker blijven!

Napoleon in Veere

Natuurlijk hebben we de vrijdagavond ontzettend gezellig gebridged; we eindigden een beetje in de staart van het peloton maar daar trekken we ons tegenwoordig niet zo gek veel meer van aan; het gaat om het spelplezier en dat was met dit gezelschap gegarandeerd; allemaal leuke mensen. Na afloop van het bridgen zat iedereen geanimeerd met elkaar te praten en bepaald niet alleen over bridgen. Door omstandigheden was ik wat in mezelf gekeerd en zat het gezelschap zo met genoegen aan te kijken; de zeer gerieflijke ruime leren stoelen in de bar vroegen daar ook wel een beetje om. Een reuze gezellige ambiance; het biertje smaakte me dan ook best. De volgende morgen hebben we in de serre geluncht met uitzicht op de klaterende fontein. Het was helder weer dus dat beloofde een goede wandeldag. De meesten gingen fietsen; het hotel verhuurde fietsen waaronder ook fietsen met een elektrische hulpmotor. Dat was wel zo gerieflijk met die vrij harde wind in dat open landschap.

Buitendijks natuurgebied met veel vogels

Roos en ik gingen aan de wandel; Domburg was onze oorspronkelijke bestemming. Via het strand van de Veerse dam bereikten we Walcheren. Onderweg gaf ik aan dat Veere veel mooier was dan Domburg en daarom veranderden we ons plan. We passeerden Breezand, alwaar we opnieuw een zakje bolussen kochten; ik ben dol op die zoete kaneelsuikerbrooddraaisels. De wandeling liep vooral over dijken; Zeeland telt ontzettend veel dijken; dat was me bij m'n wandeling in Zeeuws Vlaanderen ook al zo opgevallen.
We passeerden een natuurgebiedje met een aantal fouragerende kluten; prachtige zwart-witte vogels met omhoog gekromde snavels. Dat laatste konden we overigens zonder verrekijkers niet zien hoor van die afstand. Gegak van ganzen en gefluit van allerlei zangvogels. Een opmerkelijk grote roofvogel completeerde het gezelschap; indrukwekkend geheel op een klein stukje buitendijks land. We zagen toen dat er op deze ongeasfalteerde buitendijk ook een wandelpad liep; voor de terugweg.

Silhouet van Veere vanaf de dijk

Verder via het Veerse bos en de zeedijk naar Veere; je ziet het stadje met haar karakteristiek silhouet opdoemen; de toren van het stadhuis en de reusachtige kerk met de stompe toren en natuurlijk de witte molen. De dijk eindigde bij het water van de voormalige vesting Veere. Daar stond een soort hutje met een stenen wenteltrap. Natuurlijk probeerden we waar dat heen ging en dat bleek naar een tunnel te gaan die over het water liep. Geschutsgaten voor de verdediging. Het gaat om een vestingwerk dat in 1811 werd aangelegd tijdens de regering van Napoleon, in het zelfde jaar dat mijn voorvader "Hendrik de Kozak" naar Rusland werd gezonden om aldaar zijn dienstplicht te vervullen. Ik had mij eigenlijk nooit eerder gerealiseerd dat Napoleon ons land ook daadwerkelijk heeft proberen in te lijven in het Franse rijk zoals de Romeinen dat deden met hun vestingen langs de Rijn in NL. Maar deze "Stenen Beer" getuigde daar toch van.

Doorgang door de "Stenen Beer".

Naast het bouwwerk was een informatiebordje:

Deze gemetselde verbinding tussen de Zeedijk en de bolwerken van Veere scheidt de vestinggracht van het zeewater. Het is een deel van de vestingwerken uit de Napoleontische tijd (vanaf 1811). In de stenen beer is een overdekte doorgang, poterne genoemd, met schietsleuven (embrasures).

Het was toegestaan om het vestingwerk te betreden en zo kwamen wij op ongewone manier het stadje binnen.

De Veerse dam

Het strand van de Veerse dam. In de verte de doorlaatbare
Oosterschelde dam: Neerlands trots op waterloopkundig
Gebied!

Ondanks al mijn zwerftochten in NL was ik tot voor dit weekend nooit in (of is het "op")  Noord Beveland geweest. De namen van de plaatsjes klonken mij ook niet bekend in de oren; ooit van Kamperland gehoord? Nou ik niet, totdat we de uitnodiging van Richard en Joke kregen om aldaar een weekend te gaan bridgen; als locatie Amadore Grand Hotel de Kamperduinen op Noord Beveland. We hadden er naar uit gekeken en het vond afgelopen weekend plaats. Vrijdagmorgen (we waren van plan om vroeg te vertrekken, maar dat lukte niet helemaal) met de trein naar Middelburg. We wilden daar twee uur doorbrengen; Middelburg is toch één van de wat mooiere plaatsen in Zeeland. Maar na een uur hadden we het wel gezien; zo indrukwekkend is het toch ook weer niet; met de abdij en het fraaie stadhuis heb je het wel gehad. Wel een zakje bolussen gekocht. Toen door met bus 133 naar Noord Beveland. De Veerse dam, die Walcheren aan de westelijke kant verbindt met Noord Beveland leek vanaf de weg wel een duinenrij met een heel natuurlijke begroeiing en geaccidenteerd; ik had een klassieke dijk verwacht zoals de Hondsbossche zeewering of de afsluitdijk.
Bij aankomst werden we hartelijk begroet door de gastheer en gastvrouwe, Richard en Joke dus en gingen naar onze kamer, zeg maar appartement; een enorme woonkamer/keuken, slaapkamer en een zeer complete badkamer. "Dat wordt een heel luxe weekend", zeiden we al tegen elkaar.

Tijdens de welkomstborrel spreekt Richard het gezelschap toe

Een welkomstborrel om 17.00 uur en daarna aan tafel. Wij zaten aan tafel met Bram en Loes, ons tot dan toe onbekend. Bram was een gezellige prater en we kwamen aan de praat over de wandeling die zij inmiddels al gemaakt hadden. Ze waren via het strand naar Domburg op Walcheren gelopen. Ik merkte op dat ze dus over de Veerse dam, een dijk waren gegaan, maar Bram hield bij hoog en bij laag vol dat ze via het strand waren gelopen. En inderdaad, de volgende dag konden we niet anders constateren dan dat de dijk aan de zeekant gewoon een fraai strand was (geworden?) met grote slikken ervoor. Je hebt dus helemaal niet in de gaten dat het hier eigenlijk om een afgesloten zeearm gaat.
Maar nu ik even op de topografische kaart kijk zie ik dat het strand inderdaad zelfs op de kaart is ingetekend. Mooi stuk nieuwe natuur!

Waarom is de Chipknip verdwenen?

 

De chipknip was ooit bedoeld als betaalmiddel voor kleinere bedragen. Destijds had ik mijn bankpasje geladen zodat ik de chipknip functie kon gebruiken; erg handig. Je hoefde hem slechts in de betaalgleuf bij de winkel te doen en "ja" in te geven en het was voor elkaar. Razendsnel. Maar ik merkte dat ik een uitzondering was; vrijwel niemand gebruikte de chipknip. Ik deed het expres omdat ik geen zin had om overal m'n pincode in te moeten geven en verder vind ik al die kleine afschrijvingen op mijn bankoverzicht gewoon lastig. Maar tot mijn verrassing is de chipknip vrij geruisloos afgevoerd; eerst bij AH, maar later bij vrijwel alle winkels. Ik zag dat alleen de openbare bibliotheek hem nog toestaat als betalingsmiddel. En maar goed ook, want daar is alles in het kader van de efficiency geautomatiseerd, zelfs het betalingsverkeer zodat je al die piepkleine bedragen voor reservering en tijdsovertreding met je bankpasje zou moeten overmaken.
Inmiddels ben ik terug gegaan naar contante betaling; ouderwets maar werkt ook. En nu zie ik bij het grootwinkelbedrijf dat vrijwel iedereen zelfs de kleinste bedragen met z'n bankpasje en pincode staat af te rekenen. Dan breekt mijn klomp?! Waarom is die chipknip nooit breed gebruikt. Uiteindelijk doen we het nu allemaal maar dan met de OV-chipkaart; dat is ook een elektronisch betaalsysteem, zij het louter voor het OV, maar gelijkwaardig aan die verdwenen maar onvolprezen chipknip. Jammer maar helaas.

Vioolconcert van Sibelius

Het is niet te geloven dat je zoiets moois als het vioolconcert van Sibelius om niet aangeboden krijgt. Huib had me er op attent gemaakt en zo zaten we gistermiddag in het kader van de gratis lunch concerten in een openbare repetitie van het Residentie orkest in de Anton Philipszaal in DH met als soliste de Noorse violiste Vilde Frang. Zij werd in het programma aangekondigd als een veelbelovend talent aan het vioolfirmament. Dat laatste is zeker waar want ze speelde de sterren van de hemel.
Huib en ik dachten beiden dat het concert van een Rus zou zijn; ik dacht aan Rachmaninov of Tschaikovsky, edoch het bleek van Sibelius te zijn. Het is natuurlijk schaamtevol dat we ons niet tevoren hadden georiënteerd op wat er ten gehore gebracht zou worden. Maar genoten hebben we wel. De ook zeer jonge dirigent, Krzysztof Urbanski dirigeerde met veel overtuiging; op een zeer spannende overgang kwam hij zelfs even van de grond! 
Daarna nog even een kopje koffie in de volop schijnende zon en tevreden met mijn Daluren abo van NS weer naar Bilthoven; naar de bieb; krantje gelezen, boek van Guy de Maupassant, naar AH voor ham en eieren en tot slot de asperges verder klaar gemaakt en lekker gegeten.

Cyprioten

Aardappels van Cyprus met de rode aarde er nog aan

Gisteren was ik in Vaals, bij mijn ouwe vriend Dick. Dat is toch wel een heel eind reizen voor een enkele dag; ik was 3.30 uur onderweg, maar dan heb je ook wat. Het is inmiddels "Spargel-zeit", en dat zul je weten in Limburg. Dick had op de dinsdagmarkt 2 kilo onwaarschijnlijk dikke asperges gekocht, geschild en wel. Daar hebben we 'savonds heerlijk van gegeten. Dick liet mij bij het koken niet alleen "Limburgs goud", (bijnaam voor de asperges) maar ook de glanzende aardappels zien die hij ging bereiden. Gewoontegetrouw vroeg ik waar die vandaan kwamen; stond niet op de zak en Dick had geen idee; interesseerde hem ook absoluut niet.
Dick is een goedzak die altijd voor z'n vrienden wat over heeft en gaf me het restant van de asperges mee om vanavond samen met Roos te consumeren. Zojuist heb ik de voorbereidingen getroffen voor het feestmaal dat ik haar vanavond voor ga zetten; asperges met zure eiersaus en gebakken piepertjes. Daartoe heb ik de laatste "Cyprioten" geschild, de aardappels die ik 'swinters bij voorkeur koop, bij John de Kroon, op de Biltse markt, afkomstig van Cyprus. De knul die vrijdags wel helpt bij John had geen idee wat ik bedoelde toen ik 2 kilo Cyprioten bestelde; nooit van gehoord, terwijl ze voor z'n neus stonden.
Bij het bereiden van mijn dagelijks maal ga ik steeds uit van basis ingrediënten; afgezien van tomaten in blik gebruik ik nooit iets dat met conserveringsmiddelen is bewerkt of voorverpakt uit plastic, blik of wat voor andere receptaculae dan ook, komt. Dit "vreemde" gedrag komt niet primair voort uit gezondheidsdrift maar uit het ontbreken van gemakzucht; dat is een zeer menselijke eigenschap die mij (althans waar het voedselbereiding betreft) behoorlijk vreemd is. De opmerking: "het kost zo veel tijd" pareer ik altijd met: "het hele leven kost zo veel tijd". Dingen waar je genoegen aan beleeft en dat zijn toch de basisactiviteiten als voedselbereiding, voortbeweging (wandelen en fietsen dus) en vrije tijdsbesteding kosten toch geen tijd, nee dat zijn zaken die je met aandacht moet doen en van moet genieten. Althans, zo denk ik erover.
En zo heb ik inmiddels (het is 8.00 uur) het restant van de Cyprioten geschild, in stukjes gesneden en gekookt; de asperges gekookt en het kooknat afgegoten voor de saus; de saus bereid ik met boter, bloem, kooknat, room, eidooier en wat citroensap. Aardappeltjes bak ik in boter en het restant van het vet waarin ik de "pluma" heb gebakken.
De voorbereidingen heb ik zo vroeg op de dag getroffen omdat ik zo naar Den Haag ga; met Huib afgesproken om een middagconcert bij te wonen en hij gaat Linux op één van mijn ouwe laptops zetten, dus die PC ga ik straks overdragen.
Ik zal Roos vanavond verwennen; al dat kook gedoe schept mij zo veel genoegen; dat zou ik iedereen gunnen, maar velen halen boodschappen bij AH en rukken alles uit een pakje, blikje of zakje en ontzeggen zich daarmee dit genoegen helaas. Maar wellicht zie ik het verkeerd hoor; gemakzucht is een heel normale biologische eigenschap en niet alleen van de mens.
PS We hebben uiteindelijk heerlijk gegeten!

Het tuinhuis

Eerder schreef ik al dat ik de boeken van Hella Haasse eens ter hand zou gaan nemen. De laatste tijd heb ik een wat ongelukkige hand van kiezen v.w.b. boeken in de bieb. Maar aanvankelijk viel ook Hella me nogal tegen. Natuurlijk las ik in het verleden "Heren van de thee", een prachtige Indische roman. Maar haar jeugdwerk onder het pseudoniem C.J. van der Seevensterre viel me nogal tegen. Ze zal er zelf ook niet erg van onder de indruk zijn geweest denk ik; het heeft veel weg van een "spannend" jongensboek met allerlei onverwachte, wat "Adriaan en Olivier -achtige", verhaal sprongen. Dus niet erg ver in gekomen. Maar de verhalenbundel "Het tuinhuis", is van een verrassende schoonheid en heeft wel wat weg van de stijl van Annejet van der Zijl, maar dan wat "rijper". Het heeft ook wel iets van een "Blog", met boeiende, verrassende en afgeronde stukjes. Voor een Blog zijn de verhalen wat lang, maar leuk voor een treinreis.
Straks ga ik naar Dick in Vaals; ik verheug me nu al op de verhalen die ik nog van Hella tegoed heb. Goede keuze geweest.

Zelf wijn maken

Eerst de pruimen wassen

Het zijn allemaal oude dia's, genomen in 1980 en onlangs gescand. Dit was mijn eerste poging om van pruimen wijn te maken. Van Jacques had ik e.e.a. opgestoken van hoe je het proces van wijn maken moest aanpakken. Belangrijk is dat je "een beetje steriel" werkt (net zo'n onzinnige uitdrukking als "een beetje zwanger"); je moet gewoon nadenken bij wat je doet en zorgen dat er niet te veel ongewenste microörganismen het gistingsproces kunnen bederven en vooral dat er geen ongewenste smaakstoffen in je wijn komen.

Voeten even wassen

Allereerst waste ik de pruimen in koud water; niet in heet water en zeker niet in kokend water want dan komt er pectine vrij in de most (de vloeistof die je gaat vergisten) en wordt de wijn nooit meer helder. Dus koud wassen is het beste.
Die eerste keer heb ik de pruimen ook fijn proberen te maken op ambachtelijke wijze door ze in een vat tot prut te stampen. Wat hebben we gelachen.
De fijne kneepjes van het wijn maken zal ik in een ander Bloggie uit de doeken doen.

Fijn stampen

Het is vooral belangrijk dat je het vaker doet; het is niet moeilijk maar je moet leren door routine te krijgen dus door het regelmatig te doen en je voortdurend te realiseren wat er verkeerd kan gaan.
Het aanzetten van de gist is eigenlijk het belangrijkste, althans dat onderdeel heb ik steeds met de uiterste zorgvuldigheid gedaan. Een met kokend water schoongemaakte, afsluitbare jampot vormt de basis. Daarin een honingoplossing, eveneens met gekookt water gemaakt. Dat koken doe je om zo veel mogelijk ongewenste bacteriën te doden alvorens je de uiteindelijke ent-cultuur maakt. Zodra die goed aan de gang is hebben andere micro-organismen eigenlijk geen kans meer; de groei van de gist gaat exponentieel; er komen zuren bij vrij en het gistingsproces gaat onder zuurstofloze omstandigheden. Melkzuurbacteriën redden het daarom niet en kunnen het proces daarom niet meer verstoren en dat zijn naar ik vermoed toch wel de grote bedreigers van het proces. De moedergist koop je in sachets bij een gespecialiseerde drogist. Vanuit dat zakje zet je de entcultuur aan waarmee je vervolgens de most ent door de cultuur in het vergistingsvat te gieten. Je kunt zien of de gist goed is aangeslagen aan de koolzuurbelletjes die opstijgen.

Wat hebben we gelachen

In Utrecht zit drogisterij Slamat in de Zadelstraat; die verkoopt van alles op wijnmaak gebied. De baas van de drogisterij is zeer deskundig en helpt je graag met advies.
En dat met de voeten de pruimen tot pulp stampen heb ik later ook nooit meer gedaan; deze foto's laat ik dan ook voor de folklore zien; zo ben ik ooit begonnen met pruimenwijn.
En natuurlijk vind ik het leuk om die oude dia's, die ik met veel moeite heb gescand, te laten zien. Meer dan 30 jaar geleden; we woonden nog maar net in de Hoflaan waar de kinderen allemaal geboren zijn!

"Mammie" is van adel

Kind aan de borst van zijn/haar mamma

Als kinderen klein zijn dan is "mamma" hun hele wereld. Het is het eerste woordje dat kinderen, waarschijnlijk in iedere taal, als eerste zeggen; daar hebben ze geen taallessen voor nodig. Mamma betekent in het Latijn dan ook niet voor niets "borst", de moederborst, voor een zuigeling het belangrijkste in zijn/haar nog zo kleine wereldje. Later, wanneer een baby uitgroeit tot peutertje of kleutertje blijft mamma toch wel het centrum van de wereld. Laatst zag ik dat ook weer aan mijn kleinzoon, de inmiddels al weer 15 maanden oude Gijs; hij moest niet veel van me weten en kroop steeds weer dicht tegen zijn moeder, zijn mamma.
Het heeft mij vaak verbaasd als volwassenen het tegenover mij hadden over "mamma", en daarbij dan hun eigen moeder - die mij veelal volstrekt onbekend was - bedoelden. Maar het kan nog gekker; ook het verkleinwoord "mammie" wordt door sommigen gebruikt alsof ze nog kinderen zijn en of je zelf ook een kind van "mammie" bent. Ik word daar misselijk van: zo'n negentigjarige die nog mammie wordt genoemd?!
Maar kennelijk is dat jargon van de adel voor zover die nog in NL bestaat. Jaren geleden zag ik onze oude koningin Juliana voor de TV en die had het over "pappie" en bedoelde daarmee onze schavuit van Oranje, prins Bernhard, haar echtgenoot die kennelijk en famille "pappie" werd genoemd en Juliana zelf ongetwijfeld "mammie". In de NRC las ik een rouwadvertentie waarin een negentig-jarige "mammie" werd begraven; volgens de advertentie inmiddels al moeder, grootmoeder en waarschijnlijk ook overgrootmoeder, maar nog steeds "mammie". Maar wel van adel; kennelijk een laatste poging om je nog van "het plebs" te onderscheiden, jich.
En dan heb je natuurlijk nog het biologische verschijnsel van "mimicry", nabootsingsgedrag, mensen die helemaal niet van adel zijn, maar toch over "mammie" spreken omdat dat voor hun gevoel beter bij hun stand past (har har).
Mijn Blog van gisteren was vooral bedoeld als intro naar deze Blog over "mammie". 

"Vader" beschouw ik als een eretitel

No comment

Vooral in de jaren zestig was het ongewoon maar toch wel stoer om je ouders bij de voornaam te noemen. Het is overigens nooit in mijn hoofd opgekomen om mijn goede vader bij zijn voornaam te noemen; ik geloof trouwens niet dat hij daar bezwaar tegen zou hebben gehad want tegen vrijwel iedereen van enige leeftijd zei hij dat ze hem Henk moesten noemen. Maar je hebt maar één vader en dus noem je hem vader of pap, of als je nog klein bent gewoon "pappa". Althans zo keek en kijk ik er tegenaan.
Mijn eigen kinderen hebben nog wel eens de neiging om mij bij mijn voornaam te noemen en onderling hebben ze het ook over "Ferry". Eigenlijk heb ik daar ongelooflijk de pest over in. Iedereen mag mij Ferry of Evert noemen, maar er zijn er maar vier in de hele wereld die mij met recht vader, pappa, paps, ouwe of wat dies meer zij mogen noemen. Voor mij is "vader" een eretitel en dat wil ik graag zo houden.

Lodewijk de veertiende in Vorden

Lodewijks linde in Vorden

Denk niet te gering over NL in vroeger eeuwen, niet alleen Napoleon was zo vermetel om ons land te bezoeken, maar 140 jaar eerder, in 1672, het rampjaar deed de Zonnekoning zelf, Louis Quatorze ons land deze "eer" aan. Althans zo deed een bordje vermoeden dat ik mocht aanschouwen op mijn wandeling van Vorden naar Ruurlo, étappe van het Trekvogelpad. Ik was daar helaas niet zo van onder de indruk dat ik er een foto van heb geschoten, maar het onvolprezen Internet schiet mij te hulp. Op deze foto ziet de Lodewijks Linde er overigens heel wat indrukwekkender uit dan vorige maand bij mijn bezoek. Helemaal kaal was hij toen.
Dat bomen oud kunnen worden bewees deze wandeling zeker; ik kwam een recent ontstane boomstomp tegen (het zaagsel lag er nog omheen) van een eik die waarschijnlijk al stond in de tijd dat de zonnekoning hier op bezoek kwam. Stond waarschijnlijk in de weg op de akker of hield te veel zon tegen op het maïsveld. In ieder geval was hij in de ogen van de beheerders van het gebied niet meer welkom op dit ondermaanse; wat verbeelden wij mensen ons wel als het de natuur aangaat. Mij bezeert het altijd als ik zo'n oude omgezaagde boom zie; wie weet hoe veel honderd jaar hij al oud is; enig respect is toch wel op zijn plaats.

Het droeve restant van een eeuwenoude eik,
onderweg tussen Vorden en Ruurlo

Jaren geleden liep ik met Anneke en Arja, een peutertje nog in de kinderwagen, door het Houdringhe bos bij ons achter in Bilthoven. Daar stond ook zo'n rijtje oude eiken van minstens 250 jaar oud. Op die dag troffen wij hen in omgezaagde toestand aan. Direct schoot mij de treurige Gnossienne nr 3 van Erik Satie in het hoofd. Die moest ik dan ook direct spelen toen ik weer thuis kwam; ik maakte hieromtrent een aantekening in de partituur. Deze droeve muziek past helemaal bij mijn stemming als ik aan zo'n vernieling denk. Nu ik de melancholieke klanken weer op Youtube hoor, krijg ik opnieuw dat akelige gevoel van iets onherstelbaars; iets van de natuur, vernield door brute kracht.

Napoleon in Nederland

Mijn grootouders woonden in Zaandam, in de Czaar Peterstraat. Op het centrale plein van het verder niet erg aantrekkelijke centrum van deze stad staat een fraai beeld van een timmerende Czaar. Deze kwam ergens in de 17e eeuw bij "ons" de kunst afkijken van de scheepsbouw en andere moderne industriële activiteiten die ons land in deze dagen bekendheid en rijkdom brachten. De Czaar verbleef enkele nachten in een huisje aldaar; dit huisje heeft de tand des tijds doorstaan en staat al vele decennia afgeschermd voor weer en wind onder een behuizing: het Czaar Peter huisje, nu een rijksmuseum.
Natuurlijk heb ik het Czaar Peter huisje in mijn kinderjaren bezocht; het was vlakbij het huis van mijn grootouders. Ik was daar met vader, grootvader en overgrootvader. Mij werd verteld dat keizer Napoleon hier ook was geweest en zijn handtekening had achtergelaten ergens op de (houten) muren. Dat heeft mij altijd geïntrigeerd en enkele jaren geleden heb ik Czaar Peter huisje opnieuw bezocht en heb ik de suppoost gevraagd of hij van de handtekening van Napoleon wist en zo ja of ik die mocht zien. En inderdaad was hij zo vriendelijk om mij de in zwarte inkt gezette handtekening te tonen; ik was daar van onder de indruk.
Maar, wanneer was Napoleon dan wel hier? Ik heb mij daar verder nooit zo in verdiept, maar nu kwam ik in De Elsevier een artikel tegen over het bezoek van Napoleon aan NL tussen 23 september en 31 oktober 1811. En inderdaad, op 13 oktober was hij in Zaandam, 200 jaar geleden dus. 

Nog steeds een dagelijkse Blog

Het is vrijwel op de kop af 2 jaar geleden dat ik consequent dagelijks een Blog heb geproduceerd. Een moment om eens bij stil te staan. Wat heeft het voor mij betekend om dagelijks iets op te schrijven dat je met anderen wilt delen? Een onverwacht effect was dat ik veel aandachtiger nog de gebeurtenissen om mij heen waarnam en analyseerde. Berichten in tijdschriften of (gratis en in de trein gevonden) kranten, maar ook dingen die ik meemaakte of zag gebeuren.

Levensboom; onder de grond bevindt zich een even groot
en even vertakt systeem van wortels. Het geheel symboliseert
het ontstaan van leven uit sterrenstof (de wortels) alsmede de
ontwikkeling der soorten (de takken).

In het prille begin, dat was zo rond 2005 was ik vast van plan om dit Blog te gebruiken voor het neerleggen van mijn gedachten en hypothesen over het ontstaan van leven uit afkoelend sterrenstof. Maar gaandeweg is het Blog vooral een soort dagboek geworden waarin ik alles wat me zo voor de voeten komt neerleg. En zo overkwam mij tijdens de afgelopen dagen het volgende, ik zou bijna zeggen een vingerwijzing. Bij onze wandeling over het Hulshorster Zand ontmoetten wij een eenzame vogelaar, gewapend met een verrekijker; wij kwamen met elkaar in gesprek, ik meldde het al in dit Blog. Een gezamenlijke interesse was het mysterie van het ontstaan van leven uit afkoelend sterrenstof. We kwamen daar al snel op omdat Erik, zo heet hij, naast een baan ook een veelheid aan interesses heeft waaronder astronomie; hij mag graag 'snachts met een telescoop naar de schoonheid van het heelal kijken. Dat deel ik met hem en Roos evenzo, dus de stap naar het ontstaan van leven en de chaos theorie was snel gemaakt. Ik vertelde Erik dat ik al veel van mijn gedachten heb vastgelegd in dit Blog; dat zijn vooral de oude Blogs. Ik ben weer eens in die oude Blogs gedoken en merkte zelf ook al dat ik het daadwerkelijke "ontstekingsproces", dus daar waar de zichzelf in stand houdende processen opduiken uit de afkoelende materie nog niet had uitgeschreven. Erik maakte me daar ook fijntjes op attent. Dus nu al meer dan een week loop ik op die keutel te broeden. Wèl heb ik een paar maanden geleden al de foto gemaakt die ik als illustratie van dat, voor mij toch wel uiterst belangrijke, Blog wil gebruiken: de levensboom. Zo'n oude eik in de winter toont al zijn vertakkingen zoals de levensvormen zich hebben ontwikkeld uit de stam van het leven. Maar deze stam wortelt letterlijk op een even vertakt systeem van chemische processen die emergeerden tijdens het proces van afkoeling van het sterrenstof. Daarover ga ik in wat meer détail schrijven in één van mijn volgende Blogs en er tevens de relevante literatuur bij betrekken. Dat was ik al jaren van plan, maar gemakzucht en gebrek aan ambitie weerhielden mij. Mede door de ontmoeting met Erik voel ik mij geprikkeld om het allemaal toch een keer grondig te formuleren en nu ik dat hier heb opgeschreven ontkom ik er ook niet meer aan.

Een daggie cultuur en familiebezoek

Hier de violist en de sopraan van het Ensemble. Prachtige
muziek van Händel werd ten gehore gebracht.

Gelukkig hadden Huib en ik niet zo vroeg afgesproken in Den Haag; we zouden naar een gratis lunchconcert gaan en na afloop een museum bezoek. En zo zaten we om 12.45 te luisteren bij het pauzeconcert door Ensemble Leonardo Valiante: Michal Bitan, sopraan; Paulina Ptak, cello; Francisco Javier Lupiáñez, (barok) viool; Leonardo Valiante, klavecimbel.
Op het programma stonden werken van G. Frescobaldi, G. A. Pandolfi Mealli en G. F. Händel . Na afloop liepen we naar het Haags Gemeente museum. Huib kent Den Haag heel goed en weet veel over de historische gebouwen; altijd een genoegen om door oud Den Haag te lopen. Ik herkende als terloops het huis waar vroeger de grootouders van Lien woonden. We zijn nog achterom gelopen om naar de huizen te kijken; ik herkende het niet maar heb wel een paar foto's gemaakt.

In het gemeentemuseum was de tentoonstelling van Willem Maris waar ik nog naar toe wilde; deze loopt nog tot 9 april dus we waren wel op het nippertje; naar mijn informatie liep hij nog tot 12 april. Een veelheid aan schilderijen van oude landerijen met (vooral) koeien, weilanden, eenden. Een groot schilder v.w.b. de lichteffecten; op weergaloze wijze weet hij strijklicht te vangen met zijn penseel.

Ook was er een uitgebreide tentoonstelling van "De Stijl"; leuk om de rol van kunstenaars te zien bij de vormgeving van b.v. de Bruijnzeel keuken. Ook zag ik dat Berlage bij Frank Lloyd Wright heeft gekeken. Mooi zoals lijnen zich sluiten. 

Haags gemeentemuseum van Berlage

Vervolgens ben ik doorgereisd naar het gezin van mijn dochter met man en kleinzoon. De kleine Gijs doet het goed; hij wordt al net zo'n kletskous als z'n moeder vroeger was. Leuk hoor.

En tot slot ben ik nog even bij Joke langs gegaan in Delft; ze had bezoek van haar collega Anneke. Gezellig hapje gegeten en wat zitten kletsen met de dames. Toen ik thuis kwam moest ik het brood nog verder afmaken en kneden. Ik was dan ook een beetje uitgewoond toen ik m'n bed in rolde.

De Bridge Paasdrive 2012

De paasbroden die ik had gebakken voor de Paasdrive van de Bridgeclub
 (er ontbreken er nog twee!)

Dat was wel even wennen aan het idee toen we gevraagd werden om de Paasdrive te organiseren voor Bridgeclub Groenekan. Maar gaandeweg kwamen we op ideeën hoe we het zouden gaan aanpakken: Roos had al snel een leuke manier gevonden uit een boekje van de Bond over "feestdrives"; het zou Scrabble bridge worden. Ik heb me, u raadt het al, vooral gestort op de culinaire aspecten. En zo heb ik twee dagen lang paasbroden staan bakken. Eerst vier stuks met (te) veel noten. Er zaten zo veel noten in dat het brood uiteindelijk moeilijk te snijden was. 

We hadden zo veel spullen te vervoeren dat we twee keer met volle fietstassen moesten rijden; prijzen, versiering voor de tafel, paastakken en kilo's broden. De dames van het HF Witte dorpshuis hadden de zaal al prachtig ingericht en stelden van alles, dat wij nodig hadden om "het voedsel" te presenteren ter beschikking. Tafel opmaken, versieren, ham uitserveren op bordjes, prijzen netjes uitstallen en brood smeren; een heel werk waar we gelukkig heel vroeg mee begonnen waren. We waren op tijd klaar voordat de leden binnen kwamen. Het rook heerlijk in de zaal bij binnenkomst door de Ibericoham en het paasbrood.

De organisatie van het Bridgen zelf werd door de technische commissie verzorgd; dat was een heel veilig gevoel. En verder hielpen de dames en heer van de evenementencommissie ons met raad, daad en ondersteuning.

De avond zelf was ontzettend gezellig; er waren 40 paren aanwezig en iedereen had er zin in. 

Roos hield een heldere introductie; het motto van de drive was "reizen", de prijzen waren afkomstig uit verschillende landen van Europa en van Texel! Verder legde zij de beginselen uit van het Scrabble bridge.

Tot mijn verbazing verdween het paasbrood als sneeuw voor de zon en is alles tot aan de kruimels toe opgegaan; deels lekker besmeerd met boter van de bekende zuivelboerderij "Boom en Bosch". Iedereen zat heerlijk te bridgen en sprokkelde zo de 24 letters bij elkaar. Hiermee moest aan het eind van de avond een woord of zin worden geformuleerd. Iedereen deed zijn uiterste best; het viel Roos en mij niet mee om uit te maken wat wij de leukste, mooiste of toepasselijkste zin vonden. Er konden slechts twee winnaars zijn maar gelukkig voelde niemand zich tekort gedaan. De overige prijzen waren voor het bridgen; deze prijzen gingen naar de 3 eersten van de drie lijnen en naar de nummers 11. Voor de technische commissie hadden we als blijk van waardering een doos chocolade truffels. Met een heel warm gevoel hebben we de zaal weer opgeruimd en fietsten we naar huis; nu met lege tassen. De volgende ochtend heb ik van genoegen nog na zitten sudderen in de trein naar den Haag.

Zelf wijn maken en Everts' Roem

De twee laatste flessen Everts' Roem met het
traditionele oudejaarsavond glaasje

Ergens in de zeventiger jaren heb ik van mijn toenmalige vriend en collega Jacques geleerd om wijn te maken. Van vlierbessen maakte ik vruchtenwijn; dat was mijn eerste poging. Erg lekker was het niet. De tweede poging met appels evenmin; dat werd een soort bedorven appelmoes. Maar de eerste poging om "mede", beter bekend als honingwijn, te maken lukte wonderwel. Het resultaat was om naar huis te schrijven. Dat was nog in Amstelveen. In die tijd trok ik bij Anneke in, in die halve woning in Amsterdam. Ook daar heb ik wijn gemaakt op het zoldertje en die lukte prima. Smaakte ook heel goed tot ons genoegen.
Zelf wijn maken is een lastig proces dat je slechts door veel ervaring in je vingers kunt krijgen. Zodra dat het geval is gaat het eigenlijk niet meer mis. Eenmaal in Bilthoven aangeland, in dat enorme huis had ik natuurlijk voldoende ruimte om weer lekker aan de gang te gaan en heb ik ook een destillatie apparaat ontworpen en in elkaar gezet; dat solderen viel me niet mee; heb je eigenlijk vier handen voor nodig en daar was ik niet handig genoeg voor. Later heeft mijn broer Henk op mijn ontwerp een veel mooier apparaat in elkaar gesoldeerd en daar heb ik jaren mee gewerkt. Helaas heb ik daar geen foto of dia van.
Vruchtenwijn vond ik eigenlijk maar niks om te drinken, maar het destillaat dat je daarvan maakt is heel goed, afhankelijk van het soort vrucht. Ik beperkte me tot het maken van pruimen- en sleedoornwijn en dat destilleerde ik tot Hollandse Slibovitch. Van een professionele koffieproever (bij de Douwe Egberts fabriek) leerde ik dat de mengsels van pruim en sleedoorn destillaat vaak nog beter zijn. Het uiteindelijk destillaat noemde ik: "Everts' Roem" in navolging van Jacques. Mijn vriend Paul Doucet was er ook gek op en die heeft de fraaie etiketjes uitgeprint die op de flessen zijn geplakt. Inmiddels heb ik geen ruimte meer en op een inductiefornuis werkt het ook niet met een aluminium pan. Maar ik beschik nog over twee restjes waar ik dan ook heel zuinig mee ben. Ik drink van de laatste twee flessen die ik nog heb slechts 1 glaasje per jaar op oudejaarsavond.
Voor mijn zoon Peter ga ik binnenkort een Bloggie maken met de beschrijving van het proces om wijn te maken en hoe je moet destilleren.

Wandelen in Zeeland en het verzorgingshuis

Kerk van Wemeldinge

Roos had een NS vrij-reizenkaartje van de Blokker en dat moest deze week geconsumeerd worden; reden voor een verre reis. Dat werd dus Zeeland i.c.m. Etten-Leur; Roos' hoogbejaarde moeder vierde haar verjaardag en wij zouden na de wandeling nog even 'smiddags op bezoek gaan en een kopje thee komen drinken.
Om 11.20 uur stapten we uit in Kapelle-Biezelingen; nooit geweest. We werden overvallen door de rust en de stilte van Kapelle, een middelgroot dorp op Beveland.
Evenmin als Friesland is Zeeland een wandelprovincie. Kaal, vlak en het ontbeert onverharde wegen die wandelen zo aangenaam maken. We liepen vooral over asfalt langs boomgaarden en akkers. Wemeldinge onderbrak de wandeling met een bijzonder fraaie kerk en een leuk bankje voor de meegenomen lunch. We haalden de trein van half vier weer gemakkelijk en kwamen om vijf uur bij Roos' moeder in Etten-Leur. Ze is 94 en het levend voorbeeld dat lichaamsbeweging iemand fit houdt. Ze loopt nog als een kievit; slikt geen enkel medicijn; het enige jammere is dat ze heel slecht ziet. Die lichamelijke fitheid dankt ze aan de lichaamsbeweging dunkt mij; ze heeft haar hele leven dagelijks een stevige wandeling gemaakt; vele decennia met haar echtgenoot en later met kennissen en zelfs nu in het verzorgingstehuis loopt zij dagelijks haar rondjes met de rollator in de enorme hal van het tehuis.