Wandelen door de Betuwe

Nol in 't Bosch ligt in gemeente Wageningen, vlakbij de Nederrijn. Vanuit station Ede-Wageningen waren we erheen gelopen en de volgende dag hebben we de wandeling, het trekvogelpad vanuit het boekje vervolgd; oversteken bij het Lexkesveer en over de dijk richting Opheusden. Er was echter zoveel auto en motorfietsverkeer op de rivierdijk (en daar erger ik me altijd wild aan helaas) dat we er bij eerste gelegenheid vanaf zijn gegaan, de Betuwe in. En dat viel helemaal niet tegen. Uiteindelijk kwamen we bij de wereldplaats Hemmen, met station ja ja (station Hemmen-Dodewaard). Ik ben altijd gek op die kleine stationnetjes en moest er dan ook een foto van maken.

Stationnetje Hemmen Dodewaard

Hemmen is vanouds een "heerlijkheid" met voorheen een eigen baron en kasteel. Dat kasteel is echter in WO II door bombardementen van zowel Duitse als geallieerde zijde, in puin geschoten. Nu kun je nog de middeleeuwse fundamenten zien en de schitterende kasteeltuin. Hemmen is echt de moeite waard!
De volgende dag, eerste pinksterdag zijn we met de bus (87 vanuit Wageningen naar Tiel) naar Ochten gereisd en vervolgens via het Lingepad richting Hemmen en via een andere route terug naar Nol gewandeld. Onderweg kersen gekocht om jam van te maken; heerlijke zachte, ouderwetse kleine kersen!
Tweede pinksterdag zijn we meegereden met Ada en Frans, mede-bridgers, en hebben hen naar Hemmen geleid. We zijn vervolgens via weer een andere route terug naar Nol gewandeld, via een schakelstation van de NUON waaronder een kikkerconcert plaatsvond, en uiteindelijk via het arboretum van Wageningen. Ook dat is zeker de moeite waard. Schitterende bomen en fraai uitzicht over het rivierlandschap.

Uitzicht over het rivierenlandschap

En een fraai insecten hotel, met veel bloemen

Al met al hebben we iedere dag zo'n 20 km gelopen. Na het bridgen 'savonds kon ik m'n ogen dan ook niet meer open houden.
Dinsdagmorgen zijn we weer richting huis gegaan; eerst terug naar het arboretum gewandeld. Onderweg werden we begroet door een stel enthousiaste, ongehoorzame honden. "Ze willen niet naar huis", vertelde de begeleidster, "ze vinden het zo lekker om buiten te lopen". Twee dames van een hondenoppas-centrale hadden de honden uitgelaten; in de auto zaten er al een stuk of acht, maar twee wilden eigenlijk niet instappen, maar lekker buiten blijven. Verder naar Wageningen. Roos heeft hier jaren geleden gestudeerd en ik wilde wel eens wat van Wageningen zien. Ze had me verteld dat het zo'n aardig centrum had en dat bleek inderdaad het geval. Hotel "de Wereld" voor het eerst gezien. In de hoofdstraat kwamen we een tweede "oppascentrale" tegen. Het was een drietal kinderverzorgsters, leuke meiden met een stel kinderen, waarvan eigenlijk allen te groot om niet zelf te lopen. De kinderen zaten in een raar soort kar, met z'n vieren voortgeduwd door de verzorgsters; vast voorschrift van de organisatie, want die meiden hadden vast liever met die kinderen gewandeld door die gezellige straat zonder autoverkeer.

Laat die kids toch lekker lopen!

Maar in plaats van lekker te kunnen lopen zaten ze allemaal te kluiven op een stuk croissant zo te zien en ze zaten tot mijn grote ergernis vastgesnoerd. In tegenstelling tot de honden protesteerden ze niet eens meer. Wellicht ben ik ouderwets, maar ik kon er niet over uit; het is zo ongezond om kinderen op deze leeftijd de beweging te onthouden. Kinderen willen niets liever dan in beweging zijn; vastbinden van kinderen is zo onnatuurlijk.