De joune

Zojuist boodschappen gedaan op de markt, natuurlijk op de fiets. Op de terugweg reed een jonge moeder mij tegemoet met een kindje voorop. Nog net hoorde ik het kind tegen haar moeder zeggen: "de joune". Dat zeiden destijds mijn kinderen ook als zij "de jouwe" bedoelden. Ik had er vier en die praatten wat af in hun kindertijd en het woordje "de joune" viel daarbij heel frequent. Dat moet een zelf bedacht woord zijn geweest en eigenlijk wel logisch omdat we ook "de mijne" zeggen.
Die eigen kindertaal heb ik altijd zo aardig gevonden; met mijn vrouw had ik afgesproken dat we dat nooit zouden corrigeren:"komt vanzelf wel goed". Alleen stijlfouten en taalfouten corrigeerden we zoals de als/dan en de hun/zij varianten die in onze taal bestaan; dat moet je gewoon correct doen net als tafelmanieren. Mijn jongste dochter, inmiddels zelf moeder, kon de kn klank niet uitspreken en zei dus klikkertje in plaats van knikkertje. Op enig moment merkte ik dat ze dat niet meer deed; weer een tijdperk afgesloten dacht ik nog. Alleen het woord "joune" is heel lang blijven bestaan.
De oudste zoon van Roos, Douwe maakte zelf eigen woorden; de mooiste vind ik de "Isgra", uit te spreken iesgra, een deur in bijvoorbeeld een koelkast waarbij een lichtje gaat branden als de deur open gaat en dat uitgaat als de deur wordt gesloten. Dat kan dus ook in een zolderluik zijn o.i.d.
Een woord dat ik zelf nog steeds gebruik, afkomstig van mijn oudste dochter Joke, is palatu. Dat staat natuurlijk voor paraplu. Ik vind dat zo'n leuk woordje!