Snel afstuderen. Dat is het motto van staatssecretaris Halbe Zijlstra aldus de kop van de krant van donderdagmorgen. Ach, geen slecht advies en best haalbaar denk ik zo. Toen ik zelf studeerde en nog huwde in mijn studententijd heb ik mij het zelfde werk-regime opgelegd als wat mijn toenmalige echtgenote moest hanteren: gewoon 8 uur per dag hard werken. Ik bracht haar op de brommer van de Overtoom naar haar werk, het GAK in Slotermeer en ging dan terug naar "huis", in feite een zolderkamer in Amsterdam en 'swinters niet of nauwelijks te verwarmen. Studeren zo hard ik kon, uren achter de boeken of naar practicum op de Boelelaan in Amstelveen. 'sMiddags even snel boodschappen doen. Anecdotisch is dat ik de eerste keer dat ik ging koken, het was gesneden andijvie, dat ik die niet had gewassen. Het knarsen was niet van de lucht, maar dit ter zijde.
Enkele jaren daarvoor, zo rond de tijd van het afleggen van het kandidaats examen liep ik een half jaar achter op het studieschema en had het advies gekregen om stoppen met de studie te overwegen. Maar in de tijd dat ik het gesprek had met decaan, prof. Bickelhaupt, organische chemie, had ik me zelf net een schop onder m'n kont gegeven en met goed gevolg een bepaald tentamen gedaan en stond op het punt om weer een tentamen te doen. Derhalve kon ik door en met goed gevolg.
Bij het doctoraal examen, een paar jaar later, had ik het halve jaar helemaal goed gemaakt vanwege het werkregime van mijn ega en studeerde zelfs binnen de tijd van zes jaar af; een half jaar ingelopen dus.
Het zoeken naar een baan kon beginnen; op naar de eerste sollicitatie. Ik kan het advies van de huidige staatssecretaris dan ook volkomen ondersteunen. Verder geeft hard werken met goed resultaat ook zo'n belangrijk gevoel van tevredenheid! Goed advies dus.
2 opmerkingen:
Moet je toch indenken, een half jaar achterstand en dan een advies om te stoppen. Tegenwoordig krijg je herkansing op herkansing, was dat in jou tijd ook zo?
Het schijnt wel weer strenger te worden.
En, geef ook eens aan hoe je motivatie weer oppepte. Was er niet een minder snelle student die jou had ingehaald, waar jullie beider dames commentaar op hadden?
In "mijn tijd" kreeg je advies om te stoppen, maar dat was niet dwingend zoals tegenwoordig. Je had toen ook "de eeuwige student" als merkwaardig verschijnsel.
Mijn eindspurt had inderdaad te maken met een plotseling vlaag van ambitie, gevoed doordat ik in een gesprekje tussen de verloofdes van mij en mijn jaar/dispuutsgenoot Hans van der Sloot hoorde, dat Hans mij vooruit was gekomen een eerder dan ik dreigde af te studeren. Toen heb ik alle zeilen bijgezet en was ik in minder dan geen tijd klaar. Of hij minder snel was weet ik niet echt meer zo zeker.
Tja, ambitie is mij vreemd, maar soms komt het toch opzetten.
Een reactie posten