Vandaag is mijn jongste dochter 25 jaar oud geworden; een kwart eeuw. Dan sta je even stil bij het moment dat ze werd geboren; voor je gevoel als vader nog maar zo kort geleden, maar voor haar het hele leven. Onlangs stuurde ze mij een foto, genomen met een mobieltje in de trein en gewoon hupsakee verzonden via de ether. Voor mij, ondanks mijn lange verblijf in de ICT wereld toch altijd nog een magisch gebeuren. Inmiddels wel gewend aan draadloos, vind ik dit fenomeen nog steeds moeilijk voorstelbaar. Maar de foto van dochter en kleinzoon is er niet minder om.
Ik probeerde de foto hier te plaatsen, maar dat lukt om onnavolgbare reden niet?!
Maar 25 jaar is ook niet niks; een kwart eeuw. Ik weet nog goed hoe ik dat zelf heb beleefd. Mijn tante Alda, zuster van mijn vader, was 15 jaar ouder dan ik, 10 jaar jonger dan mijn vader. Toen zij 25 was vond ik dat natuurlijk heel oud en heb ik er bij stil gestaan dat ik het moment dat ik zelf 25 jaar oud zou worden, heel bewust moest meemaken. Dat heb ik ook gedaan; het was op het balkon van de Jan Hanzenstraat in Amsterdam waar ik toen woonde met Lien, mijn toenmalige echtgenote. We hadden een verjaardagsfeest ter ere van de gebeurtenis; om twaalf uur ben ik op het balkon gaan staan en heb heel bewust de klok gehoord. Tja dat was het dan; getrouwd, goede baan en een goed leven. En gisteravond hoorde ik de klok van de kerk achter, de kerk direct achter het wijkje van Roos (wij zijn kerkklokdelers har har). Zij sloeg 12 uur en ik heb direct een SMS-je naar mijn dochter gestuurd om haar te feliciteren.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten