Toen ik gisteravond thuis kwam na een dag strand en dinertje in Overveen, kwam daar toevallig ook buurvrouw Karin aangelopen met een kind, Jesse, een achterneefje van haar. Ze meldde mij dat ze samen met Jesse een paar dagen op Terschelling zou gaan logeren.
Ik kan het altijd goed vinden met kinderen en vroeg honderduit aan Jesse of hij wel eens op Terschelling was geweest. En met enig bravour vertelde hij mij dat hij er "zo vaak" was geweest en dat ze er vroeger een familiehuis bezaten. Hij kwam er graag en had aan tante Karin gevraagd of ze een keer met hem naar Terschelling wilde. Hij had een hele zware tas met bovenop z'n knuffel en die heb ik maar naar boven gesjouwd. Karin vertelde dat ik de buurman was en vaak voor lekkere hapjes zorgde.
Jesse had precies de leeftijd van "de kinderen van Strabrecht" waar ik tot een paar jaar geleden die natuurexcursies deed op de Strabrechtse heide in het kader van het project Salamander van Staats Bos Beheer (SBB). Leuke leeftijd, ontvankelijk, enthousiast en leergierig.
Even later ging de bel; Jesse, met een schaaltje kersen. Lekker van gesmikkeld en ik zette het bakje weer terug met een briefje erbij dat ik de kersen zo lekker vond. Even later ging de bel weer en Jesse had nog een bakje omdat ik de kersen zo lekker vond. Hij vond het reuze spannend zo'n buurman tegenover de flat van tante Karin.
De volgende morgen hoorde ik gerommel op het portaal; ik dacht dat ze gingen vertrekken en wilde zeggen dat ik die zware tas wel weer naar beneden zou dragen; daar stond Jesse maar nu met een heel dienblad met een "ontbijtje voor de buurman". Domme buurman had het niet eens door en dacht dat het spulletjes waren die de buurvrouw over had en af wilde geven voordat ze met vakantie ging. Roos had het onmiddellijk door en zag dat het een ontbijtje was, met een briefje erbij. Wat een leuk begin van de dag.
En natuurlijk sjouwde ik even later de tas naar beneden. Daar maakte ik nog een praatje met Jesse en wenste hem nog een fijne week met z'n tante.
Ik kan het altijd goed vinden met kinderen en vroeg honderduit aan Jesse of hij wel eens op Terschelling was geweest. En met enig bravour vertelde hij mij dat hij er "zo vaak" was geweest en dat ze er vroeger een familiehuis bezaten. Hij kwam er graag en had aan tante Karin gevraagd of ze een keer met hem naar Terschelling wilde. Hij had een hele zware tas met bovenop z'n knuffel en die heb ik maar naar boven gesjouwd. Karin vertelde dat ik de buurman was en vaak voor lekkere hapjes zorgde.
Jesse had precies de leeftijd van "de kinderen van Strabrecht" waar ik tot een paar jaar geleden die natuurexcursies deed op de Strabrechtse heide in het kader van het project Salamander van Staats Bos Beheer (SBB). Leuke leeftijd, ontvankelijk, enthousiast en leergierig.
Even later ging de bel; Jesse, met een schaaltje kersen. Lekker van gesmikkeld en ik zette het bakje weer terug met een briefje erbij dat ik de kersen zo lekker vond. Even later ging de bel weer en Jesse had nog een bakje omdat ik de kersen zo lekker vond. Hij vond het reuze spannend zo'n buurman tegenover de flat van tante Karin.
De volgende morgen hoorde ik gerommel op het portaal; ik dacht dat ze gingen vertrekken en wilde zeggen dat ik die zware tas wel weer naar beneden zou dragen; daar stond Jesse maar nu met een heel dienblad met een "ontbijtje voor de buurman". Domme buurman had het niet eens door en dacht dat het spulletjes waren die de buurvrouw over had en af wilde geven voordat ze met vakantie ging. Roos had het onmiddellijk door en zag dat het een ontbijtje was, met een briefje erbij. Wat een leuk begin van de dag.
En natuurlijk sjouwde ik even later de tas naar beneden. Daar maakte ik nog een praatje met Jesse en wenste hem nog een fijne week met z'n tante.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten