Eerste dag naar het Louvre

Een van de enorme vleugels van het Louvre met de groep
soldaten op patrouille met wapen in de aanslag.

We hadden de tickets voor het Louvre al vooruit besteld; het tijdslot ging om 9.30 in. We verlieten het hotel op tijd en Roos wist precies hoe we moesten lopen. Het was ontzettend rustig, zo rustig dat we in eerste instantie de glazen pyramide niet konden vinden. Uit een ander gebouw, onder een poort kwam een groep zwaar bewapende soldaten met het geweer in de aanslag; tja het is wel erg onrustig geworden in de wereld en in Parijs wel in het bijzonder na de aanslagen van vorig jaar.
Voordat we het museum konden betreden eerst door de beveiliging met poortje als op een vliegveld. Maar het liep ontzettend vlot allemaal; een ontzettend handig vestiaire systeem en al snel stonden we in het museum. Je staat de eerste keer wat verloren; welke kant moet je op? We wilden toch vooral de Egyptische antieke kunst bekijken maar raakten in een andere hoek verzeild. Gaf niet, want de Italiaanse beeldhouwkunst is ook schitterend.

Canova's Amor en Psyche

Direct werden we geconfronteerd met de prachtige Amor en Psyche van Canova. Misschien wat suikerzoet, maar ik vind het prachtig. Even verderop een klassiek beeld van iemand die een selfie schiet, althans dat was het eerste dat me tebinnen schoot toen ik het beeld zag.
We slorpten het schoons op en kregen de structuur van het enorme complex steeds beter door en vonden onze weg. Af en toe moesten we een suppoost consulteren, maar het liep eigenlijk vlotjes allemaal en we werden maar niet moe.
Zo tegen lunchtijd zochten we een plekje op om te eten; opnieuw foie gras voor mij; wat ben ik daar toch gek op. Een voortreffelijke salade; Roos had iets dergelijks maar dan met gerookte zalm; was ook lekker.
En daarna weer verder ploegen door al het fraais. De schilderijengalerij met de Italiaanse, Spaanse en Engelse prenten was weergaloos. Daar hing Caravaggio of het niks was en natuurlijk Leonardo da Vinci. Een hele meute voor de Monna Lisa; die ken ik zo langzamerhand wel. Een fraaie Turner bij de Engelse. Fijn om e.e.a. te herkennen.

Reeds in vroeger jaren werden selfies
gemaakt!

Tot onze verbazing werden we niet echt moe. Maar zo tegen vieren zijn we maar vertrokken; je moet ook wat voor de volgende dag bewaren nietwaar. En Roos kreeg last van haar rug.
We gingen eten in het restaurant waar we die morgen ook hadden ontbeten. En het was onbeschrijflijk lekker allemaal. Vooral mijn blanquette de veau was alsof het bekende engeltje. We lagen er weer vroeg in.