Dit leesadvies kreeg ik van mijn goede vriend Peter C. die het had opgepikt van een zondagmorgen boekbespreking van de VPRO. Ik heb er lang op moeten wachten bij de bieb; kennelijk waren er veel belangstellenden en was het voortdurend gereserveerd. Maar vorige week kreeg ik een berichtje dat ik het kon ophalen.
Buruma is een leeftijdsgenoot van mij en heeft dus zelf de oorlog niet meegemaakt. Hij schreef het boek vanwege een persoonlijke ervaring; zijn vader was door de Duitse bezetter opgepikt bij een razzia op een station en te werk gesteld in Berlijn; slavenarbeid. Hij heeft de oorlog overleefd en is weer in NL terug gekomen. De traumatische jeugd van Buruma sr was reden voor Ian Buruma om diep in de ellende van 1945 te duiken en dit tijdperk zeer gedétailleerd te bestuderen en te beschrijven over alle gebluste brandhaarden van WO II.
Ik heb het boek in één adem uitgelezen en het was ronduit verschrikkelijk wat ik heb gelezen; de gebeurtenissen in de nadagen van de oorlog en het eerste "vredesjaar", 1945, passeren de revue. De Russen die moordend en verkrachtend Duitsland en Mantsjoerije binnen trekken; de Japanners die bloedbaden aanrichten in de Filippijnen inclusief het kennelijk bij machtsovername behorend verkrachten van de weerloze vrouwen. Ik moest gewoon pagina's ongelezen laten zo walgelijk vond ik die verkrachtingsverhalen. Een gevoel van schaamte kwam over mij; kennelijk is het laagje beschaving bij de mens uiterst gering; ik schaam mij gewoon dat ik ook tot de soort Homo Sapiens Sapiens behoor die tot dit soort walgelijk handelen in staat is.
De misdaden tegen de menselijkheid zoals de Joden is aangedaan komen ook pregnant aan de orde; ook hier heb ik geen woorden voor; dit tart elke verbeelding.
Onlangs heb ik een heel stel van mijn oude Bloggies doorgenomen en het is merkwaardig hoe vaak die over belevenissen of boekbesprekingen gaan die WO I of II betreffen en hoe vaak ik dan concludeer dat ik ermee moet stoppen. Na dit boek van Buruma ga ik er echt mee stoppen; het deprimeert me geweldig om te lezen over al die wandaden in de vorige eeuw.
Buruma is een leeftijdsgenoot van mij en heeft dus zelf de oorlog niet meegemaakt. Hij schreef het boek vanwege een persoonlijke ervaring; zijn vader was door de Duitse bezetter opgepikt bij een razzia op een station en te werk gesteld in Berlijn; slavenarbeid. Hij heeft de oorlog overleefd en is weer in NL terug gekomen. De traumatische jeugd van Buruma sr was reden voor Ian Buruma om diep in de ellende van 1945 te duiken en dit tijdperk zeer gedétailleerd te bestuderen en te beschrijven over alle gebluste brandhaarden van WO II.
Ik heb het boek in één adem uitgelezen en het was ronduit verschrikkelijk wat ik heb gelezen; de gebeurtenissen in de nadagen van de oorlog en het eerste "vredesjaar", 1945, passeren de revue. De Russen die moordend en verkrachtend Duitsland en Mantsjoerije binnen trekken; de Japanners die bloedbaden aanrichten in de Filippijnen inclusief het kennelijk bij machtsovername behorend verkrachten van de weerloze vrouwen. Ik moest gewoon pagina's ongelezen laten zo walgelijk vond ik die verkrachtingsverhalen. Een gevoel van schaamte kwam over mij; kennelijk is het laagje beschaving bij de mens uiterst gering; ik schaam mij gewoon dat ik ook tot de soort Homo Sapiens Sapiens behoor die tot dit soort walgelijk handelen in staat is.
De misdaden tegen de menselijkheid zoals de Joden is aangedaan komen ook pregnant aan de orde; ook hier heb ik geen woorden voor; dit tart elke verbeelding.
Onlangs heb ik een heel stel van mijn oude Bloggies doorgenomen en het is merkwaardig hoe vaak die over belevenissen of boekbesprekingen gaan die WO I of II betreffen en hoe vaak ik dan concludeer dat ik ermee moet stoppen. Na dit boek van Buruma ga ik er echt mee stoppen; het deprimeert me geweldig om te lezen over al die wandaden in de vorige eeuw.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten