Twee ouderwetse strontluiers

Arja en Walter hadden vandaag verplichtingen en hadden ons gevraagd om de ochtend op de kinderen te passen. Natuurlijk, leuk en fijn dat in ons gestelde vertrouwen. We waren natuurlijk weer heel vroeg vanwege ons dalvrij abonnement; Arja stuurde nog een SMSje om een uur of zeven of we echt al onderweg waren; kennelijk kon ze het niet geloven, maar we zaten al ter hoogte van Woerden. Om 8.00 uur stonden we voor de deur. We werden opgewacht door Arja en Gijs: "ouwe boef", zei Gijs tegen z'n opa en stond te trappelen van plezier. In de kamer zaten Walter en Evi.
Een drukte van belang zo met vier volwassenen en twee kleine kinderen. Instructies van Arja die zich nog moest kleden voor de gelegenheid; Walters' overhemd moest nog gestreken worden. Ik moest erg denken aan het plaatje dat Arja onlangs op haar Facebook pagina plakte. Ik zal het hier bij de Blog plaatsen. "Ach pap, ik kan veel dingen tegelijk doen". Tja dat zal een jonge moeder wel moeten kunnen zeker als ze ook nog eens gastouder is. Soms heeft ze wel vijf kinderen over de vloer en dat gaat haar heel goed af! Trotse vader ben ik.
We zouden ongetwijfeld luiers moeten verschonen, eten en drinken geven, boterhammetje bij de lunch en Evi moest ook naar bed gebracht worden. Arja maakte een instructie briefje dat we braaf hebben gevolgd.
En inderdaad hoor, vlak voor ze zouden vertrekken had Gijs z'n luier nog even krachtig vol gescheten. "Gaan jullie nou maar, dat doen wij wel", sprak ik moedig, maar toen Arja zei: "ik doe dat in 1 minuut hoor", zwichtte ik zonder enige schroom. En inderdaad, ze deed het in minder dan geen tijd. "Dat scheelt één keer", dacht ik. Maar een uurtje later rook ik iets verdachts: "Ik denk dat Evi verschoond moet worden". Dat was inderdaad het geval.
Arja had al gezegd dat ze erg draaide en inderdaad, ze leek wel een draaitol. Maar Roos en ik hebben het project poepluier in hechte samenwerking gered, zelfs zonder poep aan de bank te smeren! Niet zo gek veel later produceerde Gijs zijn tweede lading van die dag. Maar ook dat hebben we gered.
Gijs had een appeltje gekregen van Arja , maar had er al gauw genoeg van. Nou Evi niet hoor. ze knaagde eraan met die paar tanden en de appel verdween langzaam maar gestaag. Het fruithapje hoefde ze dan ook niet helemaal. Maar de boterham ging er even later weer in; wat kan zo'n kleintje in de groei ontzettend veel eten.
Gijs vond het maar niks dat z'n mamma en pappa weg gingen; hij wilde zijn schoenen aan en ging droevig voor de hermetisch gesloten deur zitten wachten. Even later zat hij zelfs in het autostoeltje in de gang. Maar het verdriet ging snel over en we hebben heel gezellig "damespaard/herenpaard/boerenpaard en een kuil" gedaan.
We waren moe van het vroege opstaan, maar zo'n ochtendje oppassen is best gezellig. Maar om dat nou iedere week vast te doen zoals veel ouderen dat doen, daar zouden we toch echt geen zin in hebben.