Eindelijk weer eens naar de fitness geweest; m'n apparatenrondje gedraaid, stevig op de fiets, buikspier"plezier" en vervolgens de sauna en tot slot een flink half uur stevig doorzwemmen om af te koelen en voor de armspieren. In het zwembad zwom een jonge vrouw wel zo verschrikkelijk hard dat ik er een opmerking over maakte: "wat kun jij hard zwemmen". Ja, ze bleek aan waterpolo te doen; als een speer ging ze door het water.
Ik voelde 'savonds al wat spierpijn en het zou de volgende dag nog een stuk erger worden. Maar veel werd vergoed door de heerlijke wildschotel die Roos had bereid: Hert met gebakken aardappelen en veldsla als beilage en appelcompôte toe.
Daarna gingen we naar een toneelstuk in de stadsschouwburg van Utrecht. Een stuk van Maria Goos: Familie. Ik had geen enkele moeite om m'n ogen open te houden, iets dat mij maar zelden lukt bij podiumkunsten; meestal moet ik vechten tegen de slaap (Medea uitgezonderd). Maar ik vond het een bijzonder wrang om niet te zeggen onaangenaam cynisch/wreed stuk. Er gebeurden dingen binnen een gezin die mijns inziens echt niet kunnen rond het thema van een dodelijk zieke moeder die nog maar enkele weken/maanden te leven zou hebben en die helemaal aan het eind van het stuk blijkt op wonderbaarlijke wijze te zijn hersteld. Het slot van het liedje is dat de moeder zelfmoord pleegt.
Ergens tegen de helft van het tweede deel vond Roos de hele scène zo onsmakelijk dat ze weg wilde lopen; dat hebben we op mijn aandringen niet gedaan; ik wilde wel eens zien hoe het af zou lopen.
De spelers vond ik "uit de kunst", zij deden het voortreffelijk, maar van Maria Goos had ik wel wat beters verwacht met dit thema als Leitmotiv. Het hoeft toch niet altijd zo grof en onaangenaam dunkt mij. Uit de recensies zie ik tot mijn verbazing dat "sommigen" het als haar beste stuk beschouwen. Kan ik me niet voorstellen.
Ik voelde 'savonds al wat spierpijn en het zou de volgende dag nog een stuk erger worden. Maar veel werd vergoed door de heerlijke wildschotel die Roos had bereid: Hert met gebakken aardappelen en veldsla als beilage en appelcompôte toe.
Daarna gingen we naar een toneelstuk in de stadsschouwburg van Utrecht. Een stuk van Maria Goos: Familie. Ik had geen enkele moeite om m'n ogen open te houden, iets dat mij maar zelden lukt bij podiumkunsten; meestal moet ik vechten tegen de slaap (Medea uitgezonderd). Maar ik vond het een bijzonder wrang om niet te zeggen onaangenaam cynisch/wreed stuk. Er gebeurden dingen binnen een gezin die mijns inziens echt niet kunnen rond het thema van een dodelijk zieke moeder die nog maar enkele weken/maanden te leven zou hebben en die helemaal aan het eind van het stuk blijkt op wonderbaarlijke wijze te zijn hersteld. Het slot van het liedje is dat de moeder zelfmoord pleegt.
Ergens tegen de helft van het tweede deel vond Roos de hele scène zo onsmakelijk dat ze weg wilde lopen; dat hebben we op mijn aandringen niet gedaan; ik wilde wel eens zien hoe het af zou lopen.
De spelers vond ik "uit de kunst", zij deden het voortreffelijk, maar van Maria Goos had ik wel wat beters verwacht met dit thema als Leitmotiv. Het hoeft toch niet altijd zo grof en onaangenaam dunkt mij. Uit de recensies zie ik tot mijn verbazing dat "sommigen" het als haar beste stuk beschouwen. Kan ik me niet voorstellen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten