Mijn oudste dochter, Joke was ongeveer een jaar oud en stond in de box in de tuin. Anneke en ik waren elders in de tuin aan het werk. Op een bepaald moment kwamen Anneke en ik aangehold naar de box en wat bleek? Joke had een wesp in haar mond. Ik geloof niet dat ze al was gestoken, maar mijn vermoeden is toch dat ze in paniek was en dat wij die paniek op de één of andere, onverklaarbare manier voelden.
Een tweede keer dat dit mij overkwam betrof mijn jongste dochter, Arja, destijds een jaar of drie, misschien vier. We waren met twee gezinnen, in totaal zes kinderen bij het Henschoter meertje, ergens in de buurt van Woudenberg op de Utrechtse heuvelrug. De kinderen van het andere gezin hadden een luchtbed; daar had ik het niet zo op eerlijk gezegd. Arja was daarop geklommen en er kennelijk weer afgestapt in een deel dat te diep voor haar was. Ik had dat niet gemerkt maar voelde plotseling een enorme paniek in mijzelf opwellen en draaide me razendsnel om. En daar stond Arja, met haar mondje nog net boven water; allemachtig wat schrok ik toen. Maar weer dat telepathische gevoel van dat er iets ernstigs aan de hand was.
En dan had ik ook wel met Lien dat ik de telefoon opnam om haar te bellen en dan had ik haar al aan de lijn zonder dat de telefoon ook maar was overgegaan; dat gebeurde meer dan eens; of dat telepathie of toeval was laat ik graag in het midden. Voor mij zijn het toch een soort oer-communicatie-signalen die je niet maar mag afdoen als "niet-wetenschappelijk aantoonbaar". Maar een proefopstelling om het bestaan van dit soort signalen "wetenschappelijk" aan te tonen zou ik ook zo één twee drie niet weten aan te dragen.
1 opmerking:
Ook ik heb een aantal telepathische (?)ervaringen.
Eenmaal stond ik met mijn stiefzoon in een garage, waar hij iets aan het opzoeken was. Hij had het erg moeilijk vanwege de situatie waar hij als achtjarige in verkeerde. Plotseling zag ik in het halfduister van de garage een lichtblauw licht van hem uitgaan, van zijn borstbeen naar mijn borstbeen, in een S-kromme. Wij stonden zeker 5 meter van elkaar vandaan. Zodra dit licht bij me insloeg, ging er een rood licht van mij uit, van mijn schouder naar zijn schouder. Het heeft op mij veel indruk gemaakt. Of hij het zag, weet ik niet.
En met mijn eigen zoon heb ik het ook meegemaakt. Hij was een uitstekende slaper, als je hem er met zijn half jaar inlegde, sliep hij als een roos tot de volgende ochtend. Zo ook die ene avond. Ik had liedjes gezongen, toegedekt, kusjes gegeven. Ik verliet de babykamer, hij zou tot morgen slapen. Ik zat nog geen uur beneden toen ik ineens volledig gealarmeerd naar boven rende, zonder dat er ook maar een geluid had geklonken. Ik haalde mijn baby uit bed. Niets aan de hand. Toch bleef ik, hem in mijn armen wiegend, in de deuropening staan. Op dat moment! valt het plafond deels naar beneden en een kokende straal water valt in zijn wieg. De CV ketel had het begeven. Ik ril nog als ik eraan denk.
Een reactie posten