Reekalfjes ruiken nergens naar

Reekalfje. Foto van Internet geplukt

Over hazen had ik gehoord dat moeder haas haar jongen ergens werpt op een verdekte plek en de jongen vervolgens alleen laat. Ze komt slechts 1 keer per dag/nacht langs om hen te voeden en smeert hem dan weer. Dat zou, aldus de deskundigen zijn omdat de jongen dan haar geur niet kunnen overnemen.
Vanmorgen was ik bij boerderij Boom en Bosch, mijn vaste zuivelboerderij, ditmaal om te helpen met vlees inpakken. Zo 1 tot 2 keer per jaar wordt er een vaars geslacht voor eigen gebruik; vaste klanten kunnen eventueel ook een portie kopen; MRY koeien, het lekkerste vlees dat je je maar kunt voorstellen en zo vers als mogelijk. De slager stond met een koelwagen voor om het vlees klein te snijden zoals dat heet. Ondertussen zat ik wat met boer Dirk te praten en het gesprek kwam over het hooien. Dat deed hij om verschillende redenen het liefst 'savonds of 'snachts. Eén van de redenen was dat dan de reekalfjes door de hindes worden beschermd. Dirk heeft vaak tussen het gras de jonge reekalfjes opgemerkt en vertelde zo terloops dat deze niet worden geroken: "een hond ruikt ze niet". Kennelijk het zelfde beschermingsmechanisme als bij de jonge haasjes. Wat is de evolutie toch een wonderlijk proces. Realiseer je dat bij runderen en schapen juist de specifieke geur van moeder en kind noodzakelijk is voor de wederzijdse herkenning; ook mensen babies herkennen de geur van de moeder en de moeder ook die van het kind. En die nestvlieders zijn juist geurloos voor de broodnodige bescherming.