Stephen King en de Cuba crisis

De drie hoofdrolspelers in de "Cuba crisis"

Nooit was de wereld dichter bij een atoomoorlog op wereldschaal dan in oktober 1962 tijdens de Cuba crisis. In zijn boek over de moord op president Kennedy beschrijft Stephen King op indringende wijze hoe het er bij de Amerikanen in de straat aan toe ging toen hun bezorgde president een toespraak hield, waarbij de dreiging van de atoomoorlog als reële mogelijkheid onder ogen moest worden gezien. Er waren mensen die uit angst voor de afschuwelijke gevolgen zelfmoord pleegden, zoals in NL voor het uitbreken van WO II.
Kennedy heeft destijds resoluut ingegrepen; in de geheime onderhandelingen hebben beide partijen heel verstandig wat offensief water bij de wijn gedaan; Amerikaanse kernraketten weg uit Turkije tegenover het niet plaatsen van kernraketten op Cuba. Het was het hoogtepunt van de zgn. koude oorlog waarin de VS en de USSR tot de tanden gewapend met atoomraketten tegenover elkaar stonden.
Ik was toen veertien jaar; het heeft op mij niet zo'n indruk gemaakt; ik heb ook niet de indruk dat de vrees voor zo'n oorlog in NL zo groot was. We hadden er natuurlijk ook geen invloed op. Maar wellicht was dit ook wel de tijd van de BB en het inslaan van blikvoedsel en het zitten onder de trap mocht er een atoombom vallen.
Mijn nicht was in die maanden net over uit de VS waar zij met haar ouders enkele jaren daarvoor naar toe was geëmigreerd. Zij was een jaar of achttien en is nadien nooit meer terug gegaan naar Amerika.
Onlangs sprak ik met mijn zoon Peter over de Euro-crisis en het mogelijk uiteenvallen van de muntunie. Hij was al bevreesd voor een Europese oorlog, tenslotte is Europa eeuwenlang een strijdtoneel geweest. Gelukkig kon ik hem dat uit zijn hoofd praten; een Europese oorlog kwam meestal voort uit de vijandigheid tussen Frankrijk en Duitsland waarbij Engeland partij koos. Met het ontstaan van de EU is die angel uitgetrokken; dat was ook het primaire doel van de EU destijds na WO II. Peter was helemaal opgelucht.