Naar de Eifel met de kerst

De Hautes Fagnes kerst 2011

Terwijl het in de Bilt naar horen verluiden 12 graden Celsius was, liepen wij heerlijk door de sneeuw te banjeren. Eerlijkheidshalve moet daar wel bij gezegd worden dat het niet erg koud was; het was rond het vriespunt, maar bij het ontbijt werden wij verrast door een laagje sneeuw in de tuin van Hotel Hirsch waar wij de kerstdagen door zouden brengen. We namen zaterdag de bus van 9.00 uur vanuit Kalterherberg naar Zoll, het plekje waar vroeger het douanehuisje stond op de grens van België en Duitsland, op de weg van Eupen naar Monschau. Van daaruit liepen we in de richting van het dal van de Helle, de schitterende beek die met zijn/haar collega de Ruhr voor de afwatering van de Hoge Venen zorgdraagt. Het veen was mysterieus wit van de sneeuw en mistig van de vochtige lucht; echt het weertype dat bij de Venen hoort. We waren van plan om via het dal van de Helle naar Ternell te lopen en daar lekker te gaan lunchen.

Een schitterend stuk om te lopen. We kwamen bij de Helle bij een ons heel bekend plekje; ik bezit tal van foto's, maar vooral veel herinneringen aan dit plekje, een strandje, dat ik ooit samen met Dick ontdekte toen één van ons beiden een grote boodschap moest verrichten. Ik was hier jaren geleden met Hugo terwijl het vroor dat het kraakte; toen was het helder en zonnig; elke ijs/sneeuw-kristal kleurde, weerkaatste dat het een lust was. Nu verraste de Helle ons door haar enorm hoge waterstand; het strandje was verdwenen onder het watergeweld. Als je dit filmpje van de snel voortstromende Helle ziet begrijp je beter waar Schubert zijn inspiratie vandaan haalde voor liederen als "Liebesbotschaft", een lied waarin je de beek hoort stromen.

Roos springt over een zijstroompje van de Helle

Het dal van de Helle is bij ieder bezoek weer anders. Het zag er prachtig uit met die besneeuwde oevers. Verderop moesten we eerst een stuk klimmen en dan een steile helling af; bij het laatste stuk ging ik onderuit; met m'n broek in de veenprut. Jich. Maar opgewekt weer verder; nog een stel zijstroompjes overgestoken. Bij de, eveneens sterk gezwollen Ternellbach weer het Helledal omhoog tot bij Haus Ternell. 

Overigens was Haus Ternell, normaal gesproken een zeer aantrekkelijke pleisterplaats in de verbouw. Er stond heel optimistisch dat een verbouw van vier weken stond te gebeuren. Maar zo te zien laat de heropening nog wel even op zich wachten. 

Uiteindelijk zijn we helemaal terug gewandeld naar het hotel, een wandeling van zo'n 30-35 kilometer in totaal. We hadden het kerstmaal op de "Heiligenabend" dan ook wel verdiend en we hebben het goed laten smaken. De kok van hotel Hirsch complimenteren we dan ook graag van deze plaats!

Roos, poserend in de karakteristieke bocht van de Helle,
tegenover het ondergelopen strandje