Lamsbotje voor Luca

 

Daar gaat het botje

Al enkele maanden geleden had ik met Cyria overlegd om rond 5 mei naar het nachtegalen concert in de duinen bij Egmond te gaan luisteren en dat werd vandaag. Dat werd dus al met al de derde keer dat ik dit seizoen door dit fraaie landschap wandelde, dat nog steeds half onder water stond. Eigenlijk is die natte toestand van de duinen de natuurlijke situatie die we ontwend zijn doordat al decennia lang water aan de duinen wordt onttrokken voor de productie van drinkwater. In het verleden heb ik dat slechts één keer in de natuurlijke situatie mogen aanschouwen en dat was op Schiermonnikoog, de kleinste van de waddeneilanden en tot natuurgebied verklaard (meen ik?!).
Dus vanmorgen precies om half elf ontmoetten we elkaar op het parkeerterrein achter station Castricum, ik werd allereerst door een enthousiaste Luca, de leuke hond van Cyria begroet en daar gingen we met z'n drieën op stap, Luca aan een lange lijn zodat ze nagenoeg vrij kon bewegen, Cyria geeft haar alle gelegenheid om alle verrukkelijke geurtjes op te snuiven en ieder desgewenst bosje te besnuffelen, net of je met een kleuter op stap bent. 
Altijd genoeglijk om met Cyria aan de wandel te zijn, we hebben elkaar van alles te vertellen en de onderwerpen variëren maar zijn alle interessant, geen geleuter zal ik maar zeggen. 
Ik had het beloofde lamsbotje gisteravond al uit de vriezer gehaald en in de rugzak gestopt zodat ik het niet kon vergeten. Toen we voor onze lunch op een bankje plaats namen kreeg Luca het botje en tot mijn verbazing was het na 10 minuten volledig ingetreden. "Ach ja, zo'n lamsbotje is geen bezwaar, eet ze rustig in zijn geheel op", aldus Cyria, tja dat had ik gezien maar het verbaasde me wel.
De duinen waren fraai en de nachtegalen lieten behoorlijk van zich horen. Overigens hadden we beiden het gevoel dat er minder zaten dan vorig jaar en dat zou best eens kunnen want er was geen sprake van een overvloed aan insecten. Wèl hoorde je veel kikkers en die leven toch ook van insecten, maar ook van slakken heb ik begrepen. Al met al een heerlijk natuurlijk geluid. Uiteindelijk haalden we gelukkig de bus naar Alkmaar zodat ik nog net voor vieren in kon checken. Op station Castricum namen we afscheid, was weer gezellig geweest en gaan we in oktober herhalen, zij het zonder nachtegalen.