De bokkenman

 Bij het wat willekeurig doornemen van mij Tolino e-reader stuitte (of is het stiet?) ik op de biografie van de door mij zeer bewonderde mevrouw Borst, Els Borst die op zeer elegante wijze bestuurlijke knopen wist te ontwarren en tot een oplossing te brengen op één uitzondering na, dat was Prof. dr Bob Smalhout, hoogleraar anesthesiologie. Ik kan mij nog goed uit die jaren herinneren hoe deze querulant voortdurend in de krant kwam met allerlei misstanden die hij zo nodig aan het licht moest brengen. Hij woonde hier ergens bij mij in de buurt, in Bosch en Duin denk ik, want al fietsend kwam ik wel eens langs het stulpje waar hij woonachtig was, op een hoek meen ik, met af en toe grote spandoeken behangen met daarop hartenkreten zijnerzijds alsof hem allerlei boosaardigheden vanuit het werkveld overkwamen.
Toen ik dit overdacht kreeg ik direct een gedachten-associatie zoals mij zo vaak overkomt, maar deze vond ik zelf wel terecht en geestig. Decennia geleden kwam ik zeer regelmatig in Kautenbach, klein plaatsje in Luxemburg, daar waar de spoorlijn van noord naar zuid zich voor het eerst splitst. De eerste keer dat ik daar kwam was op een wandeltocht met vriend Dick en Kees, dat moet ergens rond 1986 zijn geweest want ik herinner mij nog dat ik daar naar huis belde en Joke mij trots vertelde dat ze voor het eerst zonder luier had geslapen har har. Maar daar gaat het nu niet over, het betreft nu "de bokkenman". Er was daar in de buurt van Kautenbach een geïsoleerde bewoning van de een of andere zonderling die daar omringd door bokken in een behuizinkje tussen het geboomte bivakkeerde. In al die jaren heb ik hem hooguit zien rondscharrelen rond dat huisje, maar nooit ontmoet, laat staan gesproken. Van de hoteleigenaars begreep ik dat hij lokaal als de bokkenman bekend stond. Dat hij zonderling was kon je zien aan zijn uitlatingen die hij rondom de omheining van zijn terrein had opgehangen. Op kaballistische wijze had hij met woorden en getallen zo lang zitten knutselen dat het eind der tijden en ander ongerief voorspeld kon worden, dacht hij en verkondigde hij de goegemeente.
Daar moest ik aan denken toen medisch specialist Smalhout mij weer in gedachten schoot, niets meer dan de associatie binnen mijn wat overvol geheugen, maar leuk om te herinneren.