Zou ik vandaag gaan wandelen in Limburg met vriend Dick uit Vaals, daar moest ik er voor kiezen om de afspraak te verzetten. De reden was een ontmoeting met een achterneef van me die ik in geen zestig jaar had gezien; eveneens "Dick" geheten.
In de opruimwoede die zowel over Roos als over mij heeft opgestoken had ik besloten om een punt te zetten achter mijn eerste hobby: postzegels verzamelen. Ooit, in mijn lagere school jaren ben ik postzegels gaan sparen. Voor een belangrijk deel kreeg ik die van mijn tante Alda, de zus van mijn vader. Ik ruilde die en kreeg er meer; een meisje uit mijn klas, Joke Glas spaarde ook postzegeld en we ruilden; ik kreeg een oude Duitse zegel van haar met een Hitler kop erop weet ik nog. Van tante Alda herinner ik mij nog een Griekse zegel met tekst in die mij toen onbekende letters.
Later ging ik ook postzegels kopen; ik heb een blauwe maandag bij Time/Life op de postkamer gewerkt als student en daar heb ik grote hoeveelheden zegels verkregen. Nog weer later, in mijn rijke tijd zal ik maar zeggen heb ik alle nieuw uitgekomen NLse zegels via een abonnement ingekocht, maar nooit meer bekeken zelfs. En dat lag daar maar in de kelder.
Van achterneef Dick, twee jaar ouder dan ik zo stelden wij vast, had ik ooit een serie zomerzegels gekocht tegen postzegelwaarde. Bij die gelegenheid had hij opgemerkt dat die wellicht veel waard zouden worden tegen de tijd dat wij opaatjes zouden zijn. Die tijd was nu aangebroken.
Ik had via een ander, aangetrouwde achterneef het e-mail adres van Dick gekregen en we hadden afgesproken elkaar te ontmoeten. En dat kon vandaag en vanwege het bijzondere heb ik mijn Vaalse vriend Dick gevraagd om respijt.
Was leuk om elkaar te ontmoeten en we bespraken beiden onze levensgeschiedenis; banen, partners, kinderen en zelfs heel kort kleinkinderen. En daarna natuurlijk over onze families, zijn ouders, mijn ouders en natuurlijk onze twee omaatjes die tegen elkaar zaten op te bieden over ons twee destijds middelbare scholieren.
Heel toevallig had Dick een jaar geleden de postzegelhobby weer aangevat; dat kwam heel goed uit. Beladen met tassen postzegelboeken en wat dies meer zij namen wij afscheid op de parkeerplaats.
In de opruimwoede die zowel over Roos als over mij heeft opgestoken had ik besloten om een punt te zetten achter mijn eerste hobby: postzegels verzamelen. Ooit, in mijn lagere school jaren ben ik postzegels gaan sparen. Voor een belangrijk deel kreeg ik die van mijn tante Alda, de zus van mijn vader. Ik ruilde die en kreeg er meer; een meisje uit mijn klas, Joke Glas spaarde ook postzegeld en we ruilden; ik kreeg een oude Duitse zegel van haar met een Hitler kop erop weet ik nog. Van tante Alda herinner ik mij nog een Griekse zegel met tekst in die mij toen onbekende letters.
Later ging ik ook postzegels kopen; ik heb een blauwe maandag bij Time/Life op de postkamer gewerkt als student en daar heb ik grote hoeveelheden zegels verkregen. Nog weer later, in mijn rijke tijd zal ik maar zeggen heb ik alle nieuw uitgekomen NLse zegels via een abonnement ingekocht, maar nooit meer bekeken zelfs. En dat lag daar maar in de kelder.
Van achterneef Dick, twee jaar ouder dan ik zo stelden wij vast, had ik ooit een serie zomerzegels gekocht tegen postzegelwaarde. Bij die gelegenheid had hij opgemerkt dat die wellicht veel waard zouden worden tegen de tijd dat wij opaatjes zouden zijn. Die tijd was nu aangebroken.
Ik had via een ander, aangetrouwde achterneef het e-mail adres van Dick gekregen en we hadden afgesproken elkaar te ontmoeten. En dat kon vandaag en vanwege het bijzondere heb ik mijn Vaalse vriend Dick gevraagd om respijt.
Was leuk om elkaar te ontmoeten en we bespraken beiden onze levensgeschiedenis; banen, partners, kinderen en zelfs heel kort kleinkinderen. En daarna natuurlijk over onze families, zijn ouders, mijn ouders en natuurlijk onze twee omaatjes die tegen elkaar zaten op te bieden over ons twee destijds middelbare scholieren.
Heel toevallig had Dick een jaar geleden de postzegelhobby weer aangevat; dat kwam heel goed uit. Beladen met tassen postzegelboeken en wat dies meer zij namen wij afscheid op de parkeerplaats.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten