De zin van het bloggen

Zelfportret van Pyke Koch, een ikoon in de
NLse kunst, dunkt mij

Inmiddels heb ik al een kleine 3000 bloggies geschreven; een aanzienlijk aantal en een aanzienlijke inspanning derhalve. Niet alleen anderen maar ook ikzelf stellen de vraag waarom eigenlijk? Natuurlijk is het zo langzamerhand een gewoonte, bijna een routine geworden en soms heb ik er ook gewoon geen zin in. En dan zit het mij toch dwars omdat ik na enkele dagen ook vaak niet eens meer weet wat ik zo'n dag gedaan heb, of ik die dag wel genoten heb of gelezen of iemand gesproken, laat staan waarover. Ach, en niet omdat het allemaal zo belangrijk is, maar gewoon omdat ... nou ja, vul maar in.
Zo schrijf ik deze blog enkele dagen later dan de aangegeven datum en vul ik hem met deze overpeinzing omdat ik geen flauw idee meer heb wat ik de zondag, volgend op de zaterdag van de vergadering met de Mieren Werkgroep gedaan heb. Ben niet naar de fitness geweest, heb vast wel een stukkie met Roos gewandeld en misschien ook wel wat gelezen, maar er is niets van blijven hangen.
Misschien staat er een foto op mijn Nikon die uitsluitsel biedt? Door die dagelijkse routine blijft er altijd iets knagen als ik een dag heb overgeslagen.
Maar het leuke is toch vooral het terugkijken; dat doe ik toch heel regelmatig. En ook het opzoeken via het zoekvenstertje op de Blog; wanneer was het? en wat hebben we daar gedaan? recept van frambozenijs of risolles? Gewoon leuk zo'n daily blog.
En inderdaad gaf de Nikon uitsluitsel; ik probeer ook dagelijks een foto te maken om zo'n blog te illustreren en toen bleek dat we in het Centraal Museum van Utrecht de tentoonstelling van Pyke Koch hadden bezocht; de laatste dag en mogelijkheid; het was dan ook snoeidruk maar zeker de moeite waard. Op de terugweg kwamen we nog een nicht van Roos tegen, met haar man, waren ook naar de TT geweest. Ik plaats hierbij nog enkele foto's van werken van Pyke Koch.