Wie de echte chipolatapudding kent, wil niet anders. Roos was onlangs bij een banketbakker in Utrecht die chipolatagebak verkocht. Tot haar verrassing was dat niet veel meer dan een in roze marsepein verpakt cakeje; had niets met de heerlijke chipolatapudding te maken die haar vader zo lekker kon maken. Hij had in zijn jonge jaren een opleiding tot bakker genoten en daarvan mocht het gezin af en toe de zoete vruchten proeven. Ik ken de chipolatapudding eveneens uit mijn vroege jeugd. Een doodenkele keer verrichtten mijn vader en moeder met een gezamenlijke krachtsinspanning dit huzarenstukje; "afkoelen tot het lobbig wordt", dat was de grote toverspreuk om het resultaat als geslaagd te kunnen doodverven. Ik herinner mij nog dat het ongehoord lekker was; alle reden om het ook zelf eens te proberen.
Roos is er nog steeds dol op en spoort mij regelmatig aan om chipolatapudding te maken. Ook dit jaar ga ik het het weer eens bereiden, naar ik hoop met goed gevolg.
Het oude recept zoals mijn ouders dat ooit van de zuster van mijn vader, tante Alda kregen is niet meer voorhanden. Op Internet heb ik wel de basisreceptuur gevonden.
Vulling
6 Lange vingers in stukjes
50 gram rozijnen
gehakte walnoten
mengen en weken in ongeveer 100 ml marasquin
250 ml slagroom opkloppen tot yoghurtdikte;
2 eiwitten stijf kloppen
6 blaadjes witte gelatine weken in water.
Procedure
3 eidooiers, mengen met 100 gram suiker en wat melk, loskloppen. Merg van een vanillestokje; mengen met de rest van de melk (totaal 500 ml), aan de kook brengen en enigszins af laten koelen. Giet dit op het eimengsel en roer, opwarmen, niet aan de kook, maar zacht laten garen. Gelatineblaadjes uitknijpen en door het warme eimengsel roeren. Dit geheel goed roeren en afkoelen in ijswater tot het lobbig is.
Dan direct en snel de geklopte slagroom, eiwitten en vulling er doorheen roeren en twee uur op laten stijven in de koelkast.
Opdienen met slagroom of mengsel van room en Marasquin.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten