Mijke Sekhuis zingt in het pianolamuseum

Vaughn Schlepp en Mijke Sekhuis na het optreden

Voor de zekerheid heb ik het verhaal van Ariadne en Theseus nog even nagekeken in een van die schitterende vertalingen van Imme Dros. Het gaat zo:
Daartoe aangezet door godin Pallas Athene maakte godin Afrodite koningsdochter Ariadne verliefd op koningszoon Theseus. Eigenlijk kon dit niet want godheid Dionysos wilde het meisje. Ach, daar wisten de godinnen wel raad op. Ariadne hielp Theseus bij het overwinnen van de Minotauros en de ontsnapping uit het labyrinth van het paleis in Knossos. Terwijl het meisje door de aanraking van Afrodite smoorverliefd is op Theseus - die niet werd aangeraakt!! - heeft deze ondanks zijn trouwbelofte geen enkele belangstelling voor haar. Het hele gezelschap vertrekt op weg naar Athene en moet onderweg op Naxos vers voedsel en water inslaan. Daar wordt overnacht. En dan, terwijl Ariadne ligt te slapen vertrekt Theseus met de anderen; te laat ziet zij hem wegvaren en heeft daardoor een onuitsprekelijk verdriet, ze begrijpt het ook niet; hij heeft haar toch eeuwige trouw beloofd?!
Deze tragische geschiedenis is door Haydn getoonzet en werd in de intieme ambiance van het pianolamuseum middenin de Jordaan door Mijke Sekhuis, met aan de fortepiano begeleid door Vaughn Schlepp, uitgevoerd. Het museum, volgepakt met antiek instrumentarium heeft een uitvoeringsmogelijkheid met een bijzondere uitstraling. Mijke en Vaughn deden dat zo weergaloos dat ik het gevoel had naar een mini-opera te kijken.  Dat was genieten geblazen voor het kleine publiek.

Pianola

Het interieur

Een pianola-rol

Na "Ariadne op Naxos" ging het concert verder met een serie liederen van verschillende componisten op steeds hetzelfde gedicht van Goethe, "Nur Wer die Sehnsucht kennt". Naar mijn vermoeden kende niemand van de aanwezigen een andere versie dan die van Schubert. Die toonzetting vond ik eerlijk gezegd ook wel veruit de mooiste; Schubert is een meester in het muzikaal weergeven van stemming van een gedicht. Maar bijvoorbeeld ook Fanny Mendelssohns compositie was bijzonder.

Een drietal mij verrassende liederen van Felix Mendelssohn - mij toch meer bekend van zijn "Lieder ohne Worte" - sloot het concert af. Het geheel was zo intiem dat het contact met de uitvoerenden heel direct was. Er ontsponnen zich direct gesprekken over het instrument en over de verschillende versies van die Sehnsucht.

Als toegift kregen we een uitvoering van een pianola te horen en wel een Liszt-bewerking van Auf Flügeln des Gesanges van Felix Mendelssohn, vanaf een pianola-rol die in 1905 is ingespeeld door een leerling van Liszt zelf. Heel bijzonder als je de toetsen vanzelf op en neer ziet gaan en de warme klanken hoort van iemand die er al lang niet meer is.
Heel tevreden sjokten we weer terug naar Amsterdam CS; een leuke namiddag en een leuk aspect van Amsterdam ontdekt in de vorm van dit ons onbekende museumpje.