Begrafenis van Roos' moeder

Rie van der Burg-Boot, moeder van
Roos (1918-2017)

Ze was meer dan dertig jaar ouder dan ik; op een paar weken na honderd jaar; Rie van der Burg-Boot, de moeder van Roos; vorige week woensdag is ze in alle rust overleden. Vanwege de kerstdagen vond de begrafenis nu pas plaats.
De teraardebestelling vond plaats in Breda. We moesten de bus hebben van kwart voor tien. Als vanouds was ik natuurlijk ruim op tijd en daar kwam Roos ook al aangestapt. Kennelijk had ze iets vergeten en galoppeerde ze terug naar huis en kwam met een grote graftak met bloemen weer aangelopen; dat had ze snel gefixt want we hadden nog ruim de tijd om de geplande bus te halen. Al met al waren we veel te vroeg in de aula. Het grafstuk had Roos namens haar tante Karin uit Zweden, even oud als zij, de tweede vrouw van haar lievelingsoom Simon, besteld bij onze plaatselijke bloemist; het was voorzien van een kaartje met opschrift.

Aangekomen bij de plek waar de plechtigheid zou plaatsvinden bleek dat we onderweg het kaartje, dat kennelijk los lag op het boeket waren kwijt geraakt. Gelukkig kon Roos een ander kaartje bemachtigen via het bloemenwinkeltje om de hoek. We waren de eerste bezoekers; even later kwamen de andere directe familieleden; zusters en zwagers van Roos en nog een zwager met echtgenote van Rie en later alle kinderen, de kleinkinderen van Rie. De familiekamer was gezellig vol en iedereen zat vrij geanimeerd met elkaar te praten. Wanneer de overledene zo ontzettend oud is geworden dan is de stemming niet meer bedrukt maar opgelucht, zo bleek.

Tijdens de plechtigheid zaten de drie zussen naast elkaar

De plechtigheid was prima; Roos beet de spits af en hield een voortreffelijk praatje. Daarna haar zus Thobias en tot slot zus Anneke, die ontzettend veel van de zorgtaak op zich heeft genomen. De plechtigheid eindigde met het Air van Bach en ik kon er niks aan doen maar dat ontroerde me echt heel erg; dat stuk is zo'n evidente muzikale weergave van het levenseinde en dat deed me wat, zeker in deze context ook al waren de geluidsboxen miserabel.
De daadwerkelijke teraardebestelling vond plaats op een begraafplaats in Ginneken. De kist werd door de drie dochters met hun mannen op de dwarsbalken boven het geopende graf geplaatst; ik mocht dus ook meedoen. Viel me tegen hoe zwaar het was, maar ik liep dan ook aan het hoofdeinde en dat was, aldus de vakman het zwaarste deel.

Roos in gepeins verzonken

En tot slot de borrel; was een vrolijke boel; Roos zat zeer geanimeerd met haar neven en nichten, een hele tafel vol te praten; de kleinkinderen zaten aan een andere tafel ook bij elkaar. Ik had echt zo het gevoel dat we een generatie waren opgeschoven en kon het ook niet laten om tegen Roos te zeggen: "nu zijn wij aan de beurt". Na het lezen van Dawkins over onze afstamming met miljoenen voorouders realiseer ik me ook steeds vaker de relativiteit van het leven; alle reden om er vreselijk van te genieten in die korte tijd dat je bestaat.
Ik heb nog aangenaam met deze en gene staan praten en uiteindelijk gingen we met Douwe en Tycho met bus en trein naar huis; was een genoeglijk einde van een emotionele dag; een hoofdstuk gesloten.

En tot slot fijn bijpraten met alle neven en nichten