Thomas Struth en Emanuel de Witte

Foto Mark Struth

Peter C. en ik zoeken altijd een goede gelegenheid om weer eens lekker bij te praten; iemand anders zou het misschien ouwehoeren noemen, maar we nemen zo met z'n tweetjes onze wederwaardigheden lekker grondig door. Dat combineren we dan met een stadswandeling al dan niet in combinatie met een museum bezoek. En die eer viel vandaag Alkmaar ten deel.
Ik was er om half elf en tien minuten later kwam Peter met de stoptrein uit Haarlem binnengepuft. Vooral geïnteresseerd in architectuur moest natuurlijk eerst het nieuwe station van Alkmaar geïnspecteerd worden. Prompt liepen we naar de verkeerde uitgang, maar dat was snel gecorrigeerd en liepen we via de spoorstraat naar het centrum van Alkmaar. Ook het nieuwe museum en het theater konden als moderne gebouwen Peters' goedkeuring genieten. Eerst maar aan de koffie aldaar en dan praten we inderdaad aan een stuk door over alles wat ons zo bezig houdt. Peter heeft mij destijds geïnspireerd tot het schrijven van mijn daily blog maar blijkt ook nog steeds een trouw lezer hier van te zijn. Dus als ik iets wil vertellen over mijn belevenissen dan weet hij er vrijwel altijd van. Enigszins mysterieus vond hij het bezoek van Roos en mij aan Berlijn; daarvan staat slechts een mopperblog gepubliceerd; over Berlijn zelf en onze belevenissen aldaar staat niets vermeld. Tja, dat komt omdat ik de blogs voor die datums tevoren had geschreven. Soms heb ik zo veel te vertellen dat ik gewoon blogs tekort kom ha ha.
Ik had het voorstel voor dit museumbezoek gedaan vanwege de aankondiging van een TT over het werk van Emanuel de Witte, een schilder, geboortig uit Alkmaar. Aangekondigd als een meester van het licht. Ik moet bekennen dat ik niet onder de indruk was van zijn werk.

De fameuze toko in Alkmaar

In de kleine tentoonstellingszaal hingen een drietal enorme foto's van de Duitse fotograaf Thomas Struth. Ik heb van deze werken op mijn beurt ook weer foto's gemaakt voor Nathalie die "Fotografie en Kunst" studeert. Zal ik haar doorsturen.
Peter had de vaste presentatie over het beleg van Alkmaar nog nooit gezien dus die hebben we grondig bekeken; helaas was de zaal met werken uit de Bergense school tijdelijk gesloten; is eigenlijk wel het hoogtepunt van de vaste collectie van dit museum. Tot slot nog de historie van Alkmaar met grote zonen als Pieter van Foreest maar natuurlijk ook niet te vergeten van Rudi Carrel (wist u dat?) en van Marco Borsato.
We sloten ons bezoek aan de kaasstad af met een lunch bij de vermaarde toko; ik ben hier nu zeker voor de derde keer vanwege de goede kwaliteit van het geserveerde.
Was weer een gezellige dag.
Thuis gekomen lekker thee gedronken bij Roos. De lieverd had nog een Sinterklaaskadootje voor me: agenda voor 2018.