Van Heimbach naar Rurberg

Taarten in de Konditorei in Heimbach; een goed begin

Eerlijk gezegd zag ik het niet zo zitten om te beginnen in Heimbach. Roos en ik hadden gepland om 2 dagen in de Eifel te gaan wandelen; ze had een overnachting gereserveerd in Rurberg, naar we ten onrechte dachten in het Hotelletje dat we ooit hadden gezien vanuit de bus en dat we zo mooi vonden. Maar Heimbach zou het worden; Roos was behoorlijk directief daar in. Dus kwart over zes met de stoptrein en vervolgens met de Intercity naar Maastricht, de Interlinerbus naar Aachen Hbf waar we een perfecte aansluiting hadden naar Düren en direct door met het boemeltje naar Heimbach. We waren er al om 11.00 uur?! Had ik niet verwacht eerlijk gezegd, vandaar mijn aanvankelijke weerstand.
Ik herinnerde mij Heimbach als een plaatsje van niks, eveneens ten onrechte. We hadden trek in koffie en vonden uiteindelijk een Konditorei; wat wil je nog meer. Kaffe mit Kuche dat ging erin als het evangelie in een weduwvrouw zal ik maar zeggen.
Daarna de berg op; het werd een forse klim vanuit het Ruhrdal. Al snel kregen we het te warm; Roos ontdeed zich van haar maillot terwijl ik doorstiefelde. Boven gekomen voelde ik mijn hartslag; ik schatte die niet hoger dan 140; ik was behoorlijk trots op mijn conditie! Ik had maar steeds het gevoel dat ik al eens eerder hier gelopen had, maar kon het niet duiden; vast lang geleden.
Het was niet al te koud, bewolkt en droog; prima wandelweer dus. Het terrein was redelijk geaccidenteerd. We liepen van de ene gemarkeerde Eifelwanderung naar de andere; we moesten hier en daar behoorlijk goed op de kaart kijken om niet de verkeerde afslag te nemen. We liepen in de buurt van het stuwmeer en daar heb je maar weinig overgangen over het water; je moet wel goed uitkomen anders is het terugklimmen of omlopen geblazen en daar hadden we geen oren naar.
Uiteindelijk moesten we via een scherpe afdaling al zigzaggend weer naar de Ruhr terug en via de stuwdam naar Rurberg. Ik had het wel een beetje gehad met ruim 20 km over geaccidenteerd terrein en ging ff zitten.

Grijze roodstaart op de beschoeing van de stuwdam

En daar poseerde een vogel voor ons: "kijk een vink", zei Roos. Maar met een "kennersblik" (ha ha) zag ik natuurlijk direct dat het een grijze roodstaart was. Met de Swarovski van Roos konden we hem goed bekijken. Roos slaagde er zelfs in om hem duidelijk op de prent te zetten.
Vervolgens door naar het hotelletje. Het was inderdaad allerminst het leuke hotelletje dat we een paar jaar geleden vanuit de bus hadden gezien. Het stelde niet veul voor, maar we hebben er heerlijk geslapen. Was een fijne wandeldag. Omdat ik de nacht tevoren door de spanning vanwege de reis niet best had geslapen heb deze nacht geslapen als een blok; wie ein Murmeltier, zeg je op z'n Duits. Morgen weer aan de wandel.