Roos stelde voor om koffie te gaan drinken in Hotel De Wereld, bekend van de jaarlijkse viering van de capitulatie van de Duitsers na afloop van WO II. We zaten in de zaal waar in mei 1945 de afgevaardigden van de Duitsers, generaals naar ik meen, kwamen voor de ondertekening. Onze eerwaarde "Prins" had de onbeschaamdheid om hen geen hand te willen geven, als enige van de NLse afvaardiging naar ik begreep uit het boek "Bernard" van de hand van Annejet van der Zijl.
Vooral aan onze nationale "held" moest ik denken toen ik daar zat. In de hoek was een kleine vitrine met daarin een médaille, een erepenning vanwege de tien jaar oude traditie in 1955 om de viering van de bovengenoemde gebeurtenis alhier te doen plaats vinden.
Nog zie ik "de prins" de parade van oud-strijders afnemen; de steeds ouder wordende garde van oud-strijders die daadwerkelijk de kooltjes uit het vuur hadden gehaald. Ik moest ook denken aan Pim Boelaard die een heel bijzonder zware tijd heeft meegemaakt als politiek gevangene en de bevrijding ternauwernood had beleefd; hij achtte de prins heel hoog en kreeg tot zijn dood op zijn verjaardag een telefoontje uit Soestdijk.
Tja, hoe oud was Bernard nou helemaal tijdens die gebeurtenis en wat een positie had hij dankzij zijn schoonmoeder. Er hangt een schilderij in de gang van het hotel waar je een jongeman, met karakteristieke uilenbril ziet met een lullige houtje-touwtje jas. Dat beeld paste wel bij mijn voorstelling omtrent destijds.
Vooral aan onze nationale "held" moest ik denken toen ik daar zat. In de hoek was een kleine vitrine met daarin een médaille, een erepenning vanwege de tien jaar oude traditie in 1955 om de viering van de bovengenoemde gebeurtenis alhier te doen plaats vinden.
Nog zie ik "de prins" de parade van oud-strijders afnemen; de steeds ouder wordende garde van oud-strijders die daadwerkelijk de kooltjes uit het vuur hadden gehaald. Ik moest ook denken aan Pim Boelaard die een heel bijzonder zware tijd heeft meegemaakt als politiek gevangene en de bevrijding ternauwernood had beleefd; hij achtte de prins heel hoog en kreeg tot zijn dood op zijn verjaardag een telefoontje uit Soestdijk.
Tja, hoe oud was Bernard nou helemaal tijdens die gebeurtenis en wat een positie had hij dankzij zijn schoonmoeder. Er hangt een schilderij in de gang van het hotel waar je een jongeman, met karakteristieke uilenbril ziet met een lullige houtje-touwtje jas. Dat beeld paste wel bij mijn voorstelling omtrent destijds.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten