Vanmiddag waren Roos en ik in het Amsterdams Historisch Museum; interessant en soms confronterend. De beelden van de oorlog en het lot van de joden; de video waarin de snelle uitbreiding van de stad zichtbaar wordt gemaakt: een exponentieel proces net als invloed van de mens op de aarde in het algemeen. Wat mij vooral trof, maar dat is een puur persoonlijke aangelegenheid, was het herbouwde keukentje van op een Amsterdams bovenhuis; een zeer herkenbare plek want precies gelijkend op mijn geboortehuis in de Kinkerstraat, drie hoog in Amsterdam, het huis van mijn grootmoeder van moeders kant waar ik de eerste twee jaar van mijn leven heb gewoond en waar ik later als kind vaak kwam met mijn moeder. Piepklein keukentje met een pleetje in een hoekje waarvan de deur half open moest blijven staan wanneer je "zittend werk" ging verrichten. Het was het gootsteentje waar ik van mijn lieve grootmoeder met de palingkoppies mocht spelen. Die paling kochten wij op de Ten Kate markt even verderop aan de Kinkerstraat.
Terwijl ik dit schrijf beluister ik het Te Deum van Charpentier met het thema dat zo bekend is van de Eurovisie uitzendingen die ik al vanaf mijn jonge jaren ken.
Mijn grootouders van vaders kant zaten er behoorlijk ruim bij; zij hadden als eerste een auto in hun straat, de Czaar Peterstraat in Zaandam; ze hadden al vanaf het begin een Televisie. Daar waar in Amsterdam Slotermeer, waar ik vanaf 1954 woonde, slechts een doodenkeling over TV beschikte; mijn ouders hadden er geen en verder ook niemand bij ons op het rijtje. Op de woensdagmiddagen hadden de zeldzame TV-bezitters daar hun huiskamers vol met kinderen die meestal een dubbeltje moesten betalen voor het bijwonen van "Tante Hannie" of "professor Plano".
Daarentegen had ik bij logeerpartijen bij mijn opa en oma in Zaandam (waar ik mij overigens het lazarus verveelde) het rijk voor mij alleen, met zo'n TV in m'n uppie. Daar moest ik ook aan denken toen het thema van Charpentier werd ingezet; dat was steeds de opmaat voor een uitzending vanuit het buitenland.
Wat een verschil dat piepkleine keukentje met navenant klein huis en die TV voor mij alleen. En wat een verschil met tegenwoordig waarin iedereen over alles beschikt. Overigens vraag ik me kritisch af of dat laatste nu zoveel beter is?!
Terwijl ik dit schrijf beluister ik het Te Deum van Charpentier met het thema dat zo bekend is van de Eurovisie uitzendingen die ik al vanaf mijn jonge jaren ken.
Mijn grootouders van vaders kant zaten er behoorlijk ruim bij; zij hadden als eerste een auto in hun straat, de Czaar Peterstraat in Zaandam; ze hadden al vanaf het begin een Televisie. Daar waar in Amsterdam Slotermeer, waar ik vanaf 1954 woonde, slechts een doodenkeling over TV beschikte; mijn ouders hadden er geen en verder ook niemand bij ons op het rijtje. Op de woensdagmiddagen hadden de zeldzame TV-bezitters daar hun huiskamers vol met kinderen die meestal een dubbeltje moesten betalen voor het bijwonen van "Tante Hannie" of "professor Plano".
Daarentegen had ik bij logeerpartijen bij mijn opa en oma in Zaandam (waar ik mij overigens het lazarus verveelde) het rijk voor mij alleen, met zo'n TV in m'n uppie. Daar moest ik ook aan denken toen het thema van Charpentier werd ingezet; dat was steeds de opmaat voor een uitzending vanuit het buitenland.
Wat een verschil dat piepkleine keukentje met navenant klein huis en die TV voor mij alleen. En wat een verschil met tegenwoordig waarin iedereen over alles beschikt. Overigens vraag ik me kritisch af of dat laatste nu zoveel beter is?!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten