 |
| Geplukt van internet, sterrenwacht Westerbork |
Een prachtig citaat uit het boek "Via Cappello 23" van Christiaan Weits. "Kennelijk betekent leven: het aanmaken van herinneringen". En eerlijk gezegd is die uitspraak mij ook wel op het lijf geschreven. Ergens in je leven vindt een omslag plaats en spelen herinneringen een belangrijker ingrediënt voor je gedachten dan nieuwe ervaringen, de basis voor herinneringen.
Het wandelen is voor mij een contemplatieve bezigheid; zeker wanneer ik in m'n eentje loop dan ben ik in mijn hoofd associatief bezig met herinneringen. Maar ook vaak associatief met de omgeving waar ik in loop, maar altijd herinneringen.
Zo liep ik vandaag een étappe van het Drentepad, van Ruinen naar Beilen (22 km en erg fraai) en dan passeer je de sterrenwacht Westerbork. Je ziet er niet veel van; slechts 1 schotel steekt boven de bomen uit. Dat deed mij denken aan een fiets/kampeer uitje dat ik deed met Joke, mijn oudste dochter, toen zij nog slechts vier jaar oud was. Dat was overigens tot vorige week de laatste keer dat ik in Beilen was; we kampeerden de eerste nacht daar ergens in de buurt in een heel klein trekkerstentje. Natuurlijk klein, want ik moest alles in een grote rugzak op m'n rug meeslepen op die fiets met een klein kind voorop. Toen ik haar had ingestopt om te slapen, kwam telkens dat koppie de tent uit; ik zie het nog zo voor me. En de volgende dag naar de sterrenwacht; "daar luisteren ze naar de sterren", vertelde ik haar. We zijn ook naar Orvelte geweest. Daar waren van die piepkleine paardjes, vandebella heten die geloof ik; een soort gehoefde cavia's. Daar zouden wij er ook een paar van nemen in onze tuin om voor een karretje te spannen. Makkelijk beloven omdat je toch wel weet dat moeders er een stokje voor zal steken; dat is een merkwaardig voorrecht van vaders. Daar moest ik vandaag aan denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten