Het was al volop licht toen we eindelijk wat moeilijk wakker werden. Ik voelde de kruidenlikeurtjes nog lichtelijk nagalmen in m'n voorhoofd en bleef nog even liggen terwijl Roos thee zette. Ook zij had het wel een beetje gehad met alle drukte van de afgelopen dagen en we besloten om er vandaag maar eens een luierdag van te maken. Ik stelde voor om een bezoek aan ons favoriete restaurantje in te bouwen in onze dagbesteding. Daar stribbelde Roos nauwelijks in tegen.
We vleiden ons op de ligbedden in de warme zon; ook de wind was mild vandaag en de luchttemperatuur uitgesproken zwoel; heerlijk zo op ons balkon, door buurvrouw Kaat gemunt als Costa Balcona.
Zo tegen 12.30 uur besloten we om de volgende bus maar te nemen; haasten was niet nodig vonden we. Moesten we overigens toch nog want pas om 13.30 stoven we in de kleren en gingen naar de bushalte. De geplande bus reed helaas niet op dat uur har har zodat we uiteindelijk nog 20 minuten moesten wachten. Maar daarom niet getreurd; om 14.30 uur - Spaanse lunchtijd! - zaten we achter de Sopa de Ajo en even later achter een bord met cordero uit de oven resp. conejo con ajil. We vonden beiden onze eigen keuze wel zo verschrikkelijk lekker dat we er niet over peinsden om de ander een hapje te gunnen. De laatste druppels van de saus hebben we nog van de borden gedweild met een stukje brood. Als postre een stuk amandeltaart. We constateerden dat we hier veel lekkerder hadden gegeten (en zelfs genoeg!) dan in het sterrenrestaurant van het Rijksmuseum en dat was - hou je vast - twintig keer zo duur?! Doen we ook nooit meer. Maar bij ons favoriete restaurantje zullen we nog regelmatig terugkeren zolang we nog in Calpe zijn!
We vleiden ons op de ligbedden in de warme zon; ook de wind was mild vandaag en de luchttemperatuur uitgesproken zwoel; heerlijk zo op ons balkon, door buurvrouw Kaat gemunt als Costa Balcona.
Zo tegen 12.30 uur besloten we om de volgende bus maar te nemen; haasten was niet nodig vonden we. Moesten we overigens toch nog want pas om 13.30 stoven we in de kleren en gingen naar de bushalte. De geplande bus reed helaas niet op dat uur har har zodat we uiteindelijk nog 20 minuten moesten wachten. Maar daarom niet getreurd; om 14.30 uur - Spaanse lunchtijd! - zaten we achter de Sopa de Ajo en even later achter een bord met cordero uit de oven resp. conejo con ajil. We vonden beiden onze eigen keuze wel zo verschrikkelijk lekker dat we er niet over peinsden om de ander een hapje te gunnen. De laatste druppels van de saus hebben we nog van de borden gedweild met een stukje brood. Als postre een stuk amandeltaart. We constateerden dat we hier veel lekkerder hadden gegeten (en zelfs genoeg!) dan in het sterrenrestaurant van het Rijksmuseum en dat was - hou je vast - twintig keer zo duur?! Doen we ook nooit meer. Maar bij ons favoriete restaurantje zullen we nog regelmatig terugkeren zolang we nog in Calpe zijn!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten