 |
| Volterra |
Het begon weer met een mooie tocht door het Toscaanse landschap; op naar Volterra, een oude stad nog uit de Etruskische tijd dus nog van voor de Romeinen. Een gedeelte van de stadsmuur en een oude poort zijn nog uit die Etruskische tijd.
Maar wij gingen natuurlijk voor de kunstschatten uit de recentere, middeleeuwse historie, hoewel ,,,, uiteindelijk zouden we ook een museum bezoeken met daarin grafmonumenten uit de Etruskische tijd.
Het museum met middeleeuwse kunstschatten toonde een heel bijzonder schilderij. Bij het betreden van het zaaltje dacht ik dat het hier een modern schilderij betrof; heldere kleuren en een heel levendige opbouw. Maar tot mijn grote verrassing betrof het hier een middeleeuwse schildering van een kruisaflegging.
Weliswaar was het schilderij grondig gerestaureerd, althans schoongemaakt wat de heldere kleuren natuurlijk verklaarde, maar al met al toonde het heel modern.
Vervolgens bezochten we het museum met de Etruskische overblijfselen, vooral grafstukken; marmeren kisten waarin de urnen werden begraven. Op de kisten waren taferelen uitgebeeld; duidelijk herkenbaar was de herhaaldelijk afgebeelde geschiedenis van Odysseus waar hij de verleidelijke Sirenen probeert te weerstaan. Maar ook andere voorwerpen uit de Etruskische periode waren uitgestald. Dit alles betrof een 18e eeuwse verzameling van antieke voorwerpen, destijds aan de stad geschonken door de verzamelaar, een geestelijke, waarvoor alsnog dank!
 |
| De torens van San Gimigniano |
Een volgend hoogtepunt was het weerzien van San Gimigniano, een toeristisch plaatsje dat vooral opvalt door de veelheid van hoge middeleeuwse woontorens. Joris vertelde dat deze torens werden gebouwd door families die daarmee hun macht wilden tonen maar dat ze ook een belangrijke rol speelden als vluchthaven in de behoorlijk onveilige tijden. Niet alleen vijanden van buiten; in deze duistere tijden was het gewoon aanzienlijk onveiliger dan we ons als moderne mensen kunnen voorstellen.
 |
| Op het uitzichtspunt |
Roos en ik voelden ons hier allerminst onveilig en we zochten onze weg door het plaatsje; het plein met de waterput; het uitzichtpunt, bereikbaar door het donkere, smalle steegje. We staan daar nog samen op de foto. We hebben daar vast ook wel de kerk bezocht, maar dat weet ik niet meer zo precies.
 |
| Het plein met de waterput |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten