De lucht van stekeltjes vangen

Een hoop met veel waterplanten; echte slootlucht

Als kind al was ik gek op de natuur, vooral slootjes, waterkanten vond ik reuze interessant. Mijn vader en moeder maakten samen voor mij een visnetje; toen we in den Haag woonden was er een sloot voor de deur en daar was ik vaak te vinden. Met dat netje, gemaakt uit een stuk vitrage en een stok met een gebogen stuk ijzerdraad ging ik aan de slag. Kleine visjes, salamanders en zelfs een keer een voorntje weet ik nog.
Ook later toen we in Amsterdam gingen wonen was ik altijd bij slootjes in de weer; stekelbaarsjes vangen, geelgerande watertorren, libellenlarven en andere waterinsecten. We hielden ze zelfs thuis in een bloemenvaas in de keuken voor het raam aan de noordkant van het huis, totdat mijn moeder het zat was omdat die beesten elkaar opvraten; geen aardig gezicht tijdens het afdrogen.
Afgelopen week liepen Roos en ik langs een hoop waterplanten die uit de aanvoer van een gemaal waren gevist; het rook nogal opvallend en onmiddellijk zat ik weer langs de waterkant. Dat is het grappige van de reuk als zintuig; op de een of andere manier staat het direct in verbinding met je geheugen. Je ruikt iets van vroeger en je weet het direct te herinneren. Ik kon het dan ook niet laten om een foto van deze hoop rommel te maken voor een bloggie. Belangrijk voor ouderen dat geheugen, want het gebeurt je veel vaker dat je je iets juist niet weet te herinneren!