Einde van een hobby

Daar zat ik als kind achter de piano

Al vanaf mijn tiende jaar houd ik een fotoboek bij; op de eerste bladzijde sta ik als baby, als zesjarige bij de schoolfoto en als jong kind achter de piano. Mijn moeder speelde piano; haar vader vond het destijds heel belangrijk dat een kind een instrument leerde bespelen, een heel modern standpunt voor die tijd. Hij is gestorven toen mijn moeder 9 jaar oud was; ik ken hem echter wel van de vele verhalen van mijn grootmoeder. Er stond een piano in huis en in die tijd was men heel wat kleiner behuisd dat tegenwoordig en het was een behoorlijke "sta in de weg"! Mijn moeder speelde vooral mazurka's en walsen van Chopin; mijn kennis van de muziek was dan ook niet veel groter dan Chopin.
Vanaf pakweg mijn achtste jaar kreeg ik les; mijn toen nog zo jonge moeder deed aan klassiek ballet en had de begeleidend pianist gevraagd of zij aan huis les wilde geven. Dat was juffrouw Dolly, de enige pianodocente die ik gehad heb. Ik had waarschijnlijk wel aanleg want veel studeren deed ik niet maar het ging toch wel aardig, zo aardig zelfs dat ik in de eerste klas van de HBS een tweede prijs won bij de culturele avond (met stukken van Bach en Bartok). Daarmee won ik een schitterende uitvoering van het vioolconcert van Beethoven met Yehudi Menuhin als uitvoerende.
We waren klein behuisd, de piano was oud en de klankkast scheurde, misschien wel tot opluchting van mijn moeder, althans de piano werd afgevoerd zonder dat iemand daar een traan om liet. Ik heb toen jaren geen piano aangeraakt. Maar in 1977 gebeurde er iets vreemds. In die tijd maakte ik kennis met een zekere Hans T., een merkwaardig type dat mij echter wel kennis deed maken met de nocturnes van Chopin. Van die schitterende romantische muziek raakte ik sterk onder de indruk. In die zelfde tijd raakte ik tijdens een 14 dagen durend buitenlands congres/cursus nogal van de kook van een Duitse collega en werd behoorlijk verliefd. Ik moest en zou toen die Nocturnes van Chopin op de piano gaan spelen; vraag me niet waarom, maar dat moest ik van mezelf, ongetwijfeld uit romantische gevoelens. Ik weet nog dat er een huurpiano in huis kwam, dat ik de partituur leende van een vriendin en dat ik de muziek niet eens meer kon lezen omdat ik zo lang niet meer had gespeeld. Maar verliefdheid maakt onverwachte krachten los en in 6 weken kon ik Nocturne nr 1 spelen. Ik sta er nog verbaasd van. Dat was de basis van de hobby die ik met ups en downs tot vandaag heb beoefend. Want vandaag is de piano afgevoerd.
Vanmorgen zou Simon, degene die jaren heeft gestemd, de piano op komen halen. De laatste jaren speel ik nauwelijks meer; ik voel me ontzettend vervelend om in de flat piano te spelen; ik heb het gevoel dat iedereen er last van heeft, vandaar dat ik hem nu maar heb laten afvoeren.

Tot slot Aufenthalt van Schubert gespeeld

Vanmorgen heb ik nog voluit gespeeld, zonder studiepedaal en met volume zo hard als voorgeschreven. Partita's van Bach, liederen van Mozart, de Mazurka van Chopin die mijn moeder altijd speelde en tot slot "An die Musik" van Schubert, der Tod und das Mädchen en helemaal tot slot "Aufenthalt" van Schubert, het lied dat Roos en ik met zo veel genoegen hebben gezongen.
Daar kwamen de mannen en daar ging de piano. Het was moeilijker dan ik dacht om afscheid te nemen.

En daar ging ie dan.