In dat dorp van ons ligt al sinds mensenheugenis een ijsbaan. Het hele jaar ligt het daar rustig; in een koude winter komt de jeugd van het dorp daar om gezellig te schaatsen. Muziek, avond in avond uit; helaas gebeurt dat maar zelden. De rest van de tijd ligt het daar rustig en is uitgegroeid tot een klein natuurgebiedje. Jaren geleden was ik daar met een stel van m'n kinderen. Mijn jongste dochter, een ondernemend typetje, stond tot de zoom van haar jurkje in het water; even verderop was iemand watervlooien aan het scheppen voor zijn aquarium. Het water is daar zo zuiver, zonder landbouwgif dat er volop watervlooien zaten. Of ze er nu nog zitten weet ik niet, maar eigenlijk twijfel ik daar niet aan.
Als kind viste ik ook op watervlooien; met een netje, gemaakt uit de voet van een nylonkous van mijn moeder. In de van Tienhovengracht in Amsterdam zag het rood van de watervlooien. Met een paar slagen had je er al zoveel dat je er een aquarium mee kon voorzien. Wij lieten ze vaak drogen, nogal wreed realiseer ik me nu. Een nare herinnering heb ik nog dat ik een net vol watervlooien eerst wat wilde uitpersen en er gewoon een straaltje rood vocht uit het zakje kwam; staat me nog voor ogen. Kom daar tegenwoordig eens om; watervlooien zijn door de slechte waterkwaliteit nogal in aantal achteruit gegaan, vooral in landbouwgebieden met veel gif.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten