Gistermiddag heb ik, zoals de meeste dagen, mezelf even uitgelaten en een "drietje" gelopen. Heerlijk met een MP3 spelertje in de oren. Een paar prachtige Missen van Bach en het Weihnachts oratorium. En dan die pracht om me heen. De kleur van de vallende bladeren is nog zo helder van licht geel tot bruin terwijl hier en daar nog groen aan de bomen hangt. Natuurlijk vergaat alles straks tot een zwarte bodem. Maar nu in de vroege herfst een schitterend beeld. Hier en daar ook een boom die alle gele blad heeft verloren zonder dat de wind daar vat op heeft gekregen; staat dan een vrijwel kale stam in een cirkel van helder geel blad als een vrouw voor het "slapen gaan" temidden van al haar ondergoed, schitterend gewoon.
Die pracht van de herfst kan wedijveren met de pracht van het voorjaar wanneer alles op uitbotten staat, in bloei staat en dat frisse heldere voorjaarsgroen. Maar eigenlijk is de winter, wanneer er sneeuw ligt ook zo prachtig. Wat houd ik toch vreselijk van de natuur!
Dat blad wordt echter door de meesten van mijn soortgenoten als afval beschouwd. Als je de ijver ziet waarmee men het blad eerst op een hoop blaast met een kabaal-apparaat, en het vervolgens in een plastic zak afvoert naar de vuilverbranding, dan is dat toch een betere zaak waardig. Vertoonde iedereen maar eens die ijver bij het verwijderen van alle verpakkingsafval in het straatbeeld?!
Maar vanmiddag tot mijn verbijstering werd zelfs in het bos, voor het bezoekerscentrum van "Utrechts landschap" nota bene het blad bij elkaar geblazen en afgevoerd.
In een eerder Blog heb ik vast wel eens aangegeven hoe belangrijk organisch materiaal is voor een goed functionerend bodemleven. Dood blad is, net als ruwe stalmest in de melkveeteelt op het weiland, essentieel voor de bodem. Toch heerlijk om weer wat te mopperen hebben. Maar eerlijk gezegd overheersde toch wel de schoonheid van het bos, die samen met Johann Sebastian mijn middag gemaakt hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten