Zojuist heerlijk gewandeld door het herfstbos met natuurlijk muziek op m'n hoofd via de mp3 speler. Wel Bach, echter niet Johann Sebastian, maar Carl Philipp Emanuel Bach, één van zijn zonen. Natuurlijk niet het niveau van zijn weergaloze vader, maar wel prachtige, wat vrolijkere muziek. Vader zal zonder twijfel trots geweest zijn op zoon Carl Philipp.
Zo'n vader-kind relatie blijft altijd, hoe oud de kinderen ook worden. Zo overkwam het mij dezer dagen dat ik enkele dagen "uit de lucht" was. Toen ik na enkele dagen thuis kwam bleek dat er op zowel m'n GSM als op de huistelefoon meerdere keren door m'n zonen was gebeld. Ze waren ongerust of er misschien iets aan de hand was; had ik ergens de pest over in en stelde ik me incommunicabel op, of was er iets ernstigs aan de hand?! Ze waren duidelijk opgelucht en straks komen ze langs om te eten.
De dochters waren niet ongerust, dat was ook nergens voor nodig: met de ene had ik een afspraak om haar te bezoeken: heerlijk zo'n hoog-zwangere dochter. Met bolle buik en in zich zelf gekeerd. Herinneringen aan m'n eigen nakend vaderschap rolden door me heen. Lang geleden; ik vertelde haar dat ze zelf zo'n hele korte, dikke navelstreng had zodat ze niet direct op haar moeders buik kon liggen. Leuk om nu te vertellen. De andere dochter had ik een SMS-je gestuurd, geen reden tot ongerustheid of wat dan ook dus.
Misschien meer van: het bloed kruipt waar het niet gaan kan dan de appel valt niet ver van de boom. In ieder geval blijkt dat de familieband van zeer grote waarde is!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten