Vandaag weer de laatste dag van een jaar; 31 december; oliebollen bakken. Dus vanmorgen eerst maar eens het kookboek van Pellaprat erbij gehaald. Dat boek hebben we ooit gekregen in het kader van het "ladies program" bij een bijeenkomst van mij over informatisering in de zorg.
Ergens begin tachtiger jaren, ik was werkzaam bij de SSDZ in Delft heb ik de gelegenheid gekregen om een groot regionaal automatiseringsproject voor de huisartsen te organiseren. Daarbij waren zorgverzekeraar DSW met haar visionaire directeur Chris Oomen, de regionale huisartsen en SSDZ betrokken. DSW financierde de hardware; de huisartsen waren door mij benaderd en wilden vrijwel allen deelnemen aan het project; ik had de eer van initiator van het project en projectleider te zijn. Het was een van de eerste communicatieprojecten in de zorg. Ik ben er nog steeds ontzettend trots op.
Voorwaarde van DSW was dat we gebruik gingnen maken van UNISYS hardware; daar hebben we nooit spijt van gehad. UNISYS had een congrescentrum in Saint-Paul-de-Vence, een schitterend plaatsje in de buurt van Nice, Zuid Frankrijk. Ik werd uitgenodigd om bij een congres over informatisering in de zorg een lezing te geven over "mijn" project. Daar voldeed ik graag aan.
Die zomer maakte ik met twee vrienden, Kees en Dick een wandeling in Frankrijk; op zeker moment heb ik afscheid van hen genomen en ging met de trein naar Nice. Met een taxi naar een camping in de buurt van St Paul, waar ik de nacht doorbracht. De volgende morgen wandelend op weg naar het chique congrescentrum van UNISYS. Enigszins verbaasd werd ik daar door de receptie ontvangen vanwege mijn wandeloutfit. Mijn nette kleren waren al gearriveerd met de mensen van UNISYS-NL evenals een serie dia's die ik nodig had voor mijn lezing. Na een opfrisbeurt met een biertje op het terras zitten uitwaaien. Heel leuk lag er ook een dikke enveloppe met een uitgebreide brief van Anneke en tekeningen van de kinderen; Hugo miste zijn vader erg. De lezing ging tadelos en terug mocht ik als spreker op kosten van UNISYS business class terugvliegen.
Later was er opnieuw een congres van UNISYS in St Paul, nu met dames. Ik aarzelde geen moment of we daar aan deel zouden nemen. Toen ik me bij die gelegenheid bij de receptie meldde werd ik herkend: "Ha, the walking man", werd ik begroet. Van de lezingen weet ik mij niets meer te herinneren, maar van de hele ambiance des te meer. En daar heeft Anneke toen dat boek van Pellaprat gekregen waaruit ik nu nog jaarlijks de oliebollen bak.
Ze waren weer heerlijk; ik heb er al een stuk of acht op; nog acht voor de buurvrouw en nog tien voor vanavond.
Ergens begin tachtiger jaren, ik was werkzaam bij de SSDZ in Delft heb ik de gelegenheid gekregen om een groot regionaal automatiseringsproject voor de huisartsen te organiseren. Daarbij waren zorgverzekeraar DSW met haar visionaire directeur Chris Oomen, de regionale huisartsen en SSDZ betrokken. DSW financierde de hardware; de huisartsen waren door mij benaderd en wilden vrijwel allen deelnemen aan het project; ik had de eer van initiator van het project en projectleider te zijn. Het was een van de eerste communicatieprojecten in de zorg. Ik ben er nog steeds ontzettend trots op.
Voorwaarde van DSW was dat we gebruik gingnen maken van UNISYS hardware; daar hebben we nooit spijt van gehad. UNISYS had een congrescentrum in Saint-Paul-de-Vence, een schitterend plaatsje in de buurt van Nice, Zuid Frankrijk. Ik werd uitgenodigd om bij een congres over informatisering in de zorg een lezing te geven over "mijn" project. Daar voldeed ik graag aan.
Die zomer maakte ik met twee vrienden, Kees en Dick een wandeling in Frankrijk; op zeker moment heb ik afscheid van hen genomen en ging met de trein naar Nice. Met een taxi naar een camping in de buurt van St Paul, waar ik de nacht doorbracht. De volgende morgen wandelend op weg naar het chique congrescentrum van UNISYS. Enigszins verbaasd werd ik daar door de receptie ontvangen vanwege mijn wandeloutfit. Mijn nette kleren waren al gearriveerd met de mensen van UNISYS-NL evenals een serie dia's die ik nodig had voor mijn lezing. Na een opfrisbeurt met een biertje op het terras zitten uitwaaien. Heel leuk lag er ook een dikke enveloppe met een uitgebreide brief van Anneke en tekeningen van de kinderen; Hugo miste zijn vader erg. De lezing ging tadelos en terug mocht ik als spreker op kosten van UNISYS business class terugvliegen.
Later was er opnieuw een congres van UNISYS in St Paul, nu met dames. Ik aarzelde geen moment of we daar aan deel zouden nemen. Toen ik me bij die gelegenheid bij de receptie meldde werd ik herkend: "Ha, the walking man", werd ik begroet. Van de lezingen weet ik mij niets meer te herinneren, maar van de hele ambiance des te meer. En daar heeft Anneke toen dat boek van Pellaprat gekregen waaruit ik nu nog jaarlijks de oliebollen bak.
Ze waren weer heerlijk; ik heb er al een stuk of acht op; nog acht voor de buurvrouw en nog tien voor vanavond.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten