De Schoorlse duinen

Hondje Luca in de winterpracht van de duinen

Cyria had een wandeling bedacht hier in de Schoorlse duinen omdat honden daar los mogen lopen. Verwonderlijk want dat mag vrijwel nergens in natuurgebieden. Maar we constateerden al snel dat er hier in deze duinen wel sprake is van natuur maar eigenlijk alleen maar van flora; fauna ontbreekt vrijwel volledig; geen vogel te bekennen en waarschijnlijk ook helemaal geen wild; wij hebben iig niets gezien. Er is dus ook niets waar een hond kwaad kan doen; opjagen van groter wild is niet aan de orde denk ik.
Heerlijk om weer door het noord hollands landschap te rijden; eerst met de trein; alles was wit van de rijp en de zon deed alles schitteren. In Alkmaar werd ik door Cyria opgepikt en we reden verder naar Schoorl, Ik vertelde dat dit plaatsje in mijn familiegeschiedenis zo'n belangrijke plaats innam; hier hebben mijn ouders elkaar in 1942 voor het eerst ontmoet; daar is het begonnen.
We liepen de groene route; perfect aangegeven en lang genoeg. We hebben weer lekker bijgepraat terwijl het hondje Luca lekker meehobbelde en af en toe achter een tak of dennenappel aanholde; leuk beest!
Na afloop van de heerlijke wandeling van zo'n 15 kilometer reden we naar Haarlem en zette Cyria me af bij het station. In de schemering reed ik naar Roos en dronk nog een kopje thee. Daarna gingen we op visite bij haar zoon Douwe; hij had lekker gekookt voor ons en we hebben genoeglijk met elkaar over een aantal interesses gesproken. Hij vroeg een leesadvies voor een goede roman en daar gaan we aan voldoen.