Het paleis van Ohrid

'sMorgens vroeg op het balkon

We waren op de vrijdag aangekomen met vertraging en toch de stad bezocht en een avondwandeling gemaakt. Vrij vroeg naar bed gegaan; ik werd dan ook al vroeg wakker en ging even op het balkon van de stilte genieten. Daar hoorde ik het geluid van de wielewaal; het kwam steeds dichterbij. En daar kwamen er twee zelfs geheel tevoorschijn. Ik wist niet wat ik zag; die prachtige knalgele borst met de donkere vleugels; mijn dag kon niet meer stuk.
Voordat we opnieuw naar Ohrid zouden vertrekken, eerst van de zon genoten op het terras. Die warmte doet de mens goed en toen zouden we met de bus vertrekken. Nou, dan moet je stevig in je schoenen staan. Als vlooien komen de taxi's af op iedere toerist die probeert om met de bus te reizen; het is gewoon vervelend; je wilt vriendelijk zijn en niet gierig lijken. Maar wij gaan gewoon bij voorkeur met OV. Voor de tweede keer gezwicht en met een taxi naar Ohrid. Geld gewisseld en bij een koffiehuis gezellig zitten kletsen met andere Nederlanders. Het is opvallend hoeveel Nederlandse toeristen in Macedonië rondlopen. Ik geloof niet dat we een toerist uit een ander west-europees land hebben ontmoet. Wel uit oost-europese landen en uit Turkije.

Paleis van een byzantijnse keizer

We hebben vervolgens de stad grondig doorkruist en het paleis, bovenop de heuvel van Ohrid bezocht. Was een mooi gerestaureerde paleis ruïne. Imposant hoe groot zo'n bouwwerk destijds werd neergezet. Aan de andere kant naar beneden; aan de oever van het meer, aan de voet van de heuvel stond een fraaie byzantijnse kerk. De kerk is prominent aanwezig in Macedonië.
Bij de VVV stond gelukkig iemand anders achter de balie zodat we opnieuw de bustijden konden vragen. Nu heb ik die maar netjes en veilig opgeborgen in m'n portemonnaie. We hebben veel aan dat briefje gehad!
Na de lunch liepen we terug naar ons hotel Belvédère. Eerst een hoge trap op en langs de resten van een Byzantijnse kerk uit de 6e eeuw. Een fascinerende gedachte. Hier zouden zelfs nog mozaïeken aanwezig zijn, maar die konden we op dat moment niet vinden. De bijzonder goed gemarkeerde wandeling ging eerst langs de asfaltweg en vervolgens het landschap door; het goed begaanbare pad ging over in een geitenpaadje dat in mijn ogen steeds enger werd; ik scheet bagger om het maar eens plastisch uit te drukken. Maar gelukkig vervolgde de weg uiteindelijk naar een waterbron. Dat was maar goed ook, want we waren behoorlijk uitgedroogd door de hitte en de forse wandeling. En toen verder terug naar het hotel, waarbij we uiteindelijk op bekend terrein kwamen: het stuk dat we bij de avondwandeling op de eerste dag al hadden gelopen.
uiteindelijk konden we terug kijken op een fantastische wandeldag.