Heerlijk zitten peinzen

 Vanmorgen werd ik heerlijk uitgerust wakker, het was nog schemerig, 7.30 zag ik bij de laatste pitstop, dus tijd om wat te gaan doen. Als gewoonlijk lagen er verschillende boeken in m'n bed te wachten; eerst maar weer een hoofdstukje uit het modern-klassieke werk van Ilja Pfeiffer, Alkibiades. Ben daar in begonnen voor een herlezing, eerste hoofdstukje geeft een fraai beeld van de zelfingenomen, zeer aantrekkelijke en slimme jongeman uit een hooggeplaatste familie met aanzien. Zijn vader is omgekomen bij een veldslag en hij is nu ondergebracht bij zijn oom, niet minder dan de grote Pericles, in het tweede hoofdstukje wordt de filosoof Socrates geschetst, het idool van Alkibiades en nu het derde hoofdstukje, hedenmorgen over Pericles die Alkibiades meetroont naar het schitterende Partenon in aanbouw. Hij laat hem het fries zien met daarop het volk van Athene, een teken van democratie. Prachtig geschreven en noodt tot verder lezen. Maar voor de broodnodige afwisseling en inspiratie ging ik verder met "Entangled life" van Merlin Sheldrake over schimmels en dan net het hoofdstukje dat over het raadselachtige fenomeen van de interne communicatie van deze bijzondere organismen gaat, de gelijkenis met ons brein frappeerde me nogal en bepaalde mijn denken sterk. En tussendoor las ik verder over de periode in de Duitse geschiedenis, de Weimar periode en de roerige tijd van die twintiger jaren met betrekking tot cultuur en politiek, buitengewoon boeiend, ik heb op internet nog wat nagezocht over Rosa Luxemburg, een bijzondere vrouw in die aanloop, vermoord en gevangen gezeten gedurende WO I. Raadselachtige geschiedenis. 
Na ontbijt en kopjes thee en koffie er maar eens lekker opuit en een wandeling in het bos. Het bankje bij het heideveldje was onbezet en bleef ook langdurig onbezet. Daardoor kon ik heerlijk verder peinzen, vooral over de gelijkenis van de werking van ons brein met dat mycelium van de schimmels waar ook informatie uitwisseling plaatsvindt op onnavolgbare wijze. Langzaam maar zeker kwam het vermoeden bij me op dat in de vroege aanloop van het ontstaan en de ontwikkeling van de levensprocessen uitwisseling heeft plaatsgevonden waarbij de aanzet tot myceliumvorming tevens onderdeel is geworden van het zenuwstelsel. Ik moet daar nog maar weer eens een decennium (als me dat gegund wordt) over nadenken. Wellicht eens corresponderen met Merlin har har.

Drie heren op een bankje

 Het was vandaag heerlijk weer, Roos ging naar Wijhe en ik bracht haar naar het station. Op de terugweg liep ik naar het bekende bankje bij het heideveldje, appte nog even met Asbjörn die op weg was naar Denver en met Peter over de enorme oogst aan tomaten die hij in zijn tuintje had gekweekt. Ik hoorde wat gerommel en gekraak van takjes en zette alvast mijn rugzakje op de grond en maakte plaats. Twee leeftijdsgenoten, broers naar later bleek kwamen bij me zitten en natuurlijk waren we al snel uitvoerig met elkaar in gesprek. Over van alles en nog wat maar uiteindelijk ook over Amsterdam waar we alledrie waren geboren in een van de arbeiderswijken, zij in de Pijp en ik in de Kinkerstraat, in de alkoof op drie hoog tegenover Pijnacker de ijswinkel. Ik moest lachen toen bleek dat ik "de jongste" van ons drie "krasse knarren" bleek te zijn, gebeurt je als 76-jarige niet vaak meer. Was lang geleden dat ik als "jong lid" bij een koor of bridgeclub kwam ha ha.
's-Avonds nog gestept met Roos en merkwaardig hoog gescoord, we kunnen het kennelijk toch nog wel een beetje. We gaan het zien.

Vandaag naar Odin

 

De eerste blik op Odin

Gistermorgen zaten we koffie te drinken in de tuin bij Roos, ze keek op haar telefoon en zag dat haar zoon Tycho had gebeld juist op het moment dat ze onder de douche stond en ja hoor, het grote nieuws toen zij hem terug belde: "Mam, je bent oma", dat was nogal wat, gesprek van de dag natuurlijk. Moeder en kind waren nog in het ziekenhuis en voorlopig nog niet thuis. Een heel dilemma want Roos was eigenlijk niet meer te houden, ze wilde haar kleinzoon Odin natuurlijk zien en "morgen", dinsdag zou niet schikken want dan kwam de hulp. Ik probeerde nog wat emotionele druk bij Roos van de ketel te halen door haar ervan te overtuigen dat Odin niet weg zou lopen en dat woensdag vast wel zou lukken. Nou, dat liep anders. Toen ik vanmorgen op m'n telefoon keek zag ik een WhatsApp bericht van Roos of ik om 13.16 op station Geldermalsen kon zijn en ja hoor, daar ontmoette ik de verse oma weer en gingen we naar Odin en zijn ouders. We werden open gedaan door de kraamverzorgster en Tycho. En in de kamer stond het wiegje met daarin een piepklein babietje, zo lief. Ik zette me met telefoon in stelling om een foto te maken van het moment dat Roos voor het eerst haar kleinkind zag, wat was ze blij. 
Natuurlijk bleven we maar kort, de kraamvrouw kwam zelfs even naar beneden en we begroetten en feliciteerden haar. We wisten niet beter dan dat ze lag te slapen, maar ze kwam er toch even uit om ons te zien, lief hoor.
We gingen er weer van tussen en haalden precies het buurtbusje terug naar Geldermalsen en met de trein terug naar de flat. Gegeten en gebridged, ging lekker. Verder uitsluitend over Odin gesproken, net als gisteren, het is ook nogal wat je eerste kleinkind!

Joris de spiderman

 

Joris met de tomatenoogst uit eigen tuin

Zoon Peter is ontzettend actief met zijn tuin, gewoon een klein stadstuintje maar hij heeft een innerlijke drang om daar dingen te verbouwen. Eerder toonde hij al leuke foto's met zijn zoontje Joris en samen oogsten van radijsjes, maar nu een enige foto van Joris met een mandje tomaten van "eigen pluk". Een ontzettend lieve foto met dat leuke rode pak dat - naar ik van Jessica hoorde - een spiderman pak is, en bij nader inzien zag ik inderdaad het figuur van een spin op het pak. Ik mag deze foto met toestemming van z'n moeder plaatsen. 
Ik weet nog zo goed dat ik die aandrift ook zo sterk had. Toen ik mijn eerste huis met tuin betrok in Amstelveen had ik ook een niet te beheersen drang om iets te verbouwen en dat werden ook tomaten. Met veel succes trouwens, net als bij Peter. Een jongetje uit de buurt vroeg of het appeltjes waren herinner ik me nog. Of ze ook goed van smaak waren weet ik niet meer. Moet ik ook nog aan Peter vragen. 

Een zondagskind

 We waren niet zo laat opgestaan, gedouchet en ontbeten en zaten nog wat na te genieten van de genoeglijke dag van gisteren met de appels en de moestuin toen wij verblijd werden met de geboorte van een zondagskind. Roos zag dat haar jongste zoon, Tycho had gebeld toen zij onder de douche stond en belde terug: "ja mam, je bent oma!" klonk het best onverwacht want de baby werd eigenlijk pas over 10 dagen verwacht. Zijn naam luidt Odin, een mythologische naam uit de Noord Europese streken, leuk en origineel. Een fotootjes van de nog maar enkele uren oude boreling werd ons gezonden, een mooi babietje met een gaaf gezichtje keek al helder de wereld in. Roos' eerste eigen kleinkind, ze was er uiteraard helemaal confuus van en de traantjes van ontroering stroomden. Wat was ik blij voor haar en natuurlijk voor de vader en moeder van het menneke. Het zou onze gedachten en gesprek de rest van de dag en ook de volgende dag nog behoorlijk domineren. In beginsel gaan wij woensdag op kraamvisite. 

Serieus met appels

 

De keurmeesters aan het werk

Vorige week had ik met Roos bij een boomgaard een appel van een ons onbekende soort geraapt en meegenomen, niet zomaar, maar omdat er vandaag in de buurt van Olst een manifestatie was waar appels gekeurd werden en "op naam gebracht". We gingen redelijk op tijd de deur uit en namen de trein naar Olst. Verder te voet door het stadje en al snel door het groen van die omgeving, na een klein uur lopen kwamen we in de tuin van een prachtig 17e eeuws landhuis en daar in die tuin vond de manifestatie plaats. Wij voegden ons bij het gezelschap en namen plaats in de rij voor de tafel waarachter de deskundigen alle aandacht hadden voor de verschillende appelsoorten die de mensen van hun boomgaarden hadden meegebracht. Ik maakte nog een grapje tegen iemand die bij ons in de rij stond dat wij een appel hadden meegenomen omdat we dachten hier anders niet te worden toegelaten. Nou, dat was zeker niet het geval, we waren welkom en onderhielden ons o.a. met de eigenaar van dit schitterende buiten dat al eeuwenlang bezit van de adellijke familie is. We kwamen al pratend tot de conclusie dat zijn verre voorvader en de mijne elkaar wellicht gezien of zelfs gesproken hadden tijdens de veldtocht van Napoleon, zijn voorvader als officier/gegijzelde en de mijne als kanonnenvoer/voetsoldaat, de inmiddels bekende Hendrik de Kozak, de verre voorvader waar ik best trots op ben.
We liepen door de fraaie boomgaard bij het landgoed, ik proefde van enkele valappels en leuk om het verschil in textuur en smaak te ervaren.

Daar hangen de appels

Roos stond ondertussen vooral in de rij en was uiteindelijk aan de beurt. Ik zorgde voor de koffie en gebak dat tegen ouderwets lage prijs te beschikking werd gesteld en bracht Roos haar deel. Heerlijk gewoon. Nog wat nagepraat en gekeken wat er nog meer aan leuke dingen te zien waren zoals de bereiding van Cider uit appels en peren uit boomgaarden langs de IJssel. We namen afscheid en liepen terug. Onderweg kwamen we nog in een interessant gesprek met een meneer die daar zijn zeer aandachtige Boarder Collie uitliet. En uiteindelijk kwam Olst weer in zicht, maar daarmee was onze heerlijke dag nog niet ten einde. Daar was een leeftijdsgenoot druk bezig met zijn moestuin en uiteraard kwamen we in gesprek en uiteindelijk belandden we ook echt in de kas van de moestuin en kregen we een hele broodtrommel vol tomaatjes, heerlijk zongerijpt! Och, och wat een fijne omgeving heeft Roos toch gevonden hier op het platteland. Roos heeft van de tomaatjes en andere ingrediënten een heerlijke rauwkostsalade gemaakt die wij ons goed hebben laten smaken!

Met Mariska naar de Hanos

 

Groetjes vanuit de Hanos

Het levensgenieten, met name lekker eten heeft Mariska niet van een vreemd. Ik had haar al eens eerder meegetroond naar de Hanos en het was dan ook niet tegen dovemansoren gesproken toen ik enkele weken geleden appte of we dat niet eens moesten herhalen. Je kunt bij de Hanos producten kopen die je eigenlijk nergens kunt vinden, althans ik zou het niet weten waar je foie gras kunt vinden naast allerlei bijzondere vleeswaren, olieën e.d. Voor Mariska en mij vormt het echt een vreetparadijs. 
We hadden afgesproken om naar de ISPC/Hanos in Nieuwegein te gaan want dat is toch wel samen met Breda de best voorziene Hanos vestiging en voor mij zo makkelijk te bereiken, ik stap hier in lijn 31 en bij de Hanos vlakbij weer uit. We hadden aanvankelijk om 10.00 uur afgesproken, maar Mariska had gezegd om op die tijd in te steken maar reken maar op 10.30. Trouwhartig had ik dat ook gedaan maar toen het te laat was voor mij om een bus eerder te halen meldde ze dat het verkeer perfect liep. Nou ja, om 10.30 kwam ik aangelopen en daar kwam ze blij lachend mij tegemoet. Fijn om haar weer in de armen te nemen. En daar gingen we, eerst langs de wijnen, ongehoord zo veel, maar dat sla ik altijd over. Maar vervolgens de oliën, daar had ze wel oren naar. We namen beiden Huile de Noix, walnoot olie, heerlijk over de foie gras. Maar Mariska wilde alles bekijken en besnuffelen, met name zout e.d. Moest ik als chemicus wel om lachen, zout is toch gewoon NaCl, zou ik denken. Maar knoflookzout, moet ik beamen is toch wat anders. En ook buffel mozzarella en nog meer dingetjes die mij onbekend waren gingen in het mandje. Maar daar kwam ook het schap met de ganzenlever, was afgeprijsd zag ik en daarachter een schap met ingevroren lekkers, als kippenvel. Al winkelend maakte Mariska een selfi van ons tweetjes voor het "alltogether" WhatsApp groepje dat we met alle kinderen en Roos hebben. Leuke reacties van de anderen.
Ik rekende af waarbij de dame achter de kassa vroeg of ik de rekening wilde hebben: "ja, ik wil weten wat m'n dochter me gekost heeft", zei ik lachend waarop de dame de gelegenheid te baat nam om over haar dochter en kleinkind te roemen, leuk hoor.
Op het parkeerterrein namen we afscheid, ik nam de bus naar station Utrecht CS en ging door naar Roos. Gezellig gebridged en de volgende dag naar de appel manifestatie in de buurt van Olst. 

Tòch vroeg opgestaan

 

Molsla plukken

Had ik mij voorgenomen om niet meer met de treinen voor half zeven 's-morgens te gaan reizen daar werd ik hedenmorgen zo uitgerust wakker en zo vroeg dat ik toch maar besloot om vroeg op reis te gaan. Met de bus van enkele minuten voor 6.00 uur en de Intercity van kwart voor zeven in Utrecht CS was ik al voor 10.00 uur in Vaals; het nieuwe boek over de tijd van de Weimar republiek hielp mij bij de heenreis tegen de verveling.
Ik had vandaag met Dick afgesproken om bij hem langs te komen, hij was afgelopen weekend uitgegleden en gevallen en zich daarbij behoorlijk geblesseerd, ik schrok toen ik de foto zag die een van zijn wandelgenoten van hem had gemaakt vlak na de val. Zal die foto maar niet in de blog plaatsen. Ik had voorgesteld om bij hem langs te komen en koffie te drinken en bij te praten en dat ik dan in m'n eentje aan de wandel zou gaan in de buurt en daarna met de bus weer terug naar Maastricht en de Bilt. Maar gelukkig was hij weer aardig op de been en met twee stokken kon hij nog goed uit de voeten. Dus na de koffie en bijpraten, waarbij Dick duidelijk genoot van de door mij meegenomen stukken spektaart, gingen we een stukje in de buurt wandelen, hij liep, door de blessure gedwongen wat langzamer dan anders; nu kon ik hem bijhouden, indachtig Cruijff, c.q. van Hanegem dat ieder nadeel ook z'n voordeel hep. Werd uiteindelijk een vier kilometer dacht ik waarbij we aan het eind bij een zijpad kwamen dat mij zeer bekend voorkwam. Dus stelde ik voor dat ik hier verder in m'n eentje verder zou gaan en dat Dick door zou gaan naar huis en zo geschiedde. Dus daar ging ik verder, of beter gezegd zo'n beetje terug via een omweg naar de provinciale weg en nam na een kilometertje of vijf de bus naar Maastricht en door naar de Bilt. Aangekomen op het station van Bilthoven liep ik nogmaals een vier kilometertjes naar huis maar dat had ik beter achterwege kunnen laten want ik was uiteindelijk zo moe dat ik gewoon moeite had om de trap op te komen. Ik dacht nog dat het kwam van het vroege opstaan, maar achteraf moet ik concluderen dat de lange dag met de flinke wandelafstand voor een bejaarde iets te veel was voor het oude lijf. Volgende keer wat rustiger aan.
Vroeg naar bed gegaan, goed uitgeslapen kon ik de volgende dag gelukkig weer helemaal energiek aan!

Omgeving Diepenveen

Onwaarschijnlijk mooi slootje

Vanuit Wijhe rijdt op maandag t/m donderdag ieder uur een bus naar Deventer. Helaas maken weinig mensen er gebruik van wat we de laatste maanden weerspiegeld hebben gevonden in de dienstregeling; de zaterdag, maar nu ook de vrijdag wordt deze route niet meer gereden. Maar vandaag gelukkig wel en we stapten uit in Diepenveen voor een verrassende wandeling. Zelfs voor mij niet geheel nieuw, maar Roos heeft grote delen afgelopen week voor het eerst gelopen en wilde mij die tonen. Met de bus van iets over 11 uur waren we rond half 12 op lokatie, Komoot gestart en vort met de geit. Langs de Zandwetering met kraakhelder water door rietland dat zelfs mij te dol werd en we afweken van de door Roos uitgezette route en daardoor werden geconfronteerd met een slootje we l zo mooi natuurlijk dat ik de foto moest maken die deze blog siert. Waterplanten alom al dan niet bloeiend, wat een pracht. En verderop nog meer van dat soort uitkijkjes. We kwamen ook bij een tuin met allemaal bloemen en daarop veel insecten. Er stond een bankje waarop wij ons boterhammetje hebben verorberd. Uiteindelijk kwamen we bij een voormalige bocht van de IJssel nu heel slim gebruikt als haven voor Zwolle met een op en neerbare roeiclub, slim geconstrueerd. Je kon aan de palen zien dat de IJssel zeker 2 meter hoger had gestaan dan heden.
Zelfs in Deventer wist Roos nog een fraai natuurpaadje tussen de huizenrijen en verderop de halte van de bus en door naar station Deventer. Daar gingen onze wegen uiteen, maar 's-avonds hebben we elkaar getroffen op step, kortom online gebridged, ging niet geweldig, we hadden zeker 3 "nullen", maar ach, alle reden om wat te gaan oefenen want binnenkort hebben we weer een bridgeweekend gepland en dan moeten we toch niet al te zeer afgaan door blunders (vooral van mijn kant overigens). 

Mooi recital in Elburg

Na afloop onder welgemeend applaus

 Vandaag een recital van de VvhL in Elburg. Een speciaal recital, met een duo dat een prijs heeft gekregen bij het IVC in de Bosch en heeft aangeboden om drie concerten te geven bij "de vrienden", de VvhL. De laatste keer dat ik in Elburg een concert bijwoonde vertelde de coördinator al dat er de volgende keer een heel bijzonder duo zou optreden en dat waren Eleonora Hu en haar pianobegeleider,
Dat ging niet door wegens ziekte, maar vandaag dan gelukkig het beloofde recital. Roos heeft van de bijeenkomst een mooi verslag geschreven voor het blad van de vrienden. Ik neem het alvast op in de blog.

Het was afgelopen zondag in de regio Veluwe prijs: daar kwamen Eleonora Hu en Amy Chang hun uitgestelde optreden doen. Eleonora is een landelijke bekendheid geworden door haar optreden en winst bij Aria. Hier in de beslotenheid van een Vrienden bijeenkomst lieten zij en haar begeleidster Amy Chang horen dat ze ook het intieme Lied beheersen. Geheel ontspannen stonden ze voor het voornamelijk grijze publiek, dat hoge verwachtingen had. En dat kwam helemaal uit. De dames hadden een niet voor de hand liggend repertoire uitgekozen, Allereerst hoorden we Franse liederen van vijf verschillende componisten met als uitgangspunt de vogel in het Lied. Daarna volgden drie liederen op tekst van Rilke van Orthel, en voor de pauze werden we verrast met in het Nederlands vertaalde teksten van Rabindranath Tagore op muziek van de niet zeer bekende Frans Wiemans. Het was niet het eenvoudigste repertoire, we zaten op het puntje van onze stoel. De Surprise Selection na de pauze noopte tot extra aandacht, iedereen zat heel geconcentreerd te luisteren en liet zich meevoeren. Jake Heggie die daarna volgde is inmiddels vaker te horen in onze intieme huiskamers, echt een aanwinst; de middag werd vrolijk afgesloten met een Spaanse hartenkreet.
Zoals altijd konden we naderhand weer even in gesprek met de uitvoerenden, dat is toch wel een bijzonder extra dat wij bij de Vrienden kunnen genieten! De gastheer en gastvrouw hebben ons daarna nog voorzien van allerlei lekkers, waarvoor heel veel dank. Een heerlijke Vriendenmiddag.  

Roos van der Burg, afdeling Zwolle VvhL

Was hard nodig

 Gisteravond zag ik een forse plas water naast de koelkast, dat was al de tweede keer deze week en inderdaad, de koelkast moest nodig een keer ontdooid en gereinigd worden. Dus vanmorgen eerst maar eens de stekker uit het contact gehaald en met enig gewrik de vastgevroren laden van het vriesgedeelte uit hun benarde positie gehaald. Deurtje open en het dooiproces haar gang laten gaan. Na een uurtje hoorde ik het getik van het loslatende ijs. Dooiwater verwijderd met een spons, alle ijs verwijderd, schoon gemaakt en het koeldeel schoon gemaakt, was hard nodig. Ik nam mij voor om dit eens wat vaker te gaan doen, toch wel 1 keer per half jaar dunkt mij.

Een aalscholver in het bos

 

Een zielige aalscholver op het pad in het bos

Had ik gisteren 14 kilometer gelopen daar wilde ik proberen om dat vandaag te evenaren of misschien zelfs te overstijgen. Maar eerst nog even de activiteiten van gisteren laten inwerken en dus vertrok ik uiteindelijk pas om 12.30 uur. Bij de begroeting van de eerste tegenliggers zei ik zelfs nog "goedemorgen", maar corrigeerde mezelf snel, te laat op gang gekomen. Had middenin de nacht ook nog wat liggen lezen in het boek van Auke van der Woud "een koninkrijk vol sloppen", een inkijkje in de 19e eeuw, de eerste eeuw na de Franse tijd, de eeuw van Willem I, Thorbecke, maar vooral ook de eeuw van armoede, vieze steden en honger onder de armen.
Maar daar was vanmorgen niets van te merken wat mij betreft, lekker geroosterd boterhammetje met heerlijke paté van de Hanos, tas klaargemaakt en op pad. Gewone paadje richting van mijn oud bos, ik wilde weer eens een serie foto's maken in Komoot om mijn omgeving een beetje vast te leggen. Dus eerst het Houdringe met de opgang vanuit de Hoflaan die ik jaren heb gebruikt als ingang voor mijn hardloop behoefte rond het golfterrein, het laantje waar ik met alle kinderen wandelde toen zij nog klein waren, verder door naar het heideveldje en verder langs het pad en daar zag ik een vreemde vogel, zwart, met een lange hals, schuifelde moeizaam voor me uit, vluchtte, ging kort op de vleugels en stortte weer neer en bleef liggen. Leek wel een aalscholver, sterker nog, het was een aalscholver, vast een jonge die verdwaald was en hier in de buurt geen open water heeft gevonden. Gaat een zeker dood tegemoet. En ik liep weer verder door m'n favoriete paadje en uiteindelijk door naar Sandwijck aan de andere kant van de Utrechtse weg. Daar nog even wat rondgelopen en op het bankje gezeten waar vanaf ik met mijn vader belde toen hij in het ziekenhuis lag, nu precies 21 jaar geleden. Tot slot via het van Boetzelaarpark naar de Hessenweg en wat boodschappen gedaan. Moe en hongerig thuis gekomen en direct een salade willen maken waarbij ik gestoord werd door een gezellig telefoontje van Joke. Uiteindelijk toch heerlijk gegeten, nog wat gekookt en de was gedaan.

Je loopt toch niet meer zo gerust

 Allemachtig wat een afwisselende dag werd dat uiteindelijk. Roos was gistermiddag alvast gekomen om de foto sessie voor het LIDC (Landelijk Informatiepunt Donorconceptie) voor te bereiden, d.w.z. huis opruimen en zo. Dus redelijk bijtijds opgestaan na een ontbijtje op bed als gebruikelijk en vervolgens stevig opruimen onder leiding van Roos die daar toch wel een stuk doortastender in is. Ik ging de keuken kuisen, afwassen en het huis stofzuigen. Op eigen initiatief heb ik ook de plee een goede beurt gegeven, was nog niet echt nodig, maar voor de reinheid zal ik maar zeggen. Toen nog even netjes scheren en douchen en aankleden. Werkelijk precies op de afgesproken tijd ging de bel en daar kwam de fotografe, Maartje K. de trap opgeklommen met een indrukwekkende tas met fotospullen. We begonnen natuurlijk met koffie en uitgebreide kennismaking en over het onderwerp KID natuurlijk. En hoe zouden we het aanpakken? Ik had me al afgevraagd wat je nou voor foto's kunt maken van een ouwe vent die in het verleden een goede daad voor zijn medemens heeft gedaan. Maar Maartje bedacht zo samen met Roos en mij een in elkaar gezet programmaatje met foto's van donorkinderen en de PC. Verder had ze ook wat aan foto's die ik zelf gemaakt had met kleinkinderen. Het verliep heel geanimeerd en tevreden namen we afscheid. Ik smeerde een boterham voor Roos om mee te nemen en we liepen samen naar het station. Roos ging weer terug naar Wijhe en ik ging naar Den Dolder om de nodige kilometertjes te vreten. Ik liep door het bos en kwam een hondelaarster tegen met drie honden en we kwamen aan de praat over "de wolf". We waren het er beiden over eens dat "het bos" toch wel een ander bos was geworden door toedoen van de wolven die exponentieel groeien qua populatie. Straks zijn de reeën "op" en wat dan? We liepen weer verder. Via de Ridderoordse bossen kwam ik weer thuis bij de flat en al snel had ik mijn honger gestild met allerlei lekkers van de Hanos zoals paté en croute, wat is dat toch smullen!
Na de maaltijd heb ik YouTube gestart en gekeken wat het programma voor adviezen voor me had, dat bleek 5 muziekstukken voor orkest van Schoenberg te zijn, een niet meer zo heel moderne componist maar wel met muziek die zo vreemd in de oren klinkt. Ik heb drie van de stukken uitgeluisterd, meer kon ik niet aan. Toen kreeg ik een heel bijzonder advies en wel een documentaire van Godfried Bomans waarbij hij de kloosterlingen hun verhaal, hun overtuiging liet uiten en wel zijn broer en zus die beiden hun leven in het klooster hadden doorgebracht. Een bijzonder warme documentaire en fijn dat Godfried daar ruimte en aandacht voor heeft bewerkt! Voor mij een niet invoelbare wondere wereldvisie, maarwarm om dit te aanschouwen en te horen. Ik heb het met volle aandacht beluisterd.
Daarna heb ik nog het grote gebeuren in donorland, het interview, de show van Eva Jinek met de inmiddels overbekende "massadonor" Jonathan. Een nauwelijks meer te begrijpen samenspraak van twee tegengestelde meningen die dwars door elkaar spraken, over twee verschillende systemen (NL en Amerika) spraken en elkaars inbreng nauwelijks gelegenheid gevend. Kortom, niet te interpreteren voor mij maar wel voedsel voor ons donoren, verenigd in het platform "PRIAMOS".

Joshua Bell en Yuja Wang

 Muziek beluisteren vormt voor mij een van de genoegens des levens, hoeft niet altijd in de vorm van een live concert, zoals gisteren in het prachtige kerkje van Wijhe, maar vooral ook via YouTube, gewoon thuis met de koptelefoon en de laptop op schoot. En dan laat ik me graag verrassen. Youtube komt vaak met een openingspagina met goede aanbevelingen, gebaseerd op eerder beluisterde en bekeken muziek. En zo stond er vanavond een aankondiging van de Kreutzer sonate, van wie anders dan Beethoven maar uitgevoerd door Josua Bell en Yuja Wang, beiden absolute topmusici.
En ja hoor, fantastisch om te beluisteren en vooral ook om te bekijken; twee begeesterde - in mijn ogen  jonge - mensen die gefascineerd, begeesterd en vooral ook genietend met z'n tweetjes deze schitterende compositie ten gehoren brachten. Joshua die met de muziek mee bewoog, Yuja die geluidloos meesprak met de klanken, ai ai wat fijn om dat van zo nabij te kunnen zien. En de noten van de compositie in beeld zodat je met enige moeite de muziek kon volgen. Ik heb ervan genoten en liet onbewust na afloop een zucht van bewondering  ontsnappen en had wel mee willen applaudisseren met het enthousiaste publiek.

"U speelde die stukken van Brahms"

 

Daan Oostdam speelt in Wijhe

Daan Oostdam speelde hedenmorgen een fraai piano recital in de Nicolaaskerk in Wijhe. Een intieme, acoustisch bijzonder goede concertgelegenheid hier in dat kleine plaatsje aan de IJssel. Daan kwam "helemaal" uit Amsterdam, voor de inleidende dame van de organisatie kennelijk wel iets heel speciaals. Daan had een bijzonder programma waarin naast Brahms en Ravel ook muziek van een mij volstrekt onbekende Russische componist, Medtner ; ten onrechte mij onbekend zie ik nu ik zijn lotgevallen op Wikipedia heb gelezen. En het werk dat Daan speelde was lastig toegankelijk door de veelal wat ongerijmde thematische  opbouw. Het werd feilloos uitgevoerd door de jonge Oostdam.
Bij het spelen van de fraaie stukken van Brahms zag ik voor mij een leeftijdsgenoot met zijn handen bewegen: "die meneer speelt deze stukken zelf", bedacht ik mij. Wanneer ik in een concert de muziek ken, kan ik mijn handen ook niet stil houden, dat gaat vanzelf. Toen het concert was afgelopen schoot ik deze meneer dan ook aan en vroeg ik hem of hij die Brahms stukken ook zelf speelde. Hij moest lachen en vertelde dat hij de vader van Daan was en dat hij deze stukken vaak had gehoord bij het studeren van zijn zoon, die al snel bij ons aansloot. We hadden nog even een genoeglijk gesprekje op deze manier. Ook sprak ik nog met een bekende van Roos die wat moeite had gehad met Medtner; ze was helemaal opgelucht toen ik haar zei dat ik de muziek ook moeilijk toegankelijk vond, dat moet je over je heen laten komen en eventueel later nog een paar keer beluisteren want het was wel degelijk fascinerende muziek.
Wij fietsten weer terug naar huis voor een boterham en thee in de tuin.